راه توده 962
مرور سرمقاله های راه توده
در سالی که گذشت!

این آخرین شماره راه توده در سالی است که تا چند روز دیگر به پایان می رسد. در سالی که رو به پایان است، رویدادهای بسیار مهمی در ایران و جهان بوقوع پیوست که ما سعی کردیم در حد آگاهی و بینش توده ای خود آنها را تحلیل و منتشر کنیم. سال پرحادثه دیگری در راه است که امیدواریم بتوانیم از عهده تحلیل آنها بر آئیم. در ادامه، لینک 39 سرمقاله راه توده های یکسال گذشته را به رسم سالهای گذشته منتشر می کنیم، با این امید که مرور آنها کم فایده نیست. برای همه خوانندگان راه توده و همه توده ایها- چه در داخل کشور و چه در مهاجرت تحمیلی- امید سلامت و پایداری بر سر عهد و پیمان داریم و نوروز1404 را تبریک می گوئیم.

39 سرمقاله راه توده
در سال 1403

1 – سرمقاله شماره 961 چهارشنبه 19 اسفند
تاب آوری مردم ایران زیر فشار دو تحریم داخلی و خارجی
https://www.rahetudeh.com/rahetude/2024/mertz/961/sar961.html
2 – سرمقاله شماره 960 چهارشنبه 8 اسفند
آیا دفاع از انقلاب 57 درجا زدن در گذشته است؟
https://www.rahetudeh.com/rahetude/2024/febrye/960/sar960.html
3 – سرمقاله شماره 959 چهارشنبه 1 اسفند
چرا ایران گرفتار بحران اقتصادی شد و راه حل برون رفت از آن چیست؟
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/febrye/index959.htm
4 – سرمقاله شماره 958 چهارشنبه 24 بهمن
46 سال مقاومت حکومتی در برابر اهداف انقلاب 57
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/febrye/index958.htm
5 – سرمقاله شماره 957 چهارشنبه 17 بهمن
با شعار مرگ بر امریکا نه امریکا می میرد
و نه امنیت ایران تامین می شود!
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/febrye/index957.htm
6 – سرمقاله شماره 956 چهارشنبه 3 بهمن
امضای قرار داد ایران و روسیه آغاز تغییر سیاست هاست؟
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/janve/index996.htm
7 – سرمقاله شماره 955 چهارشنبه 19 دی
10 روز حساسی که با درایت باید آن را پشت سر گذاشت!
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/janve/index955.htm
8 – سرمقاله شماره 954 چهارشنبه 12 دی
مسئول از کف رفتن یک دهه طلائی برای ایران کیست؟
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/desamr/index954.htm
9 – سرمقاله شماره 953 چهارشنبه 5 دیماه
ناگزیری آغاز فصل تازه ای از باز دارندگی دفاعی!
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/desamr/index953.htm
10 – سرمقاله شماره 952 چهارشنبه 28 آذر
فروپاشی، سرانجام بلاتکلیفی حکومت در تمام عرصه هاست!
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/desamr/index952.htm
11 – سرمقاله شماره 951 چهارشنبه 21 آذر
اتحاد با ایران و روسیه راه حل بقای سوریه در آینده است
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/desamr/index951.htm
12 – سرمقاله شماره 950 چهارشنبه 14 آذر
حوادث سوریه، بخشی از زایمان پُر درد جهان نوین است
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/desamr/index950.htm
13 – سرمقاله شماره 949 چهارشنبه 7 آذر
حکومت اراده غلبه بر بلبشوی سیاست داخلی و خارجی را ندارد
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/novamr/index949.htm
14 – سرمقاله شماره 948 چهارشنبه 30 آبان
سیاست ورشکسته عقب نشینی در برابر امریکا و اتحادیه اروپا
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/novamr/index948.htm
15 – سرمقاله شماره 947 چهارشنبه 23 آبان
با تغییر سیاست ها در امریکا ایران چاره ای جز بهره گیری ندارد
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/novamr/index947.htm
16 – سرمقاله شماره 946 چهارشنبه 16 آبان
یورش با حداکثر نیرو به ضعیف ترین حلقه ضد انقلاب
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/novamr/index946.htm

17 – سرمقاله شماره 945 چهارشنبه 9 آبان
ستون پنجم امریکا و اسرائیل برای سناریوی شورش در ایران
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/novamr/index945.htm
18 – سرمقاله شماره 944 چهارشنبه 2 آبان
تزلزل های حکومت مردم را نا امید و متزلزل کرده
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/novamr/index944.htm
19 – سرمقاله شماره 943 چهارشنبه 25 مهر
نظامی های ایران همیشه در دولت ها بوده اند!
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/agust/index943.htm
20 – سرمقاله شماره 942 چهارشنبه 18 مهر
درس هائی که همه از جنگ غزه و لبنان باید گرفته باشند
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/oktobr/index942.htm
21 – سرمقاله شماره 941 چهارشنبه 11 مهر
گرامی باد هشتاد و سومین سالگرد تأسیس حزب تودهٔ ایران

ایران نیازمند جنگ نیست اما نیازمند قدرت نظامی و اتمی هست
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/septamr/index941.htm
22 – سرمقاله شماره 940 چهارشنبه 21 شهریور
غربگرایان روسیه ستیز یادداشت نویس مطبوعات ایران اند
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/agust/index940.htm
23 – سرمقاله شماره 939 چهارشنبه 7 شهریور
قدرت نظامی پشتوانه سیاست و دیپلماسی باید باشد
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/agust/index939.htm
24 – سرمقاله شماره 938 چهارشنبه 27 مرداد
معنای اصلاحات و تغییرات این نیست که غربگرایان حاکم شوند!
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/agust/index938.htm
25 – سرمقاله شماره 937 چهارشنبه 24 مرداد
با چه انگیزه هائی، مخالف همکاری ایران و روسیه اند؟
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/agust/index937.htm
26 – سرمقاله شماره 936 چهارشنبه 17 مرداد
مقابله با نفوذ و ترور نیازمند جنگ و ویرانی نیست
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/agust/index936.htm
27 – سرمقاله شماره 935 چهارشنبه 10 مرداد
کشتی جهان به سوی تحول می رود و جایگاه ایران در این کشتی است
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/agust/index935.htm

