ما هرگز فراموش نمیکنیم
فقط کمی چشم‌هایمان را میبندیم
تا بتوانیم زندگی کنیم.

آخرین قطره را سرزنش نکنیم،
لیوان از قبل پر شده بود...

من ماندم و من از من رنجیده و
هیچکس نیست پادرمیانی کند...

تو چیزی نگفتی، ولی من همه رو با کارات شنیدم.

این منم از همه جا وا مانده...
#𝐒𝐓𝐎𝐑𝐘🌱
𖦼siaho sefide

چرا ریکشن به پست ها اینقدر کمه ! :(((🫠🚶🏻‍♀
یعنی دیگه پست نزاریم؟!🥲💔

من خیلی فکر میکنم، خیلی زیاد.
در مورد هر چی،
فکر کردن های من هیچ وقت ته ندارن
خیلی بی حد و مرزن
خودم از فکر زیاد خستم
عادت کردم، عادت کردم تو فکر عزا بگیرم، بخندم، با خودم بجنگم، ساکت باشم حتی گاهی آنقدر فکر میکنم که تهش دلم میخواد مغزم رو در بیارم بندازم دور‌.

نمیتوانم به کسی بفهمانم که در من چه میگذرد من حتى نمیتوانم آن را برای خودم توضیح دهم.

‏«چقد بویِ خوبی میدی»
جزء تعریفاییه که روحِ آدمو تازه میکنه.

‏وضعیت روحیم، مثل یه خمیر دندونه تموم شدست، هی با زور و فشار، سعی میکنم یکم اشتیاق بکشم بیرون از ته وجودم، ولی کلا هیچی نیست.

به خودت افتخار کردی؟
بخاطر مسیری که تو این چند ماه گذشته طی کردی، بخاطر جنگ‌های روانی خاموشی که به تنهایی پشت سر گذاشتی، بخاطر موقعی که زمین خوردی و هیچکس نفهمید و عصای دستت نشد اما باز قوی‌تر از قبل بلند شدی. به خودت افتخار کن تو خیلی قوی‌تر از اون چیزی هستی که فکر میکنی.

‏+سخت ترین مسیر دنیا؟!
-برگشتن به خود.

صداش بزنید: نور من..!
"نور من" یعنی مهم نیست چقد تاریکم، چقدر تنهام، چقدر ذهنم پر از فکرای منفیه یا چقدر دلم گرفته و ناراحتم،
همینکه یادم بیاد تورو دارم، همه‌ی تاریکی های وجودم پر از نور و امید میشه.

گریه همواره نشانه‌ای بوده از زنده بودنت...

همه ‌چیز ناگهان آزارش میداد و ظرف امیدش که با جان کندن کمی پر شده بود، وارونه میشد.

دلم تنگه...
#𝐒𝐓𝐎𝐑𝐘❤️‍🩹
𖦼siaho sefide

وقتی بچه بودم خیلی تنها ماندم، اما آن‌ها بیشتر به زور شرایط بود نه به انتخاب خودم. اما حالا، با شتاب به طرف تنهایی میروم، همانطور که رودخانه‌ها به شتاب به سوی دریا سرازیر میشوند.
#فرانتس_کافکا

کاش دلتنگی هم مثل اشک بود میریخت و تمام میشد، میریخت و سبک میشدی...

سنگین ترین باری که آدم به دوش میکشه ‏فکرای تو سرشه.