جغد مینروا

آقای اعتماد می‌گویند «این احترام عمومی به آخوندزاده، به فروغی، به هدایت را ببییند! این مردم روشنفکر ستیز نیستند!» آخوندزاده ۱۸۷۸ درگذشته است. فروغی ۱۳۲۱ درگذشته است و هدایت ۱۳۳۰ خودکشی کرد. احتمال این که افکار و اندیشه‌های این سه روشنفکر به زمان حال رسیده باشد تقریبا اندک است. من نمی‌دانم آقای اعتماد چگونه احترام عمومی به سه روشنفکر یادشده را با احترام به ساعدی، براهنی و شاملو مقایسه می‌کند و معیارش چیست اما گفتن «این مردم» موضوع را روشن می‌کنند. «این مردم» کذایی احتمالا همان‌هایی هستند که سر گور ساعدی ادرار می‌کنند، از قول جلاد ساواک براهنی را مسخره می‌کنند و به ریش شاملو می‌خندند. این مردم همان سلطنت‌طلبان طاق و جفتی هستند که روزشان را بدون فحاشی به این و آن به شب نمی‌رسانند. ما از این «مردم» نه ستایشی در مدح آخوندزاده دیدیم نه بررسی نوشته‌های فروغی و نه مقاله‌ای درباره هدایت.

آقای اعتماد می‌‌گویند «نتایج دهشتناک انقلاب ۵۷ باعث شده این مردم به این راحتی‌ها مرعوب القاب و عناوین هیچ کس نگردند...» اگر «مردم» موردنظر آقای بامداد اعتماد همان فحاشان شبانه‌روزی توییتر باشند چگونه است که حقیرترین بندگی‌ها و چاپلوسی‌ها و باندبازی‌ها را از آنان نسبت به خدم و حشم رضا پهلوی شاهدیم و با این همه ایشان می‌فرمایند «به این راحتی‌ها» مرعوب نمی‌شوند؟ «دید عمیقاً واقع‌بینانه» این «مردم» موردنظر کجاست که شاهدیم ویژگی برجسته‌ی سلطنت‌طلبان حمله‌ی مستمر به هر چهره‌ و فعال سیاسی است که عقایدی متفاوت با آنها داشته باشد؟ و این چه نوع واقع‌بینی است که نقش تعیین‌کننده و برجسته‌ی حکومت چهل‌وهفت‌ساله‌ی اسلامی را نمی‌بینند که سوخت‌رسان «نتایج دهشتناک انقلاب ۵۷» بوده اما انتشار کتاب‌های ساعدی با تیراژ یکی دو هزاری را عامل می‌بیند.


ساعدی دوبار شکنجه شد: بار اول به دست ثابتی و جلادنش و بار دوم باز هم به دست ثابتی و این بار جلادان تازه‌نفسش!

www.tgoop.com/HassanMortazavi/69

373 viewsedited  Jan 5 at 17:01

آقای اعتماد می‌گویند «این احترام عمومی به آخوندزاده، به فروغی، به هدایت را ببییند! این مردم روشنفکر ستیز نیستند!» آخوندزاده ۱۸۷۸ درگذشته است. فروغی ۱۳۲۱ درگذشته است و هدایت ۱۳۳۰ خودکشی کرد. احتمال این که افکار و اندیشه‌های این سه روشنفکر به زمان حال رسیده باشد تقریبا اندک است. من نمی‌دانم آقای اعتماد چگونه احترام عمومی به سه روشنفکر یادشده را با احترام به ساعدی، براهنی و شاملو مقایسه می‌کند و معیارش چیست اما گفتن «این مردم» موضوع را روشن می‌کنند. «این مردم» کذایی احتمالا همان‌هایی هستند که سر گور ساعدی ادرار می‌کنند، از قول جلاد ساواک براهنی را مسخره می‌کنند و به ریش شاملو می‌خندند. این مردم همان سلطنت‌طلبان طاق و جفتی هستند که روزشان را بدون فحاشی به این و آن به شب نمی‌رسانند. ما از این «مردم» نه ستایشی در مدح آخوندزاده دیدیم نه بررسی نوشته‌های فروغی و نه مقاله‌ای درباره هدایت.

آقای اعتماد می‌‌گویند «نتایج دهشتناک انقلاب ۵۷ باعث شده این مردم به این راحتی‌ها مرعوب القاب و عناوین هیچ کس نگردند...» اگر «مردم» موردنظر آقای بامداد اعتماد همان فحاشان شبانه‌روزی توییتر باشند چگونه است که حقیرترین بندگی‌ها و چاپلوسی‌ها و باندبازی‌ها را از آنان نسبت به خدم و حشم رضا پهلوی شاهدیم و با این همه ایشان می‌فرمایند «به این راحتی‌ها» مرعوب نمی‌شوند؟ «دید عمیقاً واقع‌بینانه» این «مردم» موردنظر کجاست که شاهدیم ویژگی برجسته‌ی سلطنت‌طلبان حمله‌ی مستمر به هر چهره‌ و فعال سیاسی است که عقایدی متفاوت با آنها داشته باشد؟ و این چه نوع واقع‌بینی است که نقش تعیین‌کننده و برجسته‌ی حکومت چهل‌وهفت‌ساله‌ی اسلامی را نمی‌بینند که سوخت‌رسان «نتایج دهشتناک انقلاب ۵۷» بوده اما انتشار کتاب‌های ساعدی با تیراژ یکی دو هزاری را عامل می‌بیند.


ساعدی دوبار شکنجه شد: بار اول به دست ثابتی و جلادنش و بار دوم باز هم به دست ثابتی و این بار جلادان تازه‌نفسش!

BY جغد مینروا