28 – سرمقاله شماره 934 چهارشنبه 3 مرداد
مذاکره با امریکا از کدام موضع و برای چه هدفی؟
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/jolay/index934.htm
29 – سرمقاله شماره 933 چهارشنبه 20 تیر
دولت وفاق ملی، یگانه راه حل پشت سر گذاشتن بحران هاست!
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/jolay/index933.htm
30 – سرمقاله شماره 932 چهارشنبه 13 تیر
رای گیری روز جمعه برای انتخاب یکی از دو گزینه است
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/jolay/index932.htm
31 – سرمقاله شماره 931 چهارشنبه 6 تیر
ما و انتخابات ریاست جمهوری
تنش های جاری در ایران اگر با انتخابات حل نشود
فاجعه در انتظار ایران است
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/jon/index931.htm
32 – سرمقاله 930 چهارشنبه 30 خرداد
خروجی انتخابات ریاست جمهوری
چیست و حاصل کدام تدبیر است؟
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/jon/index930.htm
33 – سرمقاله 929 چهارشنبه 23 خرداد
هرکسی از ظن خود شده موافق و مخالف پزشکیان
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2024/jon/index929.htm
34 – سرمقاله 928 چهارشنبه 9 خرداد
سیاست "نگاه متوازن" درجهان امروز، خودکشی است
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2023/jon2/index928.htm
35 – سرمقاله شماره 927 چهارشنبه 2 خرداد
بعد از رئیسی هم قرار است کارنامه سیاه او ادامه یابد؟
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2023/may2/index927.htm
36 – سرمقاله شماره 926 چهارشنبه 26 ازدیبهشت
اگر امریکا بر ایران مسلط شود نه شاهزاده می ماند و نه تاج زاده
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2023/may2/index926.htm
37 – سرمقاله شماره 925 چهارشنبه 19 ازدیبهشت
دلائل تظاهرات دانشجوئی در امریکا بازتاب آن در جامعه ایران
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2023/may2/index925.htm
38 – سرمقاله شماره 924 چهارشنبه 5 اردیبهشت
مذاکره با امریکا چرا مشکل و چرا پنهان و زیر میزی؟
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2023/may2/index924.htm

39 – سرمقاله شماره 923 چهارشنبه 29 فروردین
هوشمندی ایران در تشخیص افول دیپلماسی کشتی های توپدار
https://www.rahetudeh.com/rahetude/indexfolder/2023/april2/index923.htm

تلگرام راه توده:
https://www.tgoop.com/rahetudeh

راه توده 962
یادداشت های مترجم استالین "والنتین برژکوف" در کنفرانس تهران- 2
دیدار رهبران امریکا و شوروی
در سفارت شوروی، در تهران

پیشخدمت فیلیپینی چرخ دستی را که روزولت با تمام سنگینی خود روی دسته های آن تکیه داده و تبسمی نیز بر لب داشت وارد اتاق کرد. با لحنی مهربان و در حالیکه دستش را دراز کرده بود گفت:
- هلَو. مارشال استالین، ببخشید، فکر می کنم کمی دیر کردم. استالین با اشاره به محل ملاقات که در داخل سفارت ما بود گفت: نخیر، بموقع آمدید. استالین یکی از سیگارهای خود را به روزولت تعارف کرد ولی او با تشکر قوطی سیگار خود را در آورده و با تبسم و در حالیکه شانه هایش را به علامت عذرخواهی بالا کشیده بود گفت: من به سیگار خودم عادت دارم.

من با اضطراب کوشش کردم با تمام قوا روی دیداری که در پیش بود متمرکز شوم. استالین و روزولت قرار بود بزودی با هم در سفارتخانه ما در تهران دیدار کنند. ترجمه سخنان استالین سخت بود زیرا وی در عین حال که شمرده سخن می گفت، با صدای خفیف و با لهجه گرجی حرف می زد و هرگز هم نمی شد از او پرسید از فلان جمله چه منظوری داشته است. سریعا و در یک لحظه باید منظور هر جمله او را درک کنم و بلافاصله آن را به انگلیسی برگردانم. مشکل وقتی جدی تر شد که گفتند باید متن گفتگو را ثبت هم می کردم. یگانه دلخوشی من این بود که استالین شمرده سخن می گفت و پس از هر جمله مجال ترجمه را به من میدهد.
وقتی به اتاق مجاور تالار اجلاس عمومی کنفرانس وارد شدم، استالین با لباس مارشالی، بسیار آهسته و شمرده در اتاق قدم می زد. سلام کردم و دفتر و قلم خود را روی میز پایه کوتاهی که در دو طرف آن یک صندلی و یک مبل قرار داشت گذاشتم. او همچنان در افکار خود غرق بود و قدم می زد. سپس یک سیگار از بسته ای که روی آن نوشته شده بود "گرسگووینا فلور" بیرون کشید و آتش زد. پس از روشن شدن سیگار، با دقت زیاد به من نگاه کرد و پرسید:
- راه زیاد خسته کننده نبود؟ آماده ترجمه هستید؟ گفتگوی بسیار پرمسئولیتی در پیش است.
با قاطعیت پاسخ دادم:
- بله، رفیق استالین، حالم خوب و آماده ام.

سپس، استالین مقابل میز کوچکی که من کاغذ و قلم خود را روی آن گذشته بودم ایستاد و بسته سیگار خود را روی آن گذاشت. سیگارش خاموش شده بود و این بار در حالیکه دوباره سیگار را روشن می کرد به مبلی که کنار میز بود اشاره کرد و گفت:
- شما دراینجا، کنار من می نشینید. روزولت را با چرخ دستی می آورند و در سمت چپ صندلی راحتی شما قرارش می دهند.
من که تازه دلیل نبودن سه مبل یا صندلی در دیداری سه نفره را درک کرده بودم گفتم:
- بلی!
استالین دوباره به حرکت آهسته خود در اتاق ادامه داد، اما به پایان اتاق نرسیده بود که در اتاق باز شد و پیشخدمت فیلیپینی چرخ دستی را که روزولت با تمام سنگینی خود روی دسته های آن تکیه داده و تبسمی نیز بر لب داشت وارد اتاق کرد. با لحنی مهربان و در حالیکه دستش را دراز کرده بود گفت:
- هلَو. مارشال استالین، ببخشید، فکر می کنم کمی دیر کردم.
استالین با اشاره به محل ملاقات که در داخل سفارت ما بود گفت:
- نخیر، بموقع آمدید. من کمی زودتر آمده بودم. البته رسم میزبانی است. آخه شما مهمان ما هستید. درحقیقت می توان گفت که در خاک شوروی به مهمانی آمده اید!
روزولت با خنده پاسخ داد:
- مخالفم. ما قرار گذاشته بودیم در منطقه بیطرف دیدار کنیم. ضمنا اینجا اقامتگاه من است و شما مهمان من هستید!
استالین با لبخند:
- بهتراست این بحث را کنار بگذاریم. بفرمائید که از جایتان راضی هستید؟ به چیز دیگری احتیاج ندارید؟
- خیر. همه چیز خوب است. اینجا مثل خانه خودم است. از این که این خانه را دراختیار من گذاشته اید صمیمانه تشکر می کنم.
استالین با اشاره دست دعوت کرد:
- خواهش می کنم نزدیکتر به میز.
پیشخدمت فیلیپینی چرخ دستی را به محلی که تعیین شده بود هدایت کرد و سپس آن را به جلو برگرداند، ترمز چرخ را محکم کرد و خود از اتاق خارج شد.
استالین یکی از سیگارهای خود را به روزولت تعارف کرد ولی او با تشکر قوطی سیگار خود را در آورده و با انگشتان دراز و باریک خود یک سیگار در چوب سیگاری کهربائی ظریفی که از جیب در آورده بود قرار داده و روشن کرد، سپس با تبسم و در حالیکه شانه هایش را به علامت عذرخواهی بالا کشیده بود گفت:
- من به سیگار خودم عادت دارم. ضمنا، مارشال، پیپ مشهورتان کو؟ همان که می گویند با دود آن دشمن خود را بیرون می کنید؟
استالین که از جمله آخر روزولت استقبال کرده بود، چشم هایش را تنگ کرد و با تبسم گفت:

