AUSTRO LIBERTARIAN

درباره‌ی «راست افراطی»

راست افراطی در علوم سیاسی مطلقاً بی‌معناست. از طرف دیگر، در عالَم سیاست و رسانه یک خصوصیت بسیار جالب را در جریان‌های چپ آشکار می‌کند. در دوران جنگ سرد، چپ‌های اروپای غربی و آمریکا به‌ندرت خواستار سوسیالیسم مطابق نظریه‌های مارکس و لنین بودند. بلکه تمرکزشان روی اصلاحات «تدریجی» بود؛ یعنی افزایش مقررات، مالیات کسب‌وکارها و ثروتمندان، سیاست‌های بازتوزیعی و خدمات عمومیِ رایگان. بعد از فروپاشی شوروی، این رویکرد بین چپ‌ها قوی‌تر شد. از نظر چپ‌ها، یک راست‌گرای خوب کسی‌ست که در وهله‌ی اول منکر لیبرالیسم کلاسیک باشد—زیرا لیبرالیسم کلاسیک مبتنی بر اصولی است که نه‌تنها سوسیالیسم را برنمی‌تابد، بلکه از حرکت تدریجی به‌سمت آن نیز جلوگیری می‌کند. از نظر چپ‌ها، یک راست‌گرای خوب کسی است که اصول را رها و اعلام کند که می‌توان کمی هم به سیاست‌های سوسیالیستی راه داد؛ مثلاً قرار نیست ابزار تولید دولتی بشوند، اما می‌شود مقررات سنگینی برای استفاده‌ی افراد از ابزار تولید وضع کرد؛ یا قرار نیست مالیات به ۱۰۰٪ برسد؛ اما بهتر است ۲۰٪ افزایش پیدا کند. این‌جا، سیاست‌های تدریجی مهم نیست، بلکه مهم این است که راست‌گرایان قبول کنند که از اصول خود دست بردارند. به عبارت دیگر، قبول کنند که سیاست‌ها کمی سوسیالیستی‌تر و دولت کمی بزرگ‌تر بشود. خیلی از لیبرالیست‌ها در این دام افتادند، زیرا مثلاً با خود می‌گفتند «چپ‌ها می‌خواستن ۱۰ تا قانون برای مالکان خصوصی تصویب کنن، اما ما اجازه ندادیم و فقط ۲ تا تصویب کردن.» اما همین لیبرالیست‌ها چند سال بعد با یک نسل جدید جایگزین می‌شوند؛ یا شرایط جامعه کلاً تغییر می‌کند. حالا، احزاب چپ می‌خواهند ۸ قانون علیه آزادی تصویب کنند، اما احزاب راستِ «خوب» و انعطاف‌پذیر و روادار، دوباره فقط اجازه می‌دهند که ۲ تا از این قوانین تصویب شوند. دهه‌هاست که نتیجه‌ی جنگ اجزاب چپ و راست را می‌توان این‌طور خلاصه کرد. چپ‌ها در بلندمدت به هیچ وجه از اهداف خود پایین نیامدند، اما راست‌ها تدریجاً تمام اهداف سیاسی خود را رها کردند. اما حالا به‌نظر می‌رسد ورق برگشته باشد. احزاب و افراد راست‌گرا دیگر قبول نمی‌کنند که آزادی‌ها را تدریجاً سرکوب کنند و به‌سمت سوسیالیسم پیش بروند. حالا اگر یک حزب چپ‌گرا ۱۰ قانون برای سرکوب آزادی و گسترش دولت ارائه بدهد، احزاب راست نه‌تنها هر ۱۰ قانون را رد می‌کنند، بلکه می‌گویند که چندتا از قوانینی را که قبلاً تصویب کرده بودید نیز لغو می‌کنیم. درواقع چپ‌ها حالا با جریان‌هایی مواجه شده‌اند که جلوی حرکت تدریجی به‌سمت اهداف سوسیالیستی می‌ایستند و می‌خواهند این حرکت را برگردانند. چپ‌ها به این‌ها می‌گویند «راست افراطی». یعنی منظور از صفت «افراطی» این نیست که این راست‌ها به شدیدترین نظریه‌های راست‌گرایانه باور دارند؛ بلکه افراطی نامیده می‌شوند، چون برای اولین بار از چپ‌ها می‌خواهند که رواداری کنند. البته چپ‌ها هیچ‌وقت رواداری نخواهند کرد و مقاومت راست‌ها هم بیشتر خواهد شد.

