Forwarded from YOSH KUCH
...Навоий театрида Мутаваккил Бурҳоновнинг саксон йиллиги тантаналари бўлди.
Одатдагидай, оғзаки ва жилдланган ёзма мақтовлар, ёрлиқлар, қўшиқлар, мусиқа... Чала расмий доиралар шоша-пиша, номигагина ташкил этгани учунми, бу йиғин ҳаяжону самимиятдан йироқроқ эди.
Шу сабабдан бўлса керак, ундан ҳеч нарса эсимда қолгани йўқ.
Эсимда қолгани – Мутаваккил Бурҳонов!
Йиғиннинг охирида ниҳоятда ориқ ва ниҳоятда жиддий мўйсафид саҳнага чиқди. У ҳеч кимга парво қилгани йўқ. Мажлисни эътибор билан кузатиб ўтирган замонга ҳам, давронга ҳам бурилиб қарамади.
– Бисмиллаҳир роҳманир роҳийм, – деди у, ярашиқли кескин бир тарзда қўлларини қовуштирганча, залга қараб “Ихлос” сурасини ўзига хос оҳангда – бўлиб-бўлиб, кесиб-кесиб ўқий бошлади:
– Қул ҳуваллоҳу аҳад!.. – деди у ўнгга қараб.
– Аллоҳус сомад!... – деди чапга қараб...
Мутавваккил Бурҳонов сурани охиригача ўша зарбда – ўнгу сўлга илкис-илкис қараб-қараб ўқиди.
Бастакор сурани ўқиб бўлгач, юзига енгил фотиҳа тортди-да, дафъатан:
– Абдурауф Фитрат! – деди... ва шоирнинг гўзал бир шеърини ўқишга тутинди.
Шеърни тушунган ўқисин! Айниқса, бу тушунган истеъдодли бўлса, шеър янада теранроқ ва гўзалроқ туюлади.
Мутаваккил Бурҳоновнинг шеър ўқиши ҳамон ўша тарзда – оҳанг қилич билан кесилгандай, бўлиниб-бўлиниб жаранглади. Бу одамнинг саҳнада қўл қовуштиб туришидан, ҳаракатидан; сура ва шеърнинг ўқишидан залга эркин инсоннинг самимияти таралди...
Сўнг бастакор залга енгил бош эгиб, миннатдорлик билдирган бўлди-да, бошқа бир оғиз ҳам сўз айтмай, саҳнадан тушиб кетди.
Ажибфеъл бу одамнинг ўзини бундай тутишидан мен негадир завқландим. Кўнглига нима келса, шуни қилди-да! Баъзи бировлардай қилпилламади, ялтоқланмади...
Ташкилотчилар ресторанда бастакор шарафига камтарона базм уюштирган экан. Бордик.
Яна ўйин-кулги, ашулаю рақс... Ва, албатта, зиёлиликка даъвогар давраларда чайналган мақтовлар. Биров Мутаваккил Бурҳоновни мақтаб бундай дейди, биров ундай дейди...
Қарасам, давра ўзининг шавқи билан ўзи овора бўлиб кетиб, бастакорни унутаёзган: тўрга чиқмаган мўътабар мўйсафид якка-ёлғизгина ўтирибди. Мен шартта турдим-да, Мутаваккил аканинг ёнига бориб чўкдим. Бастакор навбатдаги нотиқнинг гапига ўша кескин оҳангда муносабат билдира бошлади:
– Қаранг, қаранг, – деди у киши менга. – Ёлғон айтаяпти! Ёлғон гапиряпти! Мени заррача билмайди! Мусиқамни эшитмаган! Қулоқ солманг! Қулоқ солманг! Қулоғингизни бекитинг!
Мен роса завқланиб куламан.
“Қирол яланғоч-ку!” деб юборган бола ҳақида эшитгансиз. Домла худди шу бола каби ростгўй ва самимий эди. У бирданигина мусиқасевар бўлиб қолган бу базмхўрларнинг асил қиёфасини аниқ кўриб турар ва уларнинг роль ўйнаши ғашига тегаётган эди.
