آدم هایی هستند که رنگِ بودنشان بیرنگ است.آن ها هیچ رنگی به زندگی‌تان نمی پاشند.مشخصه ی اصلی‌شان نیز یک دهان گشادِ پرمدعاست و همیشه ی خدا در حال زدن حرف های صد من یک غازند.این آدم ها یک گوش مفت می خواهند برای اوقاتی که هیچکس را ندارند.اما تا زمانی که هیچکس را ندارند.زیرا به محض یافتن گوش مفت دیگری،یک اردنگی به گوش تو می زنند و دهانت را می دوزند.طوری ک به عقل نداشته ی خودت شک می کنی.چون اگر عقل داشتی چیزی به نام باور به حرف های صدمن یک غاز آن ها در تو شکل نمی گرفت.آنان کار خود را خوب بلدند.جایی که احساس خطر کنند نمی مانند-خطرِ لو رفتنِ دروغ ها-خیلی شیک و مجلسی محو می شوند.آنوقت تو می مانی و یک منِ احمق که از خودت ساخته ای!

زیور شیبانی
۴ فروردین ۱۴۰۰

@hich_negar

اگر می توانستم از اینجا بروم قطعا جایی می رفتم که نه اثری از آدم ها باشد و نه اثری از افکار کپک زده‌شان.
بدین ترتیب یک عمر از کارهای ابلهانه ای که در اثر افکار پوچشان از آن ها سر می زد مصون می ماندم.
آدم های مذهبی نما،روشنفکر نماها،و نوکیسه ها.هیچکدامشان قابل تحمل نیستند.مذهبی نماهایی که از مذهب فقط به بعد مناسکی آن توجه می کنند و باورهایشان از درون متلاشی است.روشنفکر نماهایی که تصور می کنند نباید برای هیچ چیزی حد و مرز قائل شوند.و همچنین نوکیسه ها،به عروسک های لوکسی شبیه اند که درونی پر از کاه دارند.
این ها باعث می شوند آدم دلش بخواهد زندگی را با تمام عناصرش بالا بیاورد تا جایی که دل و روده اش بیرون بریزد !

#زیور_شیبانی
۶فروردین ۱۴۰۰

@hich_negar

سردرگم که باشی، آسمان هم به زمین بیاید کج خلقی هایت تمامی ندارد.از دمای هوا گرفته تا آفرینش خودت را زیر سوال می بری.می دانی که دست و پا زدنت بیهوده است،زیرا آنچه که از دست رفته،از دست رفته است.حالا تو مدام سعی کن یادت بیاوری که کِی و کجا خودت را گم کرده ای؟!فراموشی می گیری و می افتی روی یک دور باطل که عبث بودنت را بیش از پیش جلوی چشمان خودت و اطرافیانت آشکار می سازد.
-"تو عبثی‌‌!"
این تنها چیزی ست که از درونت می شنوی‌.شاید هم کمی پر بیراه باشد،اما وجود دارد.آن صدا دیر هنگامی‌ست که تو را از هرچیزی که بدان حس تعلق داشته ای،جدا ساخته است...

#زیور_شیبانی
بامداد شنبه ۱۵ خرداد
@sheibani_amirkhani

تو را دوست دارم!
مثل دلهره و شوقِ یک کودک گمشده به هنگام دیدن مادرش...
تو را مثل چمنزاری که تشنه ی باران است دوست دارم، و دلتنگی ام مرا به آسمان خیره می کند.
چقدر ابرها کم لطف شده اند...
چقدر ابرها کم لطف شده اند و من چقدر کم طاقت!

#زیور_شیبانی
@sheibani_amirkhani

حضورش چیزی شبیه به تردیدِ قبل از کفر بود.
مثل لبخندِ تلخِ بعد از هر اشک،مثلِ نگاهِ آخرِ خداحافظی یا مثل جاده ای که دو نفره می روی اما در نهایت می دانی که تنها باز میگردی.
نگاه کردن به او مثلِ تماشای ساعت شنیِ زندگی بود که باعث میشد خودم را مستاصل ترین آدم روی زمین بپندارم ...
امید به بودنِ کسی که تعلقی به تو ندارد درست مثل همه ی این ها تلخ،از دست رونده و آزاردهنده است...کاملا اجتناب ناپذیر و فرسایشی!

#زیور_شیبانی

@sheibani_amirkhani

خاورمیانه‌ای بودن، یک مرض لاعلاج است!
ماندن در خاورمیانه ما رو کشت و رفتن و نماندن هم ما را خوب نکرد! سایه این مرض ماند روی روحمان و هر چند وقت یکبار زخم‌هایش سر باز کردند و با دردهایش تا مغز و استخوانمان را سوزاند!

#سیما_امیرخانی

🍀•|• @sima_amirkhani

دلش عشق می خواست!
آنقدر که اضافه اش از چشم هایش بریزد بیرون.
آنقدر که هر بار میخواهد آن را به زبان بیاورد باز هم فریادی برای سر دادن از عشق تهِ گلویش داشته باشد.
آدمِ عاشق ،عشق می خواهد در هر حال.
او عاشق بود و دل سوخته!
عاشق دلسوخته راه و رسم زندگی کردن را از یاد می برد.زیرا دیگر مثل عامه مردم نیست و این چیزی‌ست که از بیخ و بن ریشه اش را پس از چند سال خواهد خشکاند.
در نهایت او تبدیل به جسمِ نیمه جانی خواهد شد که صرفا نفس کشیدن است که او را سرِ پا نگه داشته است.