- بنظرم حالا دیگر همه را بیرون کرده ام. البته اگر پاسخ جدی بخواهید، راستش اینست که پزشکان به من توصیه کرده اند کمتر از پیپ استفاده کنم. با این وجود آن را با خودم آورده ام و برای جلب رضایت شما حتما دفعه دیگر آن را می کشم.
روزولت خیلی جدی گفت:
- باید از دستور پزشکان اطاعت کرد. من هم اجبارا همین کار را می کنم.
استالین خیلی رسمی پرسید:
- در مورد دستور گفتگوی امروز پیشنهادهائی دارید؟
- فکر نمی کنم که حتما در همین دیدار باید مسائل جدی و قابل بحث را طرح کرد، می توانیم درباره اوضاع کنونی و دورنمای آینده تبادل نظر کنیم. البته مایلم اطلاعاتی پیرامون اوضاع در جبهه شوروی و آلمان را مستقیم از زبان شما بشنوم.
استالین گفت: پیشنهاد شما را قبول می کنم.
بسیار آرام و بدون عجله بسته "گرسگووینافلور" را یکبار دیگر باز کرد و چنان با دقت در جستجوی یکی از آنها گشت و انتخاب کرد که گوئی آنها با هم فرق می کنند. آن را آتش زد و سپس آرام و شمرده ادامه داد:
- آنچه به اوضاع جبهه ما ارتباط دارد، شاید بطور عمده عبارت از آن باشد که اخیرا نیروی ما "ژیتومیر" را که یک نقطه گرهی راه آهن است ترک کرد.
روزولت پرسید:
- وضع هوا در جبهه چگونه است؟
- هوا فقط در اوکرائین مساعد است، اما در سایر بخش های جبهه گل و لای است و خاک هنوز یخ نبسته.
روزولت با لحنی توام با همدردی گفت:
- دلم می خواست حدود 40- 30 لشکر آلمان را از جبهه شوروی به آلمان منحرف کنم.
- بسیار کار خوبی است، اگر ممکن شود.
- این، یکی از مسائلی است که من قصد دارم همین روزها و در همین کنفرانس (کنفرانس تهران) پیرامون آن توضیحاتی بدهم. پیچیدگی مسئله در آنست که یک نیروی دو میلیون نفره در برابر ما قرار دارد. ضمنا فاصله قاره امریکا تا اروپا حدود سه هزار مایل است.
- دراین مورد وسائل نقلیه خوب لازم است. من البته از مشکلات شما آگاهم.
- بنظرم این مسئله را می توانیم حل کنیم. کشتی سازی درایالات متحده رشد رضایتخبشی دارد.
استالین و روزولت در این دیدار مسائل زیادی را مطرح کردند. رئیس جمهور به خطوط کلی اندیشه همکاری ایالات متحده و اتحادشوروی در دوران پس از جنگ اشاره کرد و استالین از این اندیشه استقبال کرد و گفت که پس از جنگ اتحاد شوروی بازار خوبی برای ایالات متحده خواهد بود. روزولت از این گفته استالین به گرمی استقبال کرد و خود اضافه کرد: پس از جنگ امریکائی ها به مقدار زیادی مواد خام احتیاج خواهند داشت و به همین دلیل بین دو کشور می تواند روابط بازرگانی نزدیک و خوبی بوجود آید. استالین اضافه کرد: اگر امریکائی ها تجهیزات فنی به اتحاد شوروی تحویل بدهند، اتحاد شوروی نیز مواد خام مورد نیاز امریکا را تامین خواهد کرد.

دراین دیدار و گفتگوی اول، تفاوت آشکاری میان نظرات امریکا و انگلستان نسبت به سرنوشت جنگ و آینده مستعمرات به چشم می خورد. روزولت نسبت به لزوم برخورد نوین به مسئله کشورهای مستعمره و وابسته پس از جنگ زیاد حرف زد. شاید او صمیمانه به امکان اعطای تدریجی خودمختاری و بالاخره استقلال به آنها فکر می کرد، البته در طول کنفرانس نیز بارها این موضوع را دنبال کرد. اما واقعیت این بود که او در پشت این اظهارات خواه نا خواه منافع آن محافل ایالات متحده را منعکس می کرد که زیر پوشش تجدید نظر در وضع رسمی مستعمرات، عملا مستعمرات قدرت های اروپای سرمایه داری را متزلزل می کرد و زمینه نفوذ ایالات متحده در کشورهای مستعمره را آماده می ساخت.
روزولت درباره آینده هندوچین گفت که می توان طی 40- 30 سال مردم این منطقه را آماده خودمختاری کرد، همین گفته در باره دیگر مستعمرات هم صادق است. سپس ادامه داد:
- چرچیل نمی خواهد از تحقق این پیشنهاد قاطعانه حمایت کند، زیرا می ترسد که این اصل مستعمرات انگلیس را هم شامل شود. "هل" وزیر امور خارجه ما وقتی به مسکو آمده بود سند نوشته من را همراه داشت که مربوط به تشکیل کمیسیون بین المللی امور مستعمرات بود. منظور از این کمیسیون این بود که از ممالک مستعمره برای بررسی وضع آنجا و تدابیر ممکنه بهبود آن بازدید نماید. تمام فعالیت این کمیسیون باید کاملا جنبه علنی داشته باشد.
استالین از فکر تشکیل چنین کیمسیونی پشتیبانی کرد و گفت که این مرجع میبایستی به شکایت، درخواست و غیره برسد. روزولت آشکارا از واکنش رهبر شوروی راضی بود ولی نگرانی خود را نسبت به برخورد احتمالی چرچیل پنهان نکرد. او حتی به استالین تذکر داد که ضمن گفتگو با نخست وزیر بریتانیا بهتر است موضوع هند مطرح نشود زیرا اکنون چرچیل هیچ نوع آمادگی چنین صحبت هائی را درباره هند ندارد. او دوست دارد این مسئله پس از پایان جنگ بررسی شود.
استالین خاطرنشان کرد:
- بله. میدانم. هند زخم دردناک چرچیل است.
روزولت تائید کرد:
- درست است، اما اعتقاد دارم انگلستان سرانجام مجبور خواهد بود دست به اقداماتی در هند بزند. من امیدوارم بازهم و با تفصیل بیشتر پیرامون هند با شما گفتگو کنم و ضمنا این نکته را در نظر خواهم داشت که اشخاصی که از مسئله هند دورند در مقایسه با اشخاصی که با این مسئله ارتباط مستقیم دارند بهتر می توانند برای حل و فصل آن تصمیم بگیرند.
استالین با احتیاط به این نظر واکنش نشان داد. او فقط به تائید این نکته بسنده کرد که اشخاصی که از هند بدورند برخورد عینی تری می توانند نسبت به آن داشته باشند.
روزولت به ساعت خود نگاه کرد. تا افتتاح رسمی کنفرانس که ساعت 16 تعیین شده بود وقت کمی مانده بود.
روزولت گفت:
- فکر می کنم وقت آن رسیده که گفتگو را تمام کنیم. باید کمی استراحت کرد تا بتوان روی مسائل اجلاس متمرکز شد. تبادل نظر ما بسیار مفید بود و بطور کلی آشنائی و گفتگوی صمیمانه با شما موجب خوشحالی من شد.
استالین جواب داد:
- من هم بسیار خوشبخت شدم.

