جغد مینروا

۲۵ نوامبر روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان

سال‌ها پیش این کتاب را با نشر دیگر منتشر کرده بودم و به دلیل بسته شدن آن نشر، دو سال پیش نشر خوب آن را دوباره منتشر کرد. اهمیت این کتاب فقط این نیست که در رثای خواهرانی نوشته شده که به یاد قتل فجیع‌شان در یک رژیم دیکتاتوری نابکار همچون رژیم تروخیو، سالروز قتل‌شان ۲۵ نوامبر به عنوان روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان در جهان ثبت شد. این جای خود. اما داستان اهمیت دیگری دارد. مقاومت خواهران میرابال از جنس مقاومت مردم عادی شهر و روستا در یک حکومت خونریز و وحشی بود. کشمکشی هر روزه. بر سر هر چیز. اعتراضی یکسره و مداوم به کارکردهایی که هنجارین می‌شوند. از نظم مردسالارانه در خانواده و دانشگاه و محل کار گرفته تا مناسبات روزمره‌ی سیاسی و غیرسیاسی. آنان افرادی عادی بودند که مثل همه‌ی ما زندگی می‌کردند‌‌‏، مثل همه‌ی ما می‌ترسیدند،‏ مثل همه‌ی ما رنج می‌بردند و شادی می‌کردند، عاشق می‌شدند، شکست می‌خوردند‏ و به یک کلام رفتار روزمره‌شان همان بود که همه‌ی ما در کلیت خود داریم. هیچ چیز تابناکی که آنان را برجسته کند در زندگی آن‌ها به چشم نمی‌خورد. فقط یک چیز بود که آنان را متمایز می‌کرد: دفاع از زندگی انسانی در مقابل تباهی، در هر شرایطی حتی وقتی که تباهی سکه رایج زندگی باشد:

«این جا همیشه از این اتفاق ها می‌افتد.هر روز و هر شب دست‌کم یک نفر به گریه می‌افتد ــ کنترلش را از دست می‌دهد و فریاد می‌زند، هق هق یا ناله و زاری می‌کند.مینروا می‌گوید بهتر است راحت باشیم ــ اما هرگز خودش این کار را نکرده. راه دیگر این است یخ بشوی و هرگز نشان ندهی چه احساسی داری و از فکرهایت حرف نزنی...بعد یک روز از این جا بیرون می‌روی، آزاد آزاد. اما تازه کشف می‌کنی قفل شده‌ای و کلیدش را جایی در اعماق قلبت انداخته‌ای که نمی‌شود بیرون آورد.....»

نقاشی‌ها اثر سودابه اردوان (زندانی دهه شصت)

www.tgoop.com/HassanMortazavi/35

367 viewsedited  Nov 19 at 16:35

۲۵ نوامبر روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان

سال‌ها پیش این کتاب را با نشر دیگر منتشر کرده بودم و به دلیل بسته شدن آن نشر، دو سال پیش نشر خوب آن را دوباره منتشر کرد. اهمیت این کتاب فقط این نیست که در رثای خواهرانی نوشته شده که به یاد قتل فجیع‌شان در یک رژیم دیکتاتوری نابکار همچون رژیم تروخیو، سالروز قتل‌شان ۲۵ نوامبر به عنوان روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان در جهان ثبت شد. این جای خود. اما داستان اهمیت دیگری دارد. مقاومت خواهران میرابال از جنس مقاومت مردم عادی شهر و روستا در یک حکومت خونریز و وحشی بود. کشمکشی هر روزه. بر سر هر چیز. اعتراضی یکسره و مداوم به کارکردهایی که هنجارین می‌شوند. از نظم مردسالارانه در خانواده و دانشگاه و محل کار گرفته تا مناسبات روزمره‌ی سیاسی و غیرسیاسی. آنان افرادی عادی بودند که مثل همه‌ی ما زندگی می‌کردند‌‌‏، مثل همه‌ی ما می‌ترسیدند،‏ مثل همه‌ی ما رنج می‌بردند و شادی می‌کردند، عاشق می‌شدند، شکست می‌خوردند‏ و به یک کلام رفتار روزمره‌شان همان بود که همه‌ی ما در کلیت خود داریم. هیچ چیز تابناکی که آنان را برجسته کند در زندگی آن‌ها به چشم نمی‌خورد. فقط یک چیز بود که آنان را متمایز می‌کرد: دفاع از زندگی انسانی در مقابل تباهی، در هر شرایطی حتی وقتی که تباهی سکه رایج زندگی باشد:

«این جا همیشه از این اتفاق ها می‌افتد.هر روز و هر شب دست‌کم یک نفر به گریه می‌افتد ــ کنترلش را از دست می‌دهد و فریاد می‌زند، هق هق یا ناله و زاری می‌کند.مینروا می‌گوید بهتر است راحت باشیم ــ اما هرگز خودش این کار را نکرده. راه دیگر این است یخ بشوی و هرگز نشان ندهی چه احساسی داری و از فکرهایت حرف نزنی...بعد یک روز از این جا بیرون می‌روی، آزاد آزاد. اما تازه کشف می‌کنی قفل شده‌ای و کلیدش را جایی در اعماق قلبت انداخته‌ای که نمی‌شود بیرون آورد.....»

نقاشی‌ها اثر سودابه اردوان (زندانی دهه شصت)

BY جغد مینروا