#زیور_شیبانی

@sheibani_amirkhani

اگر قرار باشد آنکه می‌آید و می‌ماند، «تو» باشی؛ عاشقانه‌هایم دوباره احیا خواهند شد.آسمان آبی رنگ،قلب‌ها پاک،درختان سبز،و گل‌ها شکفته خواهند شد.همه‌ی خستگی‌ها و غروب‌های دلگیر جمعه، دلواپسی‌های سه شنبه،حتی روزمرگی‌ها هم زیبا می‌شوند.کافی‌ست آن کسی که می‌آید و در زندگی‌ام می‌ماند،تو باشی جانم!
آن‌وقت عشق،می شود سیب سرخی در دست حوایی که آدم‌اش تویی ...

#زیور_شیبانی

@hich_negar

خاطره، گاهی شبیه به یک انسان است که پس از مدت‌ها می بینی.
امتدادِ یک رنج‌ِ کهنه که در سال‌های دور کشیده ای.
به همان شکل،و با همان قدرت !

#زیور_شیبانی

@hich_negar

گمان می‌کردم می‌شود با هم درستش کرد. فکر می‌کردم می‌شود که دور تمام اشک‌ها، بغض ها و حسرت ها خط بطلان کشید. گمان می‌کردم زندگی تنها در همان لحظه ای که حالت خوب است خلاصه می‌شود. اما عشق حال ما را خوب نکرد‌. عشق برای ما ساخته نشده بود و ما روز به روز مهجور تر شدیم.

#زیور_شیبانی

@hich_negar

سلام به همگی. امروز ساعت ۱۷:۳۰ میخوام با هم توی بحث مشارکت کنیم.
عنوان بحث : تلفن همراه شما چقدر براتون فضای خصوصیه؟ و پارتنرتون (همسر، نامزد، دوست دختر یا پسر) تا چه اندازه اجازه دسترسی به تلفن همراه شما رو داشته باشند نرماله؟

https://www.tgoop.com/wecan_art


اینجا جوین بشید برای بحث لطفا🤌🏼🌱

همان شبهایی که تاریک‌ترین بودند و زندگی‌ات بیخ پیدا کرد، جانت به لب رسیده بود و نفسهایت به شماره افتاد، به نیروی عشق اعتماد کن…
عشق بلد است مرده‌ات را حیاتی دوباره ببخشد…
.
#سیما_امیرخانی

@sheibani_amirkhani
🌱♥️

مدت زمان زیادی است که در زندگی ام نیستی اما من همچنان با تو زندگی می‌کنم. در واقع راه جدیدی برای عشق ورزیدن به تو یافته ام.
من می‌توانم سال‌ها دلتنگت باشم، اما به تو برنگردم.
می‌توانم لحظه هایم را با تو بگذرانم و ساعت ها با تو به گفتگو بنشینم اما دلم نخواهد تو را دوباره ببینم. می‌توانم بی تابِ دستانت و در آغوش گرفتن‌ات باشم اما دلم نخواهد یکبار دیگر تو را در آغوش بگیرم.
می‌دانم اینگونه دوست داشتن‌ات راه امنی‌ست که مرا از گزند بلاتکلیفیِ بودنت در امان نگه دارد. اینگونه دوست داشتن توِ راهی‌ست که من خودم را نبازم.
من می توانم هنوز، به همان شکل که روز اول عاشق تو بودم، تو را دوست بدارم اما به تو باز نگردم.

#زیور_شیبانی
@hich_negar
@sheibani_amirkhani

تا حالا شده که توی فضای مجازی یا اپهای دیتینگ با کسی آشنا بشید که حس کنید داره سرتون کلاه میذاره یا دروغه دوست داشتنش؟
اگر آره، لطفا داستانتو برام بفرست

@wecan_user 🌱

پیش از هر بار رفتن به مدرسه، ذهنم درگیر این است که فردا چه بگویم، چه روشی را به کار بگیرم، چه محتوایی را بچینم، که نه فقط درس بدهم، بلکه جرقه‌ای در ذهن دانش‌آموزی بزنم.
از سال‌ها پیش، خودانتقادی همراه همیشگی‌ من بوده. نمی‌دانم فضیلتی‌ست یا زخم، اما همین ویژگی، مرا از درجا زدن و پوسیدن در افکار کهنه نجات داده.
برخلاف آن‌هایی که گمان می‌کنند از ازل تا ابد، اصول جهان باید بازتاب اندیشه‌های خودشان باشد، من هر روز با تردید و پرسش جلو می‌روم.
معلمی برای من نه تکرار محفوظات، که گفت‌وگو با زمانه است.

#زیور_شیبانی

@hich_negar

پس از یک فروپاشی روانی، به دنبال دلیلی برای زندگی می‌گردم. انگار همه چیز هست و هیچ چیز نیست. به همهمه ی دانش آموزان گوش می‌کنم و در میان تبریک‌های روز معلم معنایی را جستجو می‌کنم تا شاید مرهمی برای زخمِ دهان باز شده بیابم. آواز گنجشک‌ها بیش از پیش ذهن مرا شلوغ کرده اما حواسم را نمی‌تواند پرت کند. آگاهانه دنبالِ حواس‌پرتی گشتن، حواسِ آدم را بیشتر جمعِ آن چیزی می‌کند که نباید.
از خود می‌پرسم روزهای پس از اتفاق، همه اینگونه اند یا شکل دیگری هم دارند؟ جواب این سوال را می‌دانم و نمی‌دانم.
میان این افکار، یکی از شاگردانم مکالمه ای را با من آغاز می‌کند.از رفتار یک شخص در مدرسه می‌پرسد.در جواب می گویم: آدم عجیبی است. و گاهی این عجیب بودن‌اش آدم را اذیت می‌کند! هر دو می‌خندیم و در غیرعادی ترین حالتِ روحیِ خود، دل به صحبت های روزمره می‌دهم ...

#زیور_شیبانی
شنبه ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۴

@hich_negar