سپس از جا بلند شد و با سر به روزولت که در صندلی چرخدار خود نشسته بود ابراز تشکر کرد.
من به اتاق مجاور رفتم تا پیشخدمت فیلیپینی رئیس جمهور را صدا کنم. پیشخدمت بلافاصله آمد، دسته پشتی صندلی راحتی چرخدار روزولت را گرفت و او را به اقامتگاهش برد.
با وجود اینکه استالین و روزولت برای اولین بار یکدیگر را در تهران ملاقات کردند، دیدارشان در محیطی بسیار صمیمانه صورت گرفت. بنظر می رسید که آنها از مدتها پیش با هم آشنا هستند و تنها برای مدت کوتاهی از هم جدا شده بودند و اینک دوباره بهم رسیده اند. بنظرم این محیط غیر رسمی ناشی از آن بود که هر دو رهبر از تابستان سال 1941 به بعد مکاتبه منظم داشته و طی این مکاتبات که تقریبا هفتگی صورت می گرفت مسائل بسیار مختلفی را با هم مطرح کرده بودند.

لینک شماره های گذشته:
1 - https://www.rahetudeh.com/rahetude/2024/mertz/961/bala.html

تلگرام راه توده:
https://www.tgoop.com/rahetudeh

راه توده 962
یورش به حزب توده ایران
چرا و چگونه انجام شد؟

مصاحبه هفته گذشته (18 اسفند) محسن رفیقدوست با سایت "دیدبان ایران" فرصتی شد تا نگاهی دوباره بیاندازیم به ریشه های یورش به حزب توده ایران و اعدام و قتل عام رهبران و کادرهای آن. رفیقدوست دراین مصاحبه به دست داشتن مستقیم خود در معروف ترین ترورهای خارج از کشور اشاره کرد. این مهم نیست که او با چه انگیزه و هدفی این اعتراف را کرد، بلکه این مهم است که عامل مستقیم این ترورها، پیش از مرگ خود به نقش خویش در این ترورها اعتراف کرد. اعترافی که در تدوین تاریخ انقلاب 57 و جمهوری اسلامی ثبت خواهد شد. ما در این مطلب به نقش رفیقدوست در یورش به حزب توده ایران می پردازیم که در آن گفتگو با "دیدبان ایران" نیز اشاره به آن کرد.

دو یورش پیاپی به حزب توده ایران سرانجام رسید به بسته شدن فضای سیاسی کشور و منحله اعلام کردن نهضت آزادی، جبهه مشارکت و مجاهدین انقلاب اسلامی و... آنچه دراین مقاله مورد بحث است، دلیل تعلل و خوش بینی پیش از یورش اول، و غفلت بسیار مهم‌تر در فاصله دو یورش به حزب توده ایران است. رهبران دستگیر شده حزب در فاصله دو یورش زیر هولناک ترین شکنجه ها قرار گرفتند تا اعتراف کنند "حزب توده ایران می خواسته کودتا کند." کیانوری یگانه عضو رهبری حزب بود که زیر وحشیانه ترین شکنجه ها حاضر نشد این دروغ را بپذیرد.
در باره دو یورش به حزب توده ایران که در فاصله بامداد 17 بهمن ماه 1361 و بامداد 7 اردیبهشت 1362 صورت گرفت، تاکنون تفسیرهائی توام با حدسیات و یا حتی اطلاعات ناقص، از سوی افراد مختلف منتشر شده است. بنظر ما، دقیق‌ترین ارزیابی غیر تحلیلی از این دو یورش را می‌توان از لابلای کتاب‌ها و مصاحبه‌های کیانوری دبیراول وقت حزب و محمد علی عموئی دبیر و عضو هیات سیاسی وقت حزب استخراج کرد.
اگر خلاصه ‌ای بخواهیم از این مجموعه استخراج کنیم و آن را اطلاعاتی درباره یورش اول به حزب توده ایران بدانیم، آن خلاصه چنین است:
در سه ماه پیش از یورش اول، رهبری حزب در تدارک خارج کردن بخشی از رهبری حزب از کشور و تبدیل سازمان علنی حزب به سازمان نیمه مخفی با شمار اعضای محدود بود. بقیه می‌توانستند بصورت هوادار باقی بمانند اما نه در تشکیلات حزبی. در همین ارتباط راه‌هائی برای خروج از کشور بررسی شد. از جمله از طریق دریای خزر، مرز ترکمنستان و سرخس خراسان به طرف اتحاد شوروی سابق.
هیات سیاسی سرانجام یک لیست از اعضای رهبری تهیه کرد که باید از کشور خارج می‌شدند. این لیست شامل 17 عضو رهبری بود. از جمله کیانوری که باید از کشور خارج می‌شد. قرار بود رهبری حزب در داخل کشور، پس از این خروج، به محمدعلی عموئی منتقل شود. این طرح شبیه همان طرحی بود که پس از تیراندازی به شاه در سال 1327 و خروج بخشی از رهبری حزب که در خطر بازداشت بودند پیاده شد. از جمله دبیراول حزب "رادمنش" و ایرج اسکندری، احسان طبری و ...
مخالفت‌ و نافرمانی از این تصمیم هیات سیاسی همزمان شد با بیانیه 8 ماده‌ای آیت الله خمینی پس از جنگ با عراق که در آن نوید بازگرداندن کشور به حالت عادی مورد تاکید قرار گرفته بود. این بیانیه موجب تعلل برای اجرای این مصوبه شد. البته در این میان تاثیر تبلیغات دوران پس از کودتای 28 مرداد که رژیم شاه توی دهان‌ها انداخته بود، یعنی "فرار رهبری حزب از کشور" نیز موثر بود.