@austro_libertarian

www.tgoop.com/Austro_libertarian/765

3.3K viewsReza, edited  Jun 15 at 19:40

درباره‌ی «راست افراطی»

راست افراطی در علوم سیاسی مطلقاً بی‌معناست. از طرف دیگر، در عالَم سیاست و رسانه یک خصوصیت بسیار جالب را در جریان‌های چپ آشکار می‌کند. در دوران جنگ سرد، چپ‌های اروپای غربی و آمریکا به‌ندرت خواستار سوسیالیسم مطابق نظریه‌های مارکس و لنین بودند. بلکه تمرکزشان روی اصلاحات «تدریجی» بود؛ یعنی افزایش مقررات، مالیات کسب‌وکارها و ثروتمندان، سیاست‌های بازتوزیعی و خدمات عمومیِ رایگان. بعد از فروپاشی شوروی، این رویکرد بین چپ‌ها قوی‌تر شد. از نظر چپ‌ها، یک راست‌گرای خوب کسی‌ست که در وهله‌ی اول منکر لیبرالیسم کلاسیک باشد—زیرا لیبرالیسم کلاسیک مبتنی بر اصولی است که نه‌تنها سوسیالیسم را برنمی‌تابد، بلکه از حرکت تدریجی به‌سمت آن نیز جلوگیری می‌کند. از نظر چپ‌ها، یک راست‌گرای خوب کسی است که اصول را رها و اعلام کند که می‌توان کمی هم به سیاست‌های سوسیالیستی راه داد؛ مثلاً قرار نیست ابزار تولید دولتی بشوند، اما می‌شود مقررات سنگینی برای استفاده‌ی افراد از ابزار تولید وضع کرد؛ یا قرار نیست مالیات به ۱۰۰٪ برسد؛ اما بهتر است ۲۰٪ افزایش پیدا کند. این‌جا، سیاست‌های تدریجی مهم نیست، بلکه مهم این است که راست‌گرایان قبول کنند که از اصول خود دست بردارند. به عبارت دیگر، قبول کنند که سیاست‌ها کمی سوسیالیستی‌تر و دولت کمی بزرگ‌تر بشود. خیلی از لیبرالیست‌ها در این دام افتادند، زیرا مثلاً با خود می‌گفتند «چپ‌ها می‌خواستن ۱۰ تا قانون برای مالکان خصوصی تصویب کنن، اما ما اجازه ندادیم و فقط ۲ تا تصویب کردن.» اما همین لیبرالیست‌ها چند سال بعد با یک نسل جدید جایگزین می‌شوند؛ یا شرایط جامعه کلاً تغییر می‌کند. حالا، احزاب چپ می‌خواهند ۸ قانون علیه آزادی تصویب کنند، اما احزاب راستِ «خوب» و انعطاف‌پذیر و روادار، دوباره فقط اجازه می‌دهند که ۲ تا از این قوانین تصویب شوند. دهه‌هاست که نتیجه‌ی جنگ اجزاب چپ و راست را می‌توان این‌طور خلاصه کرد. چپ‌ها در بلندمدت به هیچ وجه از اهداف خود پایین نیامدند، اما راست‌ها تدریجاً تمام اهداف سیاسی خود را رها کردند. اما حالا به‌نظر می‌رسد ورق برگشته باشد. احزاب و افراد راست‌گرا دیگر قبول نمی‌کنند که آزادی‌ها را تدریجاً سرکوب کنند و به‌سمت سوسیالیسم پیش بروند. حالا اگر یک حزب چپ‌گرا ۱۰ قانون برای سرکوب آزادی و گسترش دولت ارائه بدهد، احزاب راست نه‌تنها هر ۱۰ قانون را رد می‌کنند، بلکه می‌گویند که چندتا از قوانینی را که قبلاً تصویب کرده بودید نیز لغو می‌کنیم. درواقع چپ‌ها حالا با جریان‌هایی مواجه شده‌اند که جلوی حرکت تدریجی به‌سمت اهداف سوسیالیستی می‌ایستند و می‌خواهند این حرکت را برگردانند. چپ‌ها به این‌ها می‌گویند «راست افراطی». یعنی منظور از صفت «افراطی» این نیست که این راست‌ها به شدیدترین نظریه‌های راست‌گرایانه باور دارند؛ بلکه افراطی نامیده می‌شوند، چون برای اولین بار از چپ‌ها می‌خواهند که رواداری کنند. البته چپ‌ها هیچ‌وقت رواداری نخواهند کرد و مقاومت راست‌ها هم بیشتر خواهد شد.

@austro_libertarian

BY AUSTRO LIBERTARIAN