tgoop.com/HosseinPourfaraj/1674
Last Update:
حسین(ع) میان دو استبداد
#حسین_پورفرج
حسین‌ابن‌علی(ع) در شعر اقبال و خصوصا مثنوی "در معنی حریت اسلامیه و سر حادثه کربلا" نماد یک انسانِ آزادیخواه و شنونده‌ی صدایِ عشق است. کسی‌ست که عمل‌گراست و ویران می‌کند، تا آبادان کند. عاشق به دنبال سلطنت نیست، و استبدادی را از ریشه نمی‌کَند تا استبدادی دیگر را بنا کُند. درست مثل اکثریت مستبدان تاریخ. قماشی که با استبداد می‌جنگیدند، اما نه برایِ هوای سلامت. می‌جنگیدند، بلکه برای ظهور استبداد و مستبد تازه‌نفس‌تری. برایِ تسخیر آن تاج و تختِ انسانیت‌سوزِ دهان‌پرکن، و برای برساختن و پیوستن به جمع "منعمان چرب‌دیگ".
اما حسین(ع) به دنبال استبداد راهی نشد، و عزم سفر نکرد. او می‌خواست چرخه‌ی معیوبِ تاریخ را قطع کند و مسیر آن را تغییر دهد. کدام چرخه‌ی معیوب؟! چرخه‌ی معیوب "رفتن استبدادی و آمدن استبدادی". او می‌خواست استبداد برود، تا آزادی سر برسد. شاخ دیکتاتورها بشکند، تا رهایی آغاز شود. او می‌خواست، اما نگذاشتند.
حسین(ع) در کربلا به شهادت رسید، اما مرزعه‌ی استبدادستیزی او همچنان سبز و پر محصول است. او با موج خون خود، چمن ایجاد کرد و سکه هر مستبدی را از رونق انداخت. شما نگاه نکنید به آن تاج و تخت‌ها و خدم و حشم‌ها؛ نگاه کنید به آبرویی که ندارند و شرافتی که نداشتند. و نیز به قباحتی که هر چه بزک می‌کند، باز زشت و پلشت است.
تا قیامت قطع استبداد کرد
موج خون او چمن ایجاد کرد
@HosseinPourfaraj
BY حسین پورفرج | مدادِ مردمکِ دیده
Share with your friend now:
tgoop.com/HosseinPourfaraj/1674