دوست‌داشته‌شدن شفا‌بخش است.
اما دوست‌داشتن مرا زخمی می‌کند

آدم باید زندگی رو زندگی کنه، نه اینکه تحلیلش کنه. پس خیلی "متافیزیکیش نکن".

تُو
فَقَط
باید خودتو پیدا کُنی!
واسه بقیه چیزا گوگل هست!

ارج زندگی در موقتی بودنشه. این هم می‌گذره.

درسته چشمم ترسیده، اما کور که نشده! ادامه می‌دم چون مسیر رو می‌بینم‌.

و اینکه؛
«مِثل خانه می مانی ، حتی فکرِ برگشتن به تو آدم را گَرم نگه می‌دارد…!»

به قول یه عزیزی،
هرکاری میکنی فقط دشمنت رو شاد نکن.

به نظر من زیباترین تعریف از یک رابطه ی امن اونجایی که میگه؛
«حتی اگر با تو مخالف باشم در جبهه‌ی تو می‌مانم.»
پس نترس.

اونی که میگه “نترس! من هستم”،
اون بخش دوم جمله‌ش مهمه.
وگرنه که ترس چیه اصلا؟!

گفت: همین‌که بدونی نیومدی خوش بگذره نصف راه رو رفتی.
گفتم: نصف کدوم راه رو؟
گفت: نصف اون راهِ روشنی که به آرامش محض ختم میشه.
راهی که توش دیگه هییچ اتفاقی نمیتونه اُنقدرا اذیتت کنه.

حمید باقرلو
حقِ

آدما تو سختی ستاره میشن!

و هزار بار پاره شد، گِره‌‌ی کور زدی، ادامه دادی.
آ باریکلا.

به عقیده‌ی اپیکور، عناصر لازم برای لذت، گرون نیست.
مثال؟ رفیق!

دیدید تو این بازی ها یه چیزی میخوری سرعتت چند برابر میشه یا چند مرحله میوفتی جلو!؟
زندگی هم از اینا داره، حتی از بازی هم بیشتر...
ولی از آدم به آدم متفاوته و پیدا کردن و فهمیدنش سخت تر از همون بازیاست.

نوشته بود:
"زایمان یک روند دردناک است؛ به ویژه اگر فرد خودش را به دنیا بیاورد؛ آن هم در بزرگسالی."
اوووووه

جذابیت در اینه که سعی نکنی مورد پسند دیگران قرار بگیری...
مهم دل خودته.

من عاقبت کلاغ ساده‌لوحی هستم
که تصور می‌کرد
گلوله‌ها نوعی پرنده‌اند
و آسمان محل همیشه امنِ
آشنایی‌


متن جدید
رسول ادهمی