آدم‌های مداوم امیدوارِ باایمان که همیشه رحمت‌های پروردگار را در زندگی دیده‌اند، اگر به نقطه‌ی یأس برسند و مدت درازی در بیابانِ بی‌‌نشانه‌گی بمانند، بیشتر از غم، ترس را احساس می‌کنند. یکجور احساس ترس بد و عجیبی گریبان ایمان را می‌گیرد که نکند من رها شده‌باشم…