من به روایت من _ (ISTDP )

🔶#کمالگرایی_والدین

برخی از ما گاها برنامه هایمان را ناتمام رها میکنیم، کاری که برای شروع اش بسیار علاقه و هیجان داشتیم اما به یکباره سرد و دلزده می شویم، گاهی یک معشوق  را چنان میخواهیم که گویی قلبمان میخواهد از سینه بیرون بزند اما با شروع رابطه انگار که از چشممان افتاد و میخواهیم با یک دکمه از زندگیمان حذفش کنیم، گاهی رسیدن به یک هدف تحصیلی آنقدر برایمان جذاب و شیرین است که شاید سال ها برایش رویا پردازی کرده ایم اما همین که قدم در این راه گذاشتیم اون شور و انگیزه از بین میرود و حتی بعد از بدست آوردن آن موفقیت انگار که هیچ اتفاقی نیوفتاده است و اصلا خوشحال نیستیم .
ما همه چیز را بدون عیب و نقص میخواهیم شغل بدون نقص ، معشوقه و ازدواج بدون نقص ، سفر و خرید بدون نقص و... 
اما چیز بدون نقص وجود ندارد پس ما مدام در جستجوی توهمی هستیم که رخ نمیدهد تحمل نقص را نداریم پس کارهایمان نیمه کاره رها کرده و رابطه هایمان متزلزل و ناپایدار است .
زنجیری آویخته برگردن، نارضایتی دائمی از خود یعنی کمال گرایی
منشا این اتفاق گاهی متناقض است ، از زیاد بالا گذاشتن و بزرگنمایی کردن فرزندان توسط والدین که باعث درآمیختگی احساس ارزشمندی آن ها با بی نقص بودن میشود ، تا زیادی تحقیر شدن آنها که باعث میل جبرانی برای رسیدن به نقطه ای که بتوانند برترین بودن خود را به والد خود ثابت و توجه و تایید او را جلب کند و چون ناکام است این اتفاق بسط داده میشود درکل زندگی فرد که همیشه در حال تلاش برای رسیدن به بهترینی که از نظر او وجود ندارد تا کمی درد دیده نشدن توسط والدش تسکین یابد لیکن این درد، روز به روز بزرگ تر و نارضایتی دائمی از خود، کشنده تر میشود
او قربانی میشود قربانی آرزوها و رویاهای از دست رفته والد خود؛ والدینی که مدام از فرزند خود میخواهند بی نقص باشند بهترین باشند شاگرد اول باشند و یا مدام تحقیر و سرزنش میشنود ...
کودک وقتی بزرگ شود برای مسیر زندگی خود دست به دامان بزرگان آن مسیر میشود و سعی میکند با الهام گرفتن از آن اشخاص به موفقیت های آنها دست پیدا کند اما شکست میخورد واحساس حقارت بیشتری میکند
این افراد از دیگران کمتر کمک میگیرن و حتی کارهای کوچک را هم خودشان انجام میدهند چرا که میترسند دیگری بی نقص انجام ندهند آن ها مدام در پی جلب رضایت دیگران هستند که نمادی از جلب توجه کودک از والدش است
فرد نمیتواند واقعیت خود را هیچ وقت بپذیرد او میخواهد شخصی باشد که والدش میخواست باشد، بی نقص و توانا
او هرچه را بدست آورد باز ناراضی است چرا که بی رحمی درونی آن ها سیری ناپذیر است مگر آنکه دیکتاتور درونی آنها خلع صلاح گردد و با تجربه عمیق احساس گناه و بازسازی  ناهشیار به نقطه بخشش خود رسد و از خود تنبیهی دست کشند.

🖋 : #دانیال_شریفی
#رواندرمانگر

💎 @ISTDP_IR

www.tgoop.com/ISTDP_IR/1064

3.1K viewsedited  Oct 23, 2023 at 15:22

🔶#کمالگرایی_والدین

برخی از ما گاها برنامه هایمان را ناتمام رها میکنیم، کاری که برای شروع اش بسیار علاقه و هیجان داشتیم اما به یکباره سرد و دلزده می شویم، گاهی یک معشوق  را چنان میخواهیم که گویی قلبمان میخواهد از سینه بیرون بزند اما با شروع رابطه انگار که از چشممان افتاد و میخواهیم با یک دکمه از زندگیمان حذفش کنیم، گاهی رسیدن به یک هدف تحصیلی آنقدر برایمان جذاب و شیرین است که شاید سال ها برایش رویا پردازی کرده ایم اما همین که قدم در این راه گذاشتیم اون شور و انگیزه از بین میرود و حتی بعد از بدست آوردن آن موفقیت انگار که هیچ اتفاقی نیوفتاده است و اصلا خوشحال نیستیم .
ما همه چیز را بدون عیب و نقص میخواهیم شغل بدون نقص ، معشوقه و ازدواج بدون نقص ، سفر و خرید بدون نقص و... 
اما چیز بدون نقص وجود ندارد پس ما مدام در جستجوی توهمی هستیم که رخ نمیدهد تحمل نقص را نداریم پس کارهایمان نیمه کاره رها کرده و رابطه هایمان متزلزل و ناپایدار است .
زنجیری آویخته برگردن، نارضایتی دائمی از خود یعنی کمال گرایی
منشا این اتفاق گاهی متناقض است ، از زیاد بالا گذاشتن و بزرگنمایی کردن فرزندان توسط والدین که باعث درآمیختگی احساس ارزشمندی آن ها با بی نقص بودن میشود ، تا زیادی تحقیر شدن آنها که باعث میل جبرانی برای رسیدن به نقطه ای که بتوانند برترین بودن خود را به والد خود ثابت و توجه و تایید او را جلب کند و چون ناکام است این اتفاق بسط داده میشود درکل زندگی فرد که همیشه در حال تلاش برای رسیدن به بهترینی که از نظر او وجود ندارد تا کمی درد دیده نشدن توسط والدش تسکین یابد لیکن این درد، روز به روز بزرگ تر و نارضایتی دائمی از خود، کشنده تر میشود
او قربانی میشود قربانی آرزوها و رویاهای از دست رفته والد خود؛ والدینی که مدام از فرزند خود میخواهند بی نقص باشند بهترین باشند شاگرد اول باشند و یا مدام تحقیر و سرزنش میشنود ...
کودک وقتی بزرگ شود برای مسیر زندگی خود دست به دامان بزرگان آن مسیر میشود و سعی میکند با الهام گرفتن از آن اشخاص به موفقیت های آنها دست پیدا کند اما شکست میخورد واحساس حقارت بیشتری میکند
این افراد از دیگران کمتر کمک میگیرن و حتی کارهای کوچک را هم خودشان انجام میدهند چرا که میترسند دیگری بی نقص انجام ندهند آن ها مدام در پی جلب رضایت دیگران هستند که نمادی از جلب توجه کودک از والدش است
فرد نمیتواند واقعیت خود را هیچ وقت بپذیرد او میخواهد شخصی باشد که والدش میخواست باشد، بی نقص و توانا
او هرچه را بدست آورد باز ناراضی است چرا که بی رحمی درونی آن ها سیری ناپذیر است مگر آنکه دیکتاتور درونی آنها خلع صلاح گردد و با تجربه عمیق احساس گناه و بازسازی  ناهشیار به نقطه بخشش خود رسد و از خود تنبیهی دست کشند.

🖋 : #دانیال_شریفی
#رواندرمانگر

💎 @ISTDP_IR

BY من به روایت من _ (ISTDP )