مزلو می‌گوید بسیاری از افراد، وقتی در آستانه‌ی شکوفایی استعدادها، خلاقیت، قدرت درونی یا تحقق خود واقعی‌شان قرار می‌گیرند، احساس ترس یا اضطراب می‌کنند. این ترس می‌تواند شکل‌های مختلفی داشته باشد:
✳️ چرا از ظرفیت‌های خود می‌ترسیم؟ 1.ترس از مسئولیت:شکوفا شدن، ما را ملزم می‌کند که مسئول انتخاب‌ها، ارزش‌ها و تأثیر خود بر جهان باشیم. بسیاری از افراد از این مسئولیت گریزان‌اند. 2.ترس از متفاوت بودن:فرد خودشکوفا معمولاً مسیر خاصی را طی می‌کند، که ممکن است با تأیید اجتماعی همراه نباشد. این تفاوت ممکن است احساس تنهایی ایجاد کند. 3.ترس از موفقیت:برخلاف تصور رایج، گاهی موفقیت بیش از شکست ما را می‌ترساند، چون زندگی را از حالت پیش‌بینی‌پذیر خارج می‌کند. 4.ترس از نور و بزرگی درون:انسان‌ها گاهی آن‌قدر به نقص‌ها و ضعف‌های خود خو گرفته‌اند که نمی‌توانند عظمت و قدرت درونی‌شان را باور کنند. 5.عادت به محدود کردن خود:بسیاری از ما از کودکی با جملاتی مثل «تو نمی‌تونی»، «زیادی بلندپرواز نباش» و… رشد کرده‌ایم. این باورهای محدودکننده، باعث ترس از رشد می‌شوند.

✅ نتیجه‌گیری زیبا:مزلو معتقد است که شکوفایی، سرنوشت طبیعی و زیبا برای انسان است؛ اما ترس از روشنایی درون، ما را در سایه نگه می‌دارد.رشد واقعی، با پذیرش نور و توانایی‌هایی که درون‌مان نهفته است آغاز می‌شود.شجاعت یعنی باور کنیم که لایق رشد، موفقیت، خلاقیت و معنا هستیم.مزلو ما را دعوت می‌کند که از خود نترسیم؛ بلکه خود را کشف کنیم.

منبع: •مزلو، ا. (۱۳۸۰). روان‌شناسی هستی. ترجمه‌ی یوسف کریمی. •Maslow, A. H. (1962). Toward a Psychology of Being

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌🌱

زندگی رسم پذیرایی از تقدیر است
سهم من هرچه که هست من به اندازه این سهم نمی اندیشم
وزن خوشبختی من وزن رضایتمندی است
شاید این راز همان رازِ کنار آمدن و سازش با تقدیر است.

صبح بخیر زندگی

🌸

 آرتور شوپنهاور معتقد بود:
«ازدواج، معامله‌ای است که نیمی از لذتِ زندگی را فدای نیمی از آرامش می‌کنی.»

از اون طرف  سورن کیرکگور باور داشت:
«تنها در عشقِ متعهد است که انسان به شکوهِ واقعیِ وجودش دست می‌یابد.»
چرا؟
زیرا ازدواج همیشه میان دو قطب می‌رقصد: آزادیِ فردی و وحدتِ عاطفی.

آیا ازدواج پایانِ خودِ اصیل ماست؟ یا آغازِ کشفِ عمیق‌ترین لایه‌های عشق؟

شوپنهاور فریاد می‌زد:
«ازدواج مثل این است که دو خارپشت در سرمای زمستان بخواهند همدیگر را گرم کنند؛ هرچه نزدیک‌تر می‌شوند، بیشتر زخمی می‌شوند او عشق و ازدواج را صرفا فریب اراده ی کور طبیعت برای بقا می دانست!»

اما کیرکگور می‌گفت: «عشق واقعی، جایی آغاز می‌شود که ترس از "فردا" را رها می‌کنی و به "امروز" متعهد می‌شوی او عشق و ازدواج را پرشی به سوی ورای ترس و جایی که یکی شدن موجب شکوه می شود عنوان می کرد.

بنظر شما  زندگیِ مشترک، قفس طلاییه که آرامش رو با کسالت عوض می‌کنه ؟

یا آزمون مقدسیه که انسان رو از خودخواهی به سمتِ ایثار می‌بره؟

این بحث، انفجارِ منطق و احساس است!
تا حالا شده از ترسِ "از دست دادن آزادی"، از عشقِ عمیق فرار کنید؟

🌱