نه از اون نویسنده‌هایی که اسمشون رو همه جا می‌بینی. من عاشق نوشتن رمان‌های عاشقانه‌م. قصه‌هایی که توشون همه‌چی بالاخره درست می‌شه. آدم‌ها به هم می‌رسن. همه چیز معنی پیدا می‌کنه.

بعد از اون اتفاقِ از دید دوستام هولناک که ترجیح می‌دم راجع بهش چیزی نگم، بهم گفتن بهتره یه مدت از لندن دور شم.
دوستام، یا شاید بهتره بگم آشنایان نگران برام این سفر رو برنامه‌ریزی کردن.

مونیکا، زنی جوان با ظاهری زیبا اما چشم‌هایی خسته و خالی.
و البته آقای نوئل، مردی با لبخندهای حساب‌شده و نگاه‌هایی که انگار همیشه یه قدم جلوتر از بقیه‌ست.

"می‌خوای به قصه‌ای که بقیه برات نوشتن برگردی؟ یا بالاخره وقتشه خودت یه چیز تازه بنویسی؟"