در بیانیه 8 ماده‌ای آیت الله خمینی، گشایش دوباره فضای سیاسی کشور و ضرورت اجرای دقیق قانون اساسی مورد تاکید قرار گرفته بود. در فاصله صدور این بیانیه تا یورش اول به حزب توده ایران، بحث اساسی در هیات سیاسی، در باره تفسیر این بیانیه بود. عده‌ای آن را چنان جدی ارزیابی کرده بودند که ضرورت خروج از کشور را منتفی میدانستند و شماری نیز زمینه اجرای چنان بیانیه‌ ای را در فضای سیاسی آن روز ایران ممکن نمی‌دانستند و نسبت به اجرای آن بدبین بودند. از شاخص ترین افراد هیات سیاسی که هیچگونه خوش بینی را متصور نبود و حتی اعتقاد داشت حکومت همه رهبران حزب را اعدام دسته جمعی خواهد کرد، زنده یاد "اخگر" عضو مشاور هیات سیاسی بود که نظرات خود را در پلنوم وسیع 17 نیز در یک نامه رسمی در اختیار هیات سیاسی گذاشته بود.
در کشاکش این بحث ها، تعقیب و مراقبت رهبران حزب روز به روز گسترده ‌تر و شبانه روزی ‌تر ‌شد. از جمله نصب دوربین‌های مخفی در اطراف خانه اعضای رهبری حزب و دفاتر غیر علنی حزب که معمولا در آپارتمان‌های مسکونی دائر بود. اعتراض‌های رهبری حزب به حاکمیت در این مورد نیز یا بی‌جواب می‌ماند و یا می‌گفتند: مسئله اصلی شما نیستید، بلکه می‌خواهند حجتیه را کنترل کنند و می‌ترسند آنها علیه شما دست به عمل‌های تند بزنند!
اگر بخواهیم غفلت رهبری حزب از قدرت ارتجاع مذهبی و مخالفان فعالیت حزب در حاکمیت چند لایه جمهوری اسلامی را معیاری جدی در این زمینه تلقی کنیم، آنگاه باید گفت که تعلل در خارج کردن بخشی از رهبری حزب که می توانست پس از یورش به حزب، در خارج از کشور نقش مهم رهبری حزب را برعهده بگیرد و حزب به وضع نا هنجار کنونی دچار نشود از یکسو، و قبول خوش بینانه استدلال‌های رهبران وقت جمهوری اسلامی مبنی بر تعقیب حجتیه و نه حزب از سوی دیگر را باید بپذیریم. از جمله رهبرانی که در آن زمان ارتباط تقریبا منظم با شخص کیانوری داشتند، هاشمی رفسنجانی بود که اتفاقا شخص او، در آستانه یورش اول به حزب به کیانوری گفته بود حجتیه را می‌خواهند کنترل کنند، شما نگران نباشید!
در اولین ساعات بامداد 17 بهمن 1361 با یورش به خانه "افسانه" دختر مریم فیروز در خیابان نصرت ، منشعب از خیابان انقلاب تهران، کیانوری و همسرش مریم فیروز را در تختخواب دستگیر کردند. آن‌ها از بام خانه و دیوار خانه مسلحانه به این خانه یورش بردند. همزمان با کیانوری، شماری دیگر از رهبران حزب که اتفاقا بیشتر آنها، همان 17 نفری بودند که باید از کشور خارج می‌شدند و همچنین محمدعلی عموئی که قرار بود رهبری حزب را در داخل کشور دراختیار بگیرد دستگیر شدند. کیانوری، پس از کشتار 1367 در نامه خود به رهبر جمهوری اسلامی – علی خامنه ای- نوشت که از همان روزهای اول دستگیری شلاق و شکنجه آغاز شد. و نوشت که: هنگامی که ما را به همراه دخترم افسانه و نوه ام به کمیته مشترک – موزه عبرت کنونی- بردند، بلافاصله با بی‌سیم به یک کسی گزارش دادند که کیانوری را گرفتیم و ظاهرا آنکس که آنسوی خط بود پرسید: مطمئن هستید که خودش است؟ و پاسداری که بی‌سیم در دستش بود پاسخ داد: بله مطمئن هستیم که خودش است! بعدها گفته شد که طرف این مکالمه علی خامنه‌ای بوده که در آن زمان هنوز مسئولیت واحد ضد جاسوسی سپاه پاسداران با او بود. رهبری عملیات یورش نیز با "رفیق دوست" فرمانده وقت کمیته‌های انقلاب و عضو رهبری حزب موتلفه اسلامی بود که بعدها وزیر سپاه شد! یورش با نام رمز "امرالمومنین" آغاز شد.

دستگیری‌ها و بازجوئی‌ها چنان سازمان یافته انجام شد و چنان تدارکی برای آن دیده بودند که علیرغم همه تلاش ها، حزب نتوانست اطلاعاتی از داخل زندان، در فاصله 17 بهمن 61 تا 10 اردیبهشت 1362 بدست آورد، مگر یک مورد بسیار گنُگ و نا مفهوم. این مورد را دبیر اول وقت سفارت سوریه در جمهوری اسلامی که درعین حال عضو کمیته مرکزی حزب کمونیست سوریه و مسئول امنیتی سفارت و بصورت طبیعی با سفارت اتحاد شوروی در تماس بود به اطلاع علی خدائی که آن زمان مسئول اطلاعات حزب در تهران بود رساند. او گفت که رفقای شوروی اطلاع پیدا کرده اند که فردی بنام "ستاری" را که از رهبران حزب است وادار به اعترافات کرده و از او فیلم گرفته اند. بعدها معلوم شد که "ستاری" نام مستعاری بوده که در زندان روی "کیانوری" و یا "عموئی" گذاشته بودند. منبع خبر او هم سرهنگ "شبارشین" آتاشه نظامی وقت سفارت اتحاد شوروی در تهران بود. این مسئله از آن نظر هم اهمیت دارد که ثابت می‌کند منابع اطلاعاتی سفارت شوروی در تهران، بکلی مستقل و بدون هیچ ارتباطی با حزب توده ایران بودند و این حرف هائی که درباره جاسوسی حزب برای اتحاد شوروی می‌گویند چقدر بی‌پایه است. همه ارتباط‌ های حزب با رفقای سفارت شوروی که آن هم بسیار محدود و معدود بود، در چارچوب آگاه کردن آنها از تحلیل اوضاع ایران و انتقال نظرات سیاسی حزب نسبت به حکومت به کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی و از آن طریق برای دیگر احزاب کمونیست جهان بود. شوروی مثل هر کشور بزرگ دیگری منابع اطلاعاتی مستقل خودش را بصورت سنتی که به دوران روسیه تزاری هم باز میگردد در ایران داشت.
با کمال تاسف، رهبری میان دو یورش این اطلاع را زیاد جدی نگرفت، بویژه که کوچکترین تصوری از شکنجه هائی که بعدها کیانوری در نامه به علی خامنه‌ای نوشت نداشت و چنان درنده خوئی را درباره حزبی که از انقلاب و رهبری آیت الله خمینی دفاع کرده بود انتظار نداشت.
مورد سوم، یورشی است که در نیمه دوم فروردین ماه 1362 به یک باغ در شهریار کرج آوردند. دراین باغ هیچ نوع جلسه و یا دیدار حزبی هرگز برگزار نشده بود و رهبران دستگیر شده حزب هیچ اطلاعی از آن نداشتند. اما در نیمه اول فروردین 1362، نیمه شب همراه با یکی از زندانیان توده ای به این باغ ریختند و آن را زیر و رو کردند. بعدها مشخص شد که آنها به خیال کشف یک کودتا و برای دستیابی به سلاح‌های حزب به این باغ ریخته بودند. کودتائی که در اصل توطئه ‌ای بود برای اعتراف گیری از رهبران دستگیر شده حزب و ارائه این اعتراف به آیت الله خمینی و گرفتن اجازه یورش دوم به حزب. آن فرد توده ای که با صاحب آن باغ دوستی عادی داشت و از آن باغ هم با خبر بود و در یورش اول دستگیر شده بود، نقش مهمی در ساختن سناریوی کودتای حزب توده ایران در زیر شکنجه داشت.
در سال 1376 میرحسین موسوی در مصاحبه با نشریه "حوزه" در همین مورد گفت که به همراه برادران سپاه رفتیم نزد آقای خمینی. آنها استدلال کردند که حزب توده در تدارک کودتاست. اقای خمینی چنین توطئه‌ای را قبول نکرد و گفت که "چنین کودتائی در کار نیست و پس از اصرار برادران، ایشان گفت من نمی‌گویم مواظب نباشید، اما نظر من اینست که چنین حرفی غلط است."
همین جمله که "نمی گویم مواظب نباشید" کارپایه آن دست‌های پنهان پشت یورش حزب توده ایران قرار گرفت و یورش دوم به حزب به بهانه خنثی سازی کودتای 7 اردیبهشت 1362 آغاز شد. در یورش اول می‌توانستند عده زیادی را بگیرند اما چنین نکردند و ظاهرا قرار هم چنین نبود و دستور یورش سراسری نداشتند. چون سند و مدرکی برای یورش اول نداشتند اعلام کردند که رهبران حزب توده ایران بدلیل جاسوسی دستگیر شدند. با این دلیل نمی‌توانستند یورش دوم را سازمان بدهند، زیرا اگر فردی در یک حزب جاسوس است، همان فرد را باید بگیرند و این ارتباطی با یورش به یک حزب و دستگیری صدها عضو ساده آن ندارد. به همین دلیل در فاصله دو یورش ناگهان بهانه دیگری پیدا شد، یعنی "کودتای سرخ حزب با کمک ارتش سرخ". یعنی تکرار مدل ورود ارتش سرخ به افغانستان!

