آنچه در همان روزهای اول گردش در دانشکده پزشکی شیراز حواست را به خود جمع میکرد، تنها آن اندام غول‌آسا با آن جمجمه چروکیده(و لابد سنگین) و آن قد دوُ نیم متریِ سیاه‌خان نبود؛ آن غمی که حتی در آن استخوان‌واره هم میشد رگه‌هایی از حضورش را یافت. آن انباشت ترس از جماعت و موج بی‌اعتمادی به انسان‌ها بود. تمام عمر کمتر از بیست ساله این موجود در نمایش بودن را تجربه کرده بود. لااقل از شش سالگی که رشد سریع‌ش او را از سوژه انسانی دور کرد و ابژه تماشا شد. از همان گعده‌بگیرهای لپویی تا تخت بیمارستان سعدی. تا همین اکنون که ابژه ایست ایستاده کنار سالن شریعتی دانشکده؛ زل زده در چشمان پزشکان آینده.

رنج سیاه‌خان رنج قرن‌ها سوءاستفاده و نمایش بدن‌های نامتعارف بود که بیشتر در اروپا و آمریکا رواج داشت. سنتی ویکتوریایی که عجیب‌الخلقه‌ها را به نمایش در می‌آوردند و مرزهای کاسبی از مالکیت آن بدن انسانی فراتر می‌رفت و عذاب‌های روحی فراوانی به این عجیب‌الخلقه‌ها تحمیل می‌کردند.
#Freak_Show