2:51

تو را جانم صدا کردم
ولیکن برتر از جانی
مگر بی تو جان می‌ماند
در این تندیس انسانی؟

و آرام آرام مُرد
هر آنچه که بوی دلخوشی میداد.

می‌دانم چرا هیچ‌گاه یاد من نیستی
من زخمی بر روحت به یادگار نگذاشتم که با هر تلنگری یادم بیفتی. انسان به زخمها بیشتر می‌اندیشد تا مرهم‌ه

بیدارین؟

به قدر کافی زیبا بودی؛
اما راهی به سویت نداشتم. این نیمه غمگین و منزویِ قلبم بود که تو را دوست داشت؛ همان بخشی از من که هرگز نمی توانست آغازگر ارتباط باشد.

غمگین ترین مرگ ها،مرگی است که درون سینه اتفاق می افتد بی آنکه کسی بفهمد؛

``چشم هایش بوی غم می‌داد``
-فروغ

همین کافی بود، همین که میدانستم؛ تنم درد تنت را دارد! نه میل تنت را...
-فروغ

آغوش میان تن‌ها نیست
گاهی میان چشم ها اتفاق می‌افتد