وحشیانه‌ ترین و بی‌سابقه‌ ترین شکنجه‌ها را به رهبران درجه اول حزب وارد آوردند تا از آنها اعتراف به کودتا بگیرند و آن را پایه استدلال و گرفتن اجازه یورش دوم به حزب از آیت‌ الله خمینی بکنند. مصاحبه میرحسین موسوی که به آن اشاره شد یکی از مهم ‌ترین اسناد رسمی برای زمینه سازی جهت یورش دوم است. (1)
سند دومی که دراین زمینه وجود دارد، مصاحبه ایست که هاشمی رفسنجانی با نشریه همشهری در سال 1385 کرد که در آن گفت: به نظر من نسبت دادن کودتا به حزب توده و یورش به حزب غلط بود. او در این مصاحبه دقیقا گفت:
"یک کار ضد دیپلماتیک در مورد شوروی انجام شد که شاید هم لازم نبود و آن، برخورد با حزب توده و دستگیری سران آن بود. این کار با تبلیغات گسترده همراه شد و به دنبال آن، روابط ما با شوروی مشکل شد.
- یعنی شما برخورد با حزب توده را درست نمی‌دانید؟
هاشمی: اگر آن کار را نمی‌کردیم، بهتر بود. ما حزب توده را زیر نظر داشتیم. من برای این حرف که آنها به فکر کودتا بودند، دلیلی پیدا نکردم، البته به نفع شوروی فعالیت‌هایی داشتند.
لینک این مصاحبه و شماره همشهری در پائین این مطلب قابل دسترسی است. (2)

اینها شرح یورش اول و دوم به حزب توده ایران است و نه انگیزه سیاسی رهبری جمهوری اسلامی برای این یورش. یورشی که سرانجام رسید به بسته شدن فضای سیاسی کشور و منحل اعلام کردن جبهه مشارکت و مجاهدین انقلاب و همین نامه اخیری که تاج زاده از زندان نوشته و ما درهمین شماره راه توده آن را بازانتشار داده ایم.
آنچه دراینجا مورد بحث است، دلیل تعلل و خوش بینی پیش از یورش اول، و غفلت بسیار مهم‌تر در فاصله دو یورش از جانب رهبری وقت حزب است.
یکی از توصیه هائی که دراین رابطه و بلافاصله پس از یورش اول شد و باید آن را با آب طلا نوشت، توصیه کوتاهی بود که در یک نوشته کوتاه توسط زنده یاد احسان طبری، که در یورش اول نتوانستند او را دستگیر کنند نوشته و به رهبری بین دو یورش حزب رسانده شد. طبری نوشته بود "برای مدتی کارها را تعطیل کنید!". او بیش از این مسئله را نشکافته بود، اما تفسیر بسیار واضح و روشن توصیه او این بود که باید صبر کرد و دید در زندان چه می‌گذرد و تا آن زمان باید به سایه خزید. متاسفانه این توصیه طبری تفسیر به "احتیاط ‌های طبری" شد و فعالیت سازمان حزبی ادامه یافت. رهبری بین دو یورش حزب نتوانست حدس بزند که شکنجه‌های هولناک در کار است و زیر شکنجه قطعا اطلاعاتی برای شناسائی و دستگیری افراد شاخص باقی مانده رهبری حزب و همچنین خانه‌ها و امکاناتی که حزب داشت و از آن مهم تر، شناختن سرشاخه‌های سازمان غیر علنی و تعقیب و مراقبت آنها برای به تور انداختن همگی وجود دارد.
واقعه دیگری که متاسفانه آن را هم رهبری بین دو یورش نتوانست با دقت بررسی کند یورش به باغ شهریار و گشتن دنبال اسلحه بود. سناریوئی هم که ترتیب داده بودند این بود که یکنفر فرار کرده و آمده داخل باغ و پاسدارها برای دستگیری او وارد باغ شده اند. این یورش شبانه باید به ما ثابت می‌کرد که در تدارک پرونده سازی برای یورش دوم اند. رحمان هاتفی از این یورش شبانه مطلع شده بود اما او نیز با همه تیزهوشی و بدبینی که نسبت به حاکمیت داشت، نتوانست انگیزه آن یورش را حدس بزند.

