💠 در سال ۲۰۰۹، پژوهشگرانی با استفاده از دوربین‌هایی فوق‌العاده حساس، موفق شدند این نور ضعیف را در بدن انسان‌ها ببینند؛ حتی هنگام خواب و در تاریکی. آن‌ها نوشتند: «بدن انسان واقعاً می‌درخشد». اما چرا نمی‌توانیم آن را ببینیم؟ چون شدت این نور هزار برابر ضعیف‌تر از آستانه‌ی بینایی انسان است.

💠 شدت این درخشش در طول شبانه‌روز تغییر می‌کند و بیشتر از همه در صورت دیده می‌شود. به‌نظر می‌رسد این تغییرات با ریتم شبانه‌روزی بدن هماهنگ است. اما عوامل دیگری نیز بر این درخشندگی تأثیر می‌گذارند؛ همان‌طور که مطالعه‌ای تازه نشان داده، بیوفوتون‌ها در شرایط فیزیولوژیکی مختلف، از جمله استرس یا مرگ، واکنش متفاوتی دارند.

💠 در گیاه چتر درختی (Heptapleurum arboricola)، پس از آسیب دیدن یا بی‌حس شدن با داروی بنزوکائین، شدت درخشندگی افزایش یافت. این پدیده می‌تواند روشی نوین برای پایش سلامت جنگل‌ها و شناسایی زودهنگام بیماری‌ها باشد.

💠 در موش‌ها نیز پژوهشگران توانستند پیش و پس از مرگ، تغییرات شدیدی را در نور ساطع‌شده مشاهده کنند. نور به‌طور قابل‌توجهی و با سرعت زیادی کاهش یافت. این یافته البته عجیب نیست، چون بیوفوتون‌ها با فعالیت‌های متابولیکی گره خورده‌اند و با مرگ، متابولیسم خاموش می‌شود.

💠 منبع این درخشندگی، گونه‌هایی از گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) هستند که هنگام تولید انرژی در میتوکندری آزاد می‌شوند. این گونه‌ها با مولکول‌هایی مانند لیپیدها، پروتئین‌ها و فلوئوروفورها واکنش می‌دهند و نور بسیار ضعیفی ساطع می‌کنند. همین واکنش‌هاست که درخشش بدن انسان را به ریتم شبانه‌روزی متصل می‌کند و با خاموشی بدن، خاموش می‌شود.

💠 بیولومینسانس معمولاً از آنزیم‌ها برای تولید نور استفاده می‌کند، اما درخشندگی بیولوژیکی ناشی از بیوفوتون‌ها راه دیگری است که روزبه‌روز در گونه‌های بیشتری کشف می‌شود