پرچنان

171 viewsسهیل رضازاده, edited 06:48

قسمت هشتم
سفر رکاب زنی خوزستان
مهمان نوازی

از خرمشهر به سمت آبادان و جزیره مینو آهنگ سفر کرده ایم. در راه یکی از مردمان خون گرم خوزستان که با دوچرخه بیست و هشت خود( دوچرخه لحاف دوزی ها) حرکت می‌کرد ما را دید. ایستادیم با یک حالت خشمگین تور با صدای بسیار بلند گفت:
یالاه
یالاه

کمی درنگ کرد

بریم خونه!!
در واقع او داشت ما را به خانه خویش دعوت می‌کرد. اگر ناظری بیرونی ما را دید میزد، گمانش بر این میشد که در مرحله پیشا دشنامی یک ستیز هستیم. لحن خشن و کمتر لطافتی، با چشمانی گِرد شده و اشاره دستی سریع.
اما او در نهایت لطف به ما بود. نامش جبار بود.
این خصلت مهمان نوازی در کل خطه دو هزار کیلومتری جنوب ایران حاکم است، اما شاید قوت دارترینش سمت آبادان است.
چه بسیار باغدارانی که خرمای درختانشان را به ما هدیه کردند.
دریس، مرد خوش ذوقی که باغچه روبروی خانه اش را با صفا کرده بود دقیقا آخرین بارهنگ درخت خانه اش را به ما هدیه داد. چند گلدان کوچک از گیاهان تزیینی را هم میخواست هدیه دهد که با اشاره به دوچرخه ها، عذرخواهی کردیم. تا چند روز با قصه آخرین میوه درخت دریس که هدیه ی به ما شد، سر کیف بودیم. با اینکه ما قابلیت فرآوری آن را در سفر نداشتیم ، مهمان وسط سفر ما بود.
در مضیف حاج عبدالله جزیره مینو با این که توافق شده بود فلان مبلغ جهت شبمانی پرداخت شود، اما در نهایت گفت مهمانش باشیم.
در تکما مهمان موسسه بودیم، و همینگونه در اروند کنار مهمان خانواده زینب.
در جای جای این خطه در لحظه لحظه سفر خوش آمدید، می‌شنیدی و بفرما منزل.
فردی که بسیار بر ما گفت بفرما منزل و ما طول و ادامه مسیر را یادآور شدیم جمله ای عجیب گفت:
بعداً نگید عربها مهمان نواز نبودند!!
یک هویت و مای جمعی در این جمله جاری بود که هر کس تلاش داشت از آن محافظت کند.
شب آخر سفرمان بود و تصمیم گرفتیم در فلافلی صحن مسجد جامع خرمشهر فلافل نوش کنیم.
مرد ساندویچی، بسیار دل گرمی بود که دائماً صورتی به خنده داشت گویی که خنده قابِ رُخش باشد
نشسته بودیم و مشغول خوردن بودیم که دوباره جبار را دیدیم.
دنیا چقدر کوچک است مرد!

دقایقی بیشتر نشست و با هم صحبت کردیم. از دوچرخه اش گفت که از زمان جنگ تا اکنون او را هر روز به محل کارش که نگهبانی از ساختمانی بود می‌برد و باز می‌گرداند. از چوبی که در بدنه مثلثی دوچرخه جهت مقابله با انبوه سگهای ولگرد قرار داده بود. از بچه هایش و ...
دورهمی خوبی با هم داشتیم که فصل مشترکمان دوچرخه بود و باز هم با همان لحن و دُرُشت شدگی چشم تاکید کرد:
یالاه
یالاه
بفرما خونه.

https://www.tgoop.com/parrchenan