МЕНГА АЙТАДИЛАР...

Менга айтадилар, мустақиллик, шон
Бир омаддай келди. Нечун кулмайсан?
Бўғзимга келади кўксимдаги жон,
Санчилаб оғрийди кўксим, жилмайсам..

Жиззах вокзалида поездлар тақ-тақ,
Тўплар халойиққа ўт сочар тикка.
Тўпга қалқон бўлар гулгун келинчак,
Куёв Сибирь кетар, мардикорликка!

Нечун, бу — омад, — деб бўғизни йиртмоқ,
Шоша-пиша ювмоқ сачраган қонни.
Тушимда илондай солланар сиртмоқ,
Дорга осадилар Дукчи Эшонни!

Акани сингилга қайрайди тузум,
Чавақланган Нурхон тушимга кирар.
Тушимда жаллод енг шимариб ҳар тун,
Тилим деганларнинг тилин суғурар!

Қандоғам ичимга беркитай, ютай
Бағрим қиймалаган волаларимни.
Кўксимга тош босиб қандоқ унутай
Тили суғурилган болаларимни.


Мустақиллик!
Сенга мен келдим шонлар,
Қонлардан кўпчиган далалар билан,
Дорларда чайқалган Дукчи Эшонлар,
Тили суғурилган болалар билан.

1991 йил 31 март.

Ҳалима Худойбердиева шеъри.