Истеъдоднинг энг катта қисми самимиятдир.
Самимият – ростгўйликнинг,
адолатпарварликнинг,
озодликка интилишнинг,
ҳақ Сўзга ошиқликнинг,
ҳалолликнинг,
ёлғонни ёмон кўришнинг,
ватанпарварликнинг,
инсонпарварликнинг
ва яна қанчадан-қанча гўзал сифатларнинг ибтидоси – асосидир.
Самимият – хушомадгўйликдан,
маддоҳликдан,
ялтоқиликдан,
ёлғондан,
зулмдан,
зулмга бош эгишдан
ва яна сони минг иллатлардан нафратланади.
Бу иллатлар ўзларини қанча ниқобламасин, самимият бу ниқоб тагида нима борлигини дарҳол кўради.
©Усмон Азим, "Сўнгсўзлар"
Каналга уланиш
Одатдагидай, оғзаки ва жилдланган ёзма мақтовлар, ёрлиқлар, қўшиқлар, мусиқа... Чала расмий доиралар шоша-пиша, номигагина ташкил этгани учунми, бу йиғин ҳаяжону самимиятдан йироқроқ эди.
Шу сабабдан бўлса керак, ундан ҳеч нарса эсимда қолгани йўқ.
Эсимда қолгани – Мутаваккил Бурҳонов!
Йиғиннинг охирида ниҳоятда ориқ ва ниҳоятда жиддий мўйсафид саҳнага чиқди. У ҳеч кимга парво қилгани йўқ. Мажлисни эътибор билан кузатиб ўтирган замонга ҳам, давронга ҳам бурилиб қарамади.
– Бисмиллаҳир роҳманир роҳийм, – деди у, ярашиқли кескин бир тарзда қўлларини қовуштирганча, залга қараб “Ихлос” сурасини ўзига хос оҳангда – бўлиб-бўлиб, кесиб-кесиб ўқий бошлади:
– Қул ҳуваллоҳу аҳад!.. – деди у ўнгга қараб.
– Аллоҳус сомад!... – деди чапга қараб...
Мутавваккил Бурҳонов сурани охиригача ўша зарбда – ўнгу сўлга илкис-илкис қараб-қараб ўқиди.
Бастакор сурани ўқиб бўлгач, юзига енгил фотиҳа тортди-да, дафъатан:
– Абдурауф Фитрат! – деди... ва шоирнинг гўзал бир шеърини ўқишга тутинди.
Шеърни тушунган ўқисин! Айниқса, бу тушунган истеъдодли бўлса, шеър янада теранроқ ва гўзалроқ туюлади.
Мутаваккил Бурҳоновнинг шеър ўқиши ҳамон ўша тарзда – оҳанг қилич билан кесилгандай, бўлиниб-бўлиниб жаранглади. Бу одамнинг саҳнада қўл қовуштиб туришидан, ҳаракатидан; сура ва шеърнинг ўқишидан залга эркин инсоннинг самимияти таралди...
Сўнг бастакор залга енгил бош эгиб, миннатдорлик билдирган бўлди-да, бошқа бир оғиз ҳам сўз айтмай, саҳнадан тушиб кетди.
Ажибфеъл бу одамнинг ўзини бундай тутишидан мен негадир завқландим. Кўнглига нима келса, шуни қилди-да! Баъзи бировлардай қилпилламади, ялтоқланмади...
Ташкилотчилар ресторанда бастакор шарафига камтарона базм уюштирган экан. Бордик.
Яна ўйин-кулги, ашулаю рақс... Ва, албатта, зиёлиликка даъвогар давраларда чайналган мақтовлар. Биров Мутаваккил Бурҳоновни мақтаб бундай дейди, биров ундай дейди...
Қарасам, давра ўзининг шавқи билан ўзи овора бўлиб кетиб, бастакорни унутаёзган: тўрга чиқмаган мўътабар мўйсафид якка-ёлғизгина ўтирибди. Мен шартта турдим-да, Мутаваккил аканинг ёнига бориб чўкдим. Бастакор навбатдаги нотиқнинг гапига ўша кескин оҳангда муносабат билдира бошлади:
– Қаранг, қаранг, – деди у киши менга. – Ёлғон айтаяпти! Ёлғон гапиряпти! Мени заррача билмайди! Мусиқамни эшитмаган! Қулоқ солманг! Қулоқ солманг! Қулоғингизни бекитинг!
