سلام
کلاس جبرانی جامعه‌شناسی صنعتی
چهارشنبه ساعت 3
و جامعه شناسی توسعه
چهارشنبه ساعت 6
برگزار میشه
لطفا به دوستانی که اطلاع ندارن خبر بدید

باسلام
دانشجویان گرامی
کارگاه "هویت شناسی زنان بلوچ" توسط دکتر الهام شیردل فردا سه شنبه ساعت ۹:۳۰ در مکان سالن سمعی و بصری دانشکده ادبیات برگزار می گردد. در صورت دریافت گواهی شرکت در کارگاه باید از قبل در سامانهtcr.usb.ac.ir و دوره مربوطه ثبت نام کنید.
اطلاع رسانی کنید.

@usb_paradaym

📝 دلالت های معنایی مصرف قلیان بین زنان بلوچ


🖋 بهروز روستاخیز؛ عطیه آذرشب؛
امیلیا نرسیسیانس



📙 مجله زن در توسعه و سیاست دانشگاه تهران؛
تابستان 1398

کارگاه مقاله نویسی توسط دکتر محمدی صادق، فردا ساعت ۹:۳۰دقیقه در محل سالن سمعی و بصری دانشکده ادبیات برگزار میشود.

@usb_paradaym

تحلیل های درس کامپیوتر
دکتر حسین بر

🔷 بیانیه انجمن‌های علمی دانشجویی علوم اجتماعی کشور به مناسبت روز دانشجو

صدای مردم: صدای دانشجو

همزمان با گرامیداشت روز دانشجو، زمزمه‌ای ورد زبانمان است:«دوستانمان را آزاد کنید!» ؛دوستانمان، دانشجویان دردمندی که زندگیشان را تنها در جهت نقد و اصلاح می‌گذرانند، در همین حال پشت خارهای نهاد متعدی بازخواست‌ می‌شوند.

قرار بر آن بود که دانشجویان صدای آگاه مردم باشند تا لحظه‌ای در دام خودفریبی و تسلیم نیافتند و در نهایت به رهایی برسند. مگر می‌شود جمعی به رهایی دست یابد اما از وضع خود آگاهی نداشته باشد؟ دانشجویان همان نقطه‌ی رهایی مردم بودند که می‌بایست وضعیت موجود را ترسیم و مختصات آن را گوشزد می‌کردند. این امر جز از طریق نقد امکان‌پذیر نیست.
مع‌الاسف نهاد متعدی این مسئله را به ظرافتی دو چندان درک کرده است؛ بدیهی است که هرگز از این عامل رهایی غافل نمی‌شود و آن را لحظه‌ای آزاد نمی‌گذارد. و امان از آن زمانی که کلمات دانشجویان، نقد و اصلاح ساختار را فریاد زند و آگاهی را فراخواند، همان کلمات نقره داغی بر حنجره‌شان می‌شود.

آری، سال‌هاست که بر گلویمان نقره‌ی داغ ریخته‌اند تا لال شویم و چون مرده‌‌ای متحرک پی «دو‌ دو تا چهارتایمان» بدویم.
صدای مردم را نقره داغ کردند در حالی که حتی تصورش را نمی‌کردند که مردم در آبان ۹۸ صدای دانشجویانِ لال شوند؛ آن زمان که طنین اعتراض کل کشور در زندان‌ها ارکستر مرگبار ملی را برای بار آخر احیا کرد. آبان ۹۸، سیل خونینی که کل بنیان‌های کشور را به زیر خود کشاند و مسلسل را به سینه‌ی مردم نشانه گرفت و همچون خمسه‌خمسه، آن‌ها را یکی پس از دیگری شرحه شرحه کرد، یادآور تیر ۷۸ شد. گویی این مواجهات دردناک دیگر برایمان جزئی از کج‌گذر روزگار شده است.
امسال انجمن‌های علمی دانشجویان علوم اجتماعی کشور با چشمانِ به خون نشسته و تبسمی بر لب روز دانشجو را در کنار تمام دانشجویان و مردم دربند و آزاد گرامی می‌دارند. همچنین از هرگونه مطالبه و بازخواستی از هر نهاد خارجی برائت می‌جویند. این انجمن‌ها تمام دانشجویان و مردم را یک کل می‌دانند و هر نهادی را غیر و متعدی قلمداد می‌کنند. از این رو هرگونه بیانیه در راستای مطالبه از نهاد بیرونی را کنشی پست و حقیر می‌دانند؛ چرا که این کنش را تنها آرام گرفتن در آغوش دشمن تأویل می‌کنند.

