نوشته بود:
من غرق در افکاری هستم که هرگز آنها را به اشتراک نخواهم گذاشت.
همین.

بزرگ که بشم زمستون برای زندگی میام یزد.
هوای خوب، خبری از برف نیست، آسمون آبی، آلودگی کم، بوی کاهگل، مردمی که فضول نیستن، شیرینی‌های خوشمزه، جاهای قشنگ، لهجه شیرین.💘

زندگی هرروز ازت می‌پرسه می‌خوای ادامه بدی؟ و بعد بدون اینکه منتظر جواب تو باشه ادامه پیدا می‌کنه.

حوصله آدم‌ها رو ندارم دیگه.
قبلا ارتباط انقدر سخت نبود برام.

آها!
از آدمایی که تیکه‌ می‌ندازن و شفاف صحبت‌شون رو نمی‌گن هم خیلی بدم میاد.

همیشه یه دلشوره عجیبی دارم.
انگار بهم زنگ زدن گفتن خودتو برسون بیمارستان. انگار عزیزترین آدم زندگیم می‌خواد مهاجرت کنه. انگار ابلاغیه دادگاه برام اومده. انگار برگه امتحان جلومه و هیچی یادم نیست. انگار یه بچه‌ام که وسط بازار گم شده.
نمی‌دونم این دلشوره از کی یقه‌م رو گرفته ولی فکر کنم دیگه ولم نکنه.

احساس می‌کنم از همه چیز دورم؛ از بقیه، از آدمی که می‌خوام بشم، از آرزوهام.

دلم یه حس می‌خواد از جنس "دیدی همه نگرانیات الکی بود؟"

زندگی.

من راجع بهش سردرد گرفتم عزیزم.

چیزی نشده.
صرفا دیگه توانایی لازم برای ادامه زندگی رو در توانم نمی‌بینم.

اسفند شده؟
باور نکردنیه.

به عنوان موجوداتی که اولین باره زندگی رو تجربه می‌کنن خیلی درباره‌ش نظر می‌دیم.

به نظرم زنده‌ترین ماه سال اسفنده.
اسفندِ عزیزم، اسفندِ موردعلاقه.

اگه ازم بپرسی حالت چطوره در جواب بهت می‌گم حالم؟! یه دقیقه می‌خندم، دو دقیقه‌ی بعدی غمم.‌ ده دقیقه حرف می‌زنم، دو ساعت ساکت می‌شینم. سردم می‌شه پتو دورم می‌پیچم، بلافاصله گرمم می‌شه پنجره باز می‌کنم. حرفارو مرور می‌کنم، زندگی‌هارو، اشتباه‌هارو، آدمارو. گاهی دلم درد میاد و مخم سوت می‌کشه. بعد دیوونه می‌شم، شک می‌کنم، اعتماد می‌کنم، می‌شکنم، کوه می‌شم، بدقولی می‌کنم، خوش‌قول می‌شم و تموم این‌ داستانا بیشتر از پنج دقیقه طول نمی‌کشه.‌
واسه همینه‌ می‌گم ذهن آدما تپش داره.
بگذریم؛ با همه‌ی اینا من خود واژه‌ی خوبم. تو در چه حالی؟!