Мен роса завқланиб куламан.
“Қирол яланғоч-ку!” деб юборган бола ҳақида эшитгансиз. Домла худди шу бола каби ростгўй ва самимий эди. У бирданигина мусиқасевар бўлиб қолган бу базмхўрларнинг асил қиёфасини аниқ кўриб турар ва уларнинг роль ўйнаши ғашига тегаётган эди.
Истеъдоднинг энг катта қисми самимиятдир.
Самимият – ростгўйликнинг,
адолатпарварликнинг,
озодликка интилишнинг,
ҳақ Сўзга ошиқликнинг,
ҳалолликнинг,
ёлғонни ёмон кўришнинг,
ватанпарварликнинг,
инсонпарварликнинг
ва яна қанчадан-қанча гўзал сифатларнинг ибтидоси – асосидир.
Самимият – хушомадгўйликдан,
маддоҳликдан,
ялтоқиликдан,
ёлғондан,
зулмдан,
зулмга бош эгишдан
ва яна сони минг иллатлардан нафратланади.
Бу иллатлар ўзларини қанча ниқобламасин, самимият бу ниқоб тагида нима борлигини дарҳол кўради.
©Усмон Азим, "Сўнгсўзлар"
Каналга уланиш
Telegram
YOSH KUCH
Маърифий-бадиий, ижтимоий журнал
Forwarded from YOSH KUCH
Forwarded from YOSH KUCH
"Ҳар миллат энг аввал, макотиби ибтидоийсини замонча ислоҳ этиб кўпайтурмагунча тараққий йўлиға кируб маданиятдан фойдаланмас. Маданияти ҳозирадан маҳрум қолуб, саноеъ ва маориф салоҳи ила қуролланмаган миллат эса, дунёда роҳат ва саодат юзини кўролмас. “Муборизаи ҳаёт” майдонида мутлақо мағлуб бўлур, оёқлар остида эзилур, диний, иқтисодий ишларда ўзгаларнинг асири бўлуб, бора-бора миллият ва диёнатини ҳам қўлдан берур. Ана ушбу йўллар ила охири маҳв ва нобуд бўлуб кетар".
Маҳмудхўжа Беҳбудий
@yoshkuchman
Маҳмудхўжа Беҳбудий
@yoshkuchman
Маҳмудхўжа Беҳбудий замонасидан шунчалик олдинлаб кетган киши эдики, Баҳоуддин Нақшбанд мақбарасига борганда, унинг атрофида шунчалик кўп масжид қурилганини кўриб, ўша вақт учун жасорат бўлган бир гапни айтади: “Бир мусулмон учун бунчалик кўп масжидларнинг кераги йўқ, унга ибодат қилиши учун битта жойнамознинг ўзи етади. Бунчалик кўп масжид қургандан кўра, унга сарфланган маблағга фарзандларимизни чет элга ўқишга юбориш вақти келмадимикан?”
Бугун замонавий мутафаккирларнинг олд қаторида тургувчи ўзбекнинг мумтози, ҳур фикрли, давлат ва жамоат арбоби, ЁШ ва КУЧлилар тақдирини ўзгартирган мардонаp, “Миллий тикланиш” демократик партияси Марказий кенгаши раиси ўринбосари Фируза Мухамеджанова таваллуд топган кун.
Аржумандимизни туғилган кунлари билан самимий табриклаб, мустаҳкам соғлик, мазмунли умр, тўкис бахт ва чексиз муваффақият ҳамиша ҳамроҳ бўлишини тилаймиз.
@yoshkuchman ❤️🔥
Аржумандимизни туғилган кунлари билан самимий табриклаб, мустаҳкам соғлик, мазмунли умр, тўкис бахт ва чексиз муваффақият ҳамиша ҳамроҳ бўлишини тилаймиз.
@yoshkuchman ❤️🔥