آنچه مسلم است، اینست که از این سه رویداد و بویژه رویداد یورش به باغ شهریار، رهبری حزب در فاصله دو یورش باید قبول می‌کرد که هیچکس در زیر شکنجه دهان بسته نمی‌ماند. این احتمال را باید میداد که وحشتناک ‌ترین شکنجه‌ها را ممکن است اعمال کرده باشند. اگر این ارزیابی صورت گرفته بود، نخستین تصمیم سازمانی، تجدید سازمان فوری بخش غیر علنی حزب، قطع ارتباط ها، به خارج از کشور فرستادن شماری از کادرهای آن سازمان و اکثریت رهبری باقی مانده و دستگیر نشده بود. یعنی اجرای همان توصیه‌ ای که طبری کرده بود. یعنی تعطیل کارها برای مدتی.
این نکات، بویژه در باره سازمان غیر علنی حزب اجرا نشد. نه تنها چنین نشد، بلکه مسئول سازمان غیر علنی حزب (پرتوی) که قطعا توانسته بودند به نام واقعی و حزبی او (خسرو) در زیر شکنجه‌ها دست پیدا کنند، درجلسات هیات سیاسی میان دو یورش (جوانشیر، هاتفی، ابراهیمی) شرکت کرد و تمام فعالیت‌ها و ارتباط‌های آن تشکیلات مانند گذشته ادامه یافت و حتی بخشی از رهبری حزب به خانه‌های امن تشکیلات غیر علنی منتقل شدند که پرتوی به آنها رفت و آمد داشت. این بزرگترین خطای تشکیلاتی حزب در فاصله دو یورش بود.
البته بسیار طبیعی است که امروز، با اطلاعاتی که در دست هست در باره آن شرایط صحبت می‌کنیم و قطعا در آن روزها و آن دوران رسیدن به این نتایج آسان نبود، اما بهرحال باید حداقل تا حدودی این تدابیر و پیش بینی‌ها اتخاذ می‌شد.
آخرین خبر هشدار آمیز درباره نزدیکی یورش دوم به حزب توده ایران، از طریق زنده یاد "کیوان مهشید" که در قتل عام سال 67 اعدام شد رسید. مهشید از اعضای زندانی حزب ملل اسلامی در زمان شاه بود که در زندان با حفظ همه معتقدات مذهبی خود به حزب توده ایران پیوست. او در آخرین هفته پیش از یورش دوم، همراه با شادروان سرحدی زاده برای افتتاح خانه جوانان راهی شهر رشت شد. پس از بازگشت از این سفر (به علی خدائی که با او ارتباط داشت) اطلاع داد که سرحدی زاده غیر مستقیم به او گفته زندان‌ها را برای 2 هزار نفر آماده کرده اند.
-------------
از اعضای برجسته حزب که در یورش اول دستگیر شدند:
کیانوری- مریم فیروز- علی عموئی- عباس حجری- ابوتراب باقر زاده- ذوالقدر- کی منش، رضا شلتوکی (هر شش نفر افسر ارتش شاهنشاهی بودند که از کودتای 28 مرداد تا انقلاب 57 در زندان بودند)- امیرنیک آئین- منوچهر بهزادی (سردبیر روزنامه ارگان حزب توده ایران "مردم")- هدایت الله حاتمی (خلبان ارتش در دوران پیش از کودتای 28 مرداد که دستگیر نشده و از ایران خارج شده بود)- کیومرث زرشناس دبیر سازمان جوانان حزب و...
از اعضای برجسته رهبری حزب که در یورش دوم دستگیر شدند:
مهندس فرج الله میزانی دبیر دوم حزب که در فاصله دو یورش نقش دبیر اول حزب را داشت- احسان طبری- انوشیروان ابراهیمی دبیر حزب و مسئول آذربایجان- رحمان هاتفی (سردبیر سابق روزنامه کیهان)- مهدی پرتوی مسئول سازمان غیر علنی حزب- علی گلاویژ، حسن قزلچی (هر دو از کردهای ایران)، پرفسور عبدالحسین آگاهی، حسین جودت، احمدعلی رصدی، بهرام دانش (از افسران پیش از کودتای 28 مرداد که دستگیر نشده و به مهاجرت طولانی رفته بود)

از این عده، جز کیانوری، مریم فیروز، عموئی و مهدی پرتوی که سرانجام از زندان بیرون آمدند و شلتوکی که پس از تحمل شکنجه های هولناک براثر بیماری سرطان در زندان در گذشت و رحمان هاتفی که زیر شکنجه کشته شد و یا خودکشی کرد و کی منش که او نیز زیر شکنجه دچار ایست قلبی شد ، بقیه همه در قتل عام 1367 در شوفاژ خانه زندان اوین به دار آویخته شدند و در گورهای دسته جمعی در خاوران خاک شدند.
از جمله دیگر رهبران و کادرهای برجسته حزب توده ایران که در سال 1367 اعدام شدند می‌توان از
آصف رزم دیده، صابر محمد زاده، رفعت محمدزاده (اخگر*،) علی گلاویژ، حسن خطیب، فرزاد دادگر، اصغر محبوب، فاطمه مدرسی (فردین)، فریبرز صالحی، حسین قلمبر، فرزاد جهاد و ... نام برد.
--------------------------------------------------------------
1 - مصاحبه مجله حوزه، با مهندس میرحسین موسوی درباره "امام و مدیریت اسلامی"
روزنامه كیهان 13/5/68 صفحه 6

«نكته مهم دیگر: معمولا انسان كه پیر می‌شود و عمری از او می‌گذرد، فعالیت ذهنی‌اش كاهش پیدا می‌كند و مطلب را دیرتر دریافت می‌كند، اما امام به هیچ وجه این حالت را تا دقایق آخر عمر پربركت پیدا نكردند. هر دفعه كه با ایشان روبرو می‌شدم احساس می‌كردم؛ از نظر سرعت انتقال و برخورد با مسئله، با وجود كهولت سن، مثل یك جوان بیست و دو ساله بودند. یعنی همان سرعت انتقال و شاید سریعتر از آن را داشتند.
در وهله اول، در موقع گزارش، زیاد توضیح می‌دادم، بزودی متوجه شدم كه نیازی به این توضیحات نیست، از این روی مسائل را تلگرافی و فشرده خدمت ایشان مطرح می‌كردم. همیشه احساس من این بود كه سریعا مطالب مطرح شده را دریافته‌اند. دریافت‌های ایشان دریافت‌های بسیار دقیق و عمیق بود. مثلا در جریان حزب توده، به ما تلفن زده شد كه حزب توده توطئه وسیعی را پی ریخته و مسئله چنین مطرح بود كه ظرف 48 ساعت تا 24 ساعت ممكن است اتفاقاتی بیفتد. تلفن كردیم به برادرمان جناب هاشمی رفسنجانی و مسئله با بقیه مسئولین بالای مملكتی مطرح شد. گویا حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با آیت‌الله موسوی اردبیلی آنوقت تشریف نداشتند. بالاخره فورا خدمت امام رفتیم. برادران اطلاعاتی مسئله را گزارش دادند.
حضرت امام با دقت مسئله را گوش دادند. سپس تحلیلی در ظرف چند دقیقه از روند حركت شرق و غرب ارائه كردند و فرمودند:
- این اطلاعات كاملا نادرست است. هیچ مسئله‌ای پیش نخواهد آمد.
اصرار شد كه آقا چنین نیست، خود آنان اعتراف كرده‌اند. ایشان فرمودند:
2 - من نمی‌گویم مواظب نباشید و تحقیق نكنید، ولی بدانید این مسائل و اطلاعات دروغ است.
بعد هم تحلیل حضرت امام درست در آمد و نظر ایشان ثابت شد.»
مصاحبه رفسنجانی:
http://www.hamshahrionline.ir/news-4660.aspx
---------------------------------
مصاحبه اخیر رفیقدوست در لینک زیر قابل دریافت است:
https://youtu.be/aWfDgAwI9xU?si=gOQYAsVTixLOaNEp