انجمن‌های علمی دانشجویان علوم اجتماعی کشور دیگر چیزی در چنته‌ی خود ندارند که بتوانند پاره‌ای از عمق فاجعه‌ی وضع موجود را شرح دهند و تنها می‌توانند فریاد سر دهند که دانشجو تنها نیست!

🔸متن کامل و لیست انجمن‌هایی که آن را امضا کرده‌اند را می‌توانید در سایت اتحادیه (لینک زیر) یا از طریق instant view مشاهده کنید:🔻
http://socialunion.ir/629/

🔻🔻🔻🔻🔻
🌐@socialunion

🎥سعید امیرارجمند استاد جامعه‌شناسی دانشگاه ایالتی نیویورک در کمتر از چهار دقیقه توضیح می‌دهد که علم جامعه شناسی چیست؟
♦️تاریخچه #جامعه_شناسی_تطبیقی
منبع:bbc

🔰فراتر از بیانیه: خطابه‌ای به تمام دانشجویان

شانزدهم آذرماه 1398 بار معنایی سنگینی را به نسبت سال­‌های گذشته به دوش می­‌کشد. تجربه‌­ی آبان 98 کم از اعتراضات فراگیر جهانی در فرانسه، عراق، شیلی، لبنان، بولیوی و الخ ندارد و چه بسا اشتراکاتی بنیادین داشته‌باشد؛ اما گویی تنها دست­آورد ماه گذشته، افزایش شیفت­‌های نگهبانی زندان­ بود. اعتراض «دانش‌­آموزان» شیلی که توانست نقشی در تکوین جنبش سراسری ایفا کند، در جایی معنا می­‌یابد که اقدام [1] دانشجویی در ایران حتی نمی‌­تواند هم­‌کیشان خویش را همراه سازد و تنها آنان را در جایگاه تماشاگر نگه می­دارد. هرچند که در بیانیه­‌ها و نشریات استفاده از لفظ «ما دانشجویان» امری ذاتی تلقی می­شود، اما در واقع، هیچ‌گاه فهمی از این ما شکل نگرفته است. همگان یا در تخاصمات سیاسی مستغرق بودند و یا در بی­‌‌تفاوتی. زمانی که در روز دانشجو، همگان باید در کنار هم بر سر مطالبۀ واحد خود-یعنی دانشجو بودن- ایستادگی کنند، هر کدام در گوشه‌­ای با ذکر چندباره­‌ی اتوپیای سیاسی کف و خون بالا می‌­آورند. این گسست، عمیقتر از آن است که به راحتی بتوان از این ما سخن گفت. حال اتحادیه چگونه می­‌تواند با جامعه­­‌ی اندک خود، مطالبه‌­­ای جمعی از طرف دانشجویان سرنهد، وقتی حتی فهمی از این ما در اذهان دانشجویان شکل نگرفته است؟ فقدان اقتدار دانشجو در برابر نهادهای خارجی، او را از هرگونه خواستاری باز می­‌دارد و ارائه‌­ی بیانیه­، در این زمان، تنها حدود تشکلات را میان یک‌دیگر شفاف می­‌سازد و ناتوان از هرگونه اعمال فشار لازم در اعتراضات و مطالبات است. دانشجو در برابر هیچ نهادی و حتی در برابر دانشگاه که خود مقوم آن است، قدرتی ندارد؛ چرا که تنها چون اتم‌­هایی مجزا به زیست خود در کنار یک‌دیگر ادامه می­‌دهد و همچنان به جامعه‌­ی توده‌­ای دانشگاه دامن می­‌زند. اکنون هیچ کنشی انتقادی­‌تر از آن نیست که به نقد از درون بپردازیم. کلیشه­‌ی بیانیه و رتوریکی (بیانی) افراطی، حق نقد استتیک (زیبایی‌­شناختی) را به خوبی ادا می­‌کند، اما رهایی جز از طریق نقد کریتیک (فرارونده) و رادیکال منجر نمی­‌شود. ما محتاج آنیم که بر خویش فریاد زنیم و در جهت خودانتقادی برآییم. امروز دانشجو بیش از هر زمانی گستره­ی نفوذش را از دست داده، به گونه‌­ی که عملا حتی نمی­توان گستره‌ای را برایش فرض کرد. از طرفی دانشگاه زمانی می­تواند با یاری نهاد متعدی، فرزندانش را (با آمبولانس) دو دستی تقدیم میله‌­های تیمارستان کند که دانشجویان حتی توان دفاع از حقوق خود را نداشته باشند. دیگر در این مجال حرف از نفوذ و قدرت محلی از اعراب ندارد. رهایی از این وضع دهشتناک جز از طریق آگاهی حاصل نمی‌­شود. آگاهی است که عمق فاجعه را نشان می‌­دهد که از خلال آن می­توان به امکان­‌های رهایی رسید.

