tgoop.com/CHZIR/50481
Last Update:
در انتظار مرگ، بیش از ۱۱۰ بار
انفرادی خودش به اندازه کافی وحشتناک است. اما تصور کنید بیش از ۱۱۰ روز در سلولی بدون تماس با هیچ‌کس، بدون هیچ خبری از بیرون، و بدتر از همه، در انتظار مرگ. هر روز صبح چشم باز کنید و ندانید که آیا امروز روز آخر است؟ هر شب بخوابید با این فکر که شاید امشب شب آخر باشد.
این چهار زندانی اهوازی در همین وضعیت‌اند.بیش از ۱۱۰ روز است که هر لحظه را مثل آخرین لحظه زندگی‌شان تجربه کرده‌اند. هر بار که صدای پا در راهرو پیچیده، هر بار که کلید در قفل سلول چرخیده، هر بار که اسمشان خوانده شده، مرگ را احساس کرده‌اند. این یعنی بیش از ۱۱۰ بار اعدام شدن، بدون اینکه طناب دور گردنشان بیفتد.
انفرادی یعنی سکوت مطلق. این زندانیان، پیش از آنکه جسمشان نابود شود، هر روز روحشان تکه‌تکه می‌شود. کسی نمی‌داند چه بر آن‌ها گذشته، چون هیچ تماسی با خانواده‌شان نداشته‌اند. انگار نه انگار که وجود دارند.
ولی آن‌ها وجود دارند. آن‌ها هنوز زنده‌اند، و این یعنی هنوز می‌توان کاری کرد. باید صدایشان را شنید، قبل از آنکه خیلی دیر شود.
آرش صادقی
🆔@iranhrs98
📩 @MaryamHashemai
📩 @hessam_92
https://iranhrs.org/
BY فریاد زندانیان
Share with your friend now:
tgoop.com/CHZIR/50481