تلگرام راه توده:
https://www.tgoop.com/rahetudeh

سرمقاله 962
جنبش های نوین اعتراضی
راه حلی است برای تحولات

در دو هفته اخیر راهبران مترو دوبار برای وضعیت معیشتی خود اعتصاب کردند. به این، باید اعتصاب ها و اعتراض های پرستاران، کارگران بسیاری از واحدهای تولیدی، اتوبوسرانان، معلمان و بازنشستگان را افزود.
جنبش اعتراضی صنفی در ایران در سال های گذشته بدلایل مختلف دچار فروکش نسبی شده بود که بخشی از آن ریشه داخلی و بخشی دیگر با تبلیغات رسانه ای درباره حمله آمریکا به ایران یا تغییر رژیم ارتباط داشت.
احتمال حمله آمریکا یا اسرائیل به ایران و تغییر رژیم به دو شکل بر روی جنبش اعتراضی و صنفی تاثیر منفی گذاشت. بخشی از مردم نگران از اینکه مبادا کشورهای غربی از اعتراض های صنفی سواستفاده کرده و شرایط حمله و عراقی و لیبی و سوریه ای شدن ایران را فراهم کنند، در این اعتراض ها شرکت نمی کردند. بخشی دیگر برعکس با این گمان که حکومت دیر یا زود سقوط می کند و بنابراین اعتراض و مطالبات در شرایط کنونی اثری ندارد و باید منتظر فردای این سقوط ماند از اعتراضات کناره گیری می کردند.
شرایط داخلی و وخامت اوضاع اقتصادی و معیشتی هم بر روی جنبش های صنفی تاثیری دوگانه و متضاد داشت. به همان شکل که شرایط نارضایتی و اعتراض را فراهم می کرد، نگرانی از دست دادن کار و شغل و همین مقدار درآمد اندک و بخور و نمیر را هم بوجود می آورد که مانع از پیوستن به اعتراض ها می شد. این واقعیت هم وجود دارد که دو شغله بودن و داشتن درآمدهای جانبی مانند سپرده های بانکی و غیره نیز شرایط را برای بخشی از مزدبران و بویژه در مورد اخیر برای گروهی از بازنشستگان قابل تحمل تر می کرد.
مسئله دیگر تبلیغات وسیعی بود که هم در داخل و هم در رسانه های خارجی درباره کمک های ایران به سوریه و غزه و لبنان و حزب الله صورت می گرفت و چنان بزرگ شده بود که گویا همه درآمد ایران صرف نیروهای منطقه ای می شود بطوری که اگر ایران به این جنبش ها کمک نکند با وجه حاصل از آن بهای ارز و کالاها در مدتی کوتاه چندین برابر کاهش خواهد یافت و ایران را می توان با آن به بهشت تبدیل کرد. با کوتاه شدن دست ایران از منطقه، این تبلیغات هم ضعیف شد و معلوم شد که پایه ای نداشته است و نه تنها بهای کالاها کاهش نیافت که چندین برابر افزایش هم پیدا کرد و ارز خارجی هم از حدود 60 هزار تومان به بالای 90 هزار تومان رسید. در واقع هزینه ای که برای کمک به جنبش مقاومت منطقه می شد پشتوانه ای بود برای جامعه و اقتصاد و امنیت ایران که با تضعیف این جنبش ها وضع اقتصادی ایران نمی توانست وخیم تر نشود که شد.
همه اینها دست به دست هم داد تا بتدریج این فکر در میان مزدبران و زحمتکشان تقویت شود که نشستن به امید حوادث راه به جایی نخواهد برد و تا زمانی که خود آنان وارد میدان مبارزه برای حقوق خود نشوند همین وضع ادامه خواهد یافت. بویژه اینکه حکومت نشان داده ظرفیت اصلاحات و حمله به الیگارش ها و خودی ها و صادرکنندگان و صاحبان بانک های خصوصی و معادن و پتروشیمی ها و خارج کنندگان ارز از کشور را ندارد مگر اینکه با یک جنبش قوی اعتراضی از داخل روبرو شود که موجودیت آن را در شرایط خطرات خارجی تهدید کند. حتی در کشوری مانند روسیه نیز تا زمان جنگ اوکراین حکومت آن عزم لازم برای حمله به الیگارش ها را نداشت. منتهی در آن کشور، هم رهبری وجود داشت که خودش در وسط میدان اجرایی بود و هم احزابی که بتوانند یک سیاست یگانه را در کشور پیش برند. هیچکدام از این دو در ایران وجود ندارد و برعکس ضعف رهبری و بلبشوی کامل حکومتی حاکم است و بنابراین راه اصلاحات از بالا در ایران بدون جنبش مردم از پایین فعلا بسته است.
نتیجه اینکه جنبش های اعتراضی صنفی و مسالمت آمیز در شرایط کنونی ایران یکی از دریچه های برونرفت کشور از بن بست است. زیرا با فشار به حکومت آن را ناگزیر می کند که سراغ خودی ها و میلیاردرها و بانکدارها و صادرکنندگان و واردکنندگان رفته تا بخشی از ثروت کشور را که آنان در دست خود انباشته اند در میان مردم تقسیم کند تا هم کشور از رکود کنونی خارج شود و هم دامنه نارضایتی ها کاهش یابد. بنابراین جنبش های صنفی و اعتراضی نه تنها همسویی و همراهی با غرب و آمریکا نیست، بلکه یکی از راه های دخالت مردم برای کاهش به نتیجه رسیدن فشار حداکثری است که اتفاقا خطر حمله نظامی به ایران را کمتر می کند و نه بیشتر. این واقعیت را هم باید گفت که حکومت در دوران اخیر، تا به امروز از برخورد خشن با جنبش های اعتراضی صنفی و مسالمت آمیز خودداری کرده است که این امتیازی است هم برای حکومت و هم مزدبران و زحمتکشان تا بتوانند خواست های خود را به شکلی مسالمت آمیز پیگیری کنند.

تلگرام راه توده:
https://www.tgoop.com/rahetudeh

راه توده 962 منتشر شد

هفته نامه راه توده - شماره 962 (چهارشنبه 22 اسفند 1403)- منتشر شد و مطالب آن علاوه بر سایت این نشریه، روی فیسبوک و تلگرام راه توده نیز قرار گرفت. سرمقاله این شماره درباره جنبش های صنفی - اجتماعی نوین در ایران است که هم شانسی است برای حکومت و هم روشی است از جانب مردم برای تحولات مسالمت آمیز. گزارش ویژه این شماره نیز بخش دوم از گزارش مترجم استالین در کنفرانس تهران است. در همین شماره مطالب دیگری را می خوانید با عناوین زیر:
یورش به حزب توده ایران چرا و چگونه انجام شد، نگاهی تازه به تحولات جامعه و حکومت در ایران، مرور سرمقاله های راه توده در سالی که گذشت، دیروز، امروز و فردای چین، تحول در حاکمیت و سیاست هایش با شورش مردم و یا حمله نظامی؟، جنگ اوکراین یک شبه آغاز نشد، آیا ترامپ صلح طلب است؟، جانشین نخست وزیر مستعفی کانادا، سپر اتمی فرانسه برای صلح است؟، مذاکرات ریاض شبیه مذاکرات "یالتا"ست، تفاوت نگاه توده ایها به مردم و روشنفکران، گفتگوی رهبر حزب کمونیست فرانسه با کارگران صنایع، حکومت ارتجاع از سال 61 با شعار "مرگ بر توده ای" آغاز شد، و بالاخره عکسی از دیدار روزنامه نگاران دهه 1330 با زنده یاد محمدعلی افراشته در بلغارستان.

تلگرام راه توده:
https://www.tgoop.com/rahetudeh