اتحادیه­‌ی انجمن­‌های علمی علوم اجتماعی کشور، تمام دانشجویان را به ضرورت آگاهی از وضع خویش فرامی­‌خواند. دانشجویان می­‌توانند از طریق بازنگری در مفهوم «ما دانشجویان» به عرصه‌ی آگاهی وارد شوند؛ همان‌گونه که اتحادیه از سال­ها پیش به فقدان اجتماع میان نیروهای اجتماعی پی برده بود و سعی کرد با راهبردی(سمپوزیم) حدی از سازماندهی را میان اعضای خود در سطح کشوری ایجاد کند. حال اگر این آگاهی در تمام واحدهای دانشجویی شکل گیرد، آگاهی­ واحدی که حول محور دانشجو بودن شکل خواهد گرفت که زیست روزمره‌­ی دانشجویان را دربرمی­‌گیرد؛ آنگاه است که اگر «دانشجو» را گرفتند کل دانشجویان می‌­توانند در کنار هم مطالبه­‌ای واحد داشته باشند و آن آزادی «دانشجو» باشد. و آنگاه است که آن آگاهی و اتحاد دانشجویان، خود فراتر از مرزهای بیانیه و لابی­‌گری عمل خواهد کرد و دیگر نیازی به آن­ها نخواهد بود.


[1] از آن­جایی که نام فعالیت دانشجویی را نمی‌­توان جنبش دانست چراکه اساسا رویتی در آن وجود ندارد و از طرفی، از آن رو که تاثیری بر متغیر­های دیگر ندارد نمی­توان آن را فعالیت پنداشت، از کلمه­‌ی اقدام استفاده کردیم که بیشتر بر نیت امر دلالت دارد.

🔗 همچنین بیانیه را می‌توانید در سایت اتحادیه نیز بخوانید.
🔻🔻🔻🔻🔻
🌐@socialunion

🔶تیزر سومین سمپوزیوم آثار کشوری

🔻سمپوزیوم چیست ؟
🔻هدف سمپوزیوم چیست؟
🔻چرا محور ‌امسال آزاد است؟
🔻برای کم کردن فاصله‌ی مرکز و پیرامون چه تدبیری دارید ؟
🔻 کارگاه‌های امسال با چه هدفی برگزار می‌شوند؟
🔻 قالب ارسال آثار چگونه است؟
🔻مخاطب سمپوزیوم کیست؟
🔻فضای اسکان دانشجویان در‌ زمان برگزاری سمپوزیوم چگونه است؟

#سمپوزیوم_کشوری
#اتحادیه_علوم_اجتماعی_کشور
#سمپوزیوم_سوم
@socialsymp

۱۲۱۴۳۴۹
دوستان کد درس بلوچی که در دانشگاه سیستان و بلوچستان ارائه میشه