MMMojahedi 🍀 محمدمهدی مجاهدی

MMMojahedi 🍀 محمدمهدی مجاهدی

برخلاف رأی جناب آقای ملکیان، وجود مبناهای مشترک میان طرف‌های گفت‌وگو شرط لازم گفت‌وگو نیست، بلکه یکی از نتایج محتمل و مطلوب آن است. شرط گفت‌وگو صرفا ⁧ #هم‌مسألگی ⁩ است. اگر «عقلانیت و اخلاقیت و قانونیت» میان دو طرف، مشترک باشد، گفت‌وگوی آن‌ها آسان ولی ملال‌آور…

هم‌مسألگی: هم شرط لازم و هم موضوعی برای گفت‌وگو

هم‌مسألگی تنها شرط لازم گفت‌وگو ست. آن هم نه شرطی که یکی از طرفین گفت‌وگو دل‌خواهانه برای طرف دیگر بگذارد؛ هم‌مسألگی تنها شرط ذاتی گفت‌وگو ست. با این حال، هم‌مسألگی شرط کافی گفت‌وگو نیست.

گفت‌وگو با فراهم آمدن مجموعه‌هایی متعدد از شرط‌های متنوع در می‌گیرد. ولی هم‌مسألگی عضو ثابت و همیشگی همه‌ی این مجموعه‌های پرشمار است.

به تعبیر دیگر، گفت‌وگو می‌تواند حاصل گرد آمدن مجموعه‌ی شرایط الف یا مجموعه‌ی شرایط ب یا مجموعه‌ی شرایط ج، الی آخر باشد. ولی هم‌مسألگی میان طرف‌های گفت‌وگو تنها عضو مشترک همه‌ی این مجموعه‌های پرشمار است، مجموعه‌هایی که هریک به‌تنهایی برای درگرفتن گفت‌وگو کافی است.

برای تقریب به ذهن، خانه‌ای را تصور کنید که در آتش می‌سوزد. سوختن خانه در آتش، چه عمدی و برنامه‌ریزی‌شده چه تصادفی و اتفاقی، می‌تواند حاصل گرد آمدن مجموعه‌هایی پرشمار از شرایط گوناگون باشد. ولی وجود اکسیژن کافی برای سوختن، عضو ثابت و لازمی است که در همه‌ی این مجموعه‌های پرشمار حاضر است.

اگر شرط هم‌مسألگی حاضر باشد، گفت‌وگو می‌تواند با حضور مجموعه‌هایی متنوع و متعدد از دیگر شرط‌ها در بگیرد، هرچند گاهی دشوار و گاهی آسان، گاهی نتیجه‌بخش و گاهی بی‌نتیجه.

گفت‌وگوی مسأله‌محور در دو تراز جریان می‌یابد.

‏تراز اول گفت‌وگو بر این مسأله‌ی مشترک میان من و دیگری ناظر است که آیا من و دیگری اصلا مسأله‌ای مشترک داریم یا نه. این خود یک مسأله‌ی گفت‌وگوپذیر است. به تعبیر دیگر، مسأله‌ی مشترک در این تراز این است که آیا مجموعه‌ی مسائل مشترک من و دیگری مجموعه‌ای تهی است، یا این مجموعه عضو یا اعضایی دارد.

در تراز اول با دو گونه از افراد وارد گفت‌وگو می‌شویم. یک دسته کسانی اند که، بر حسب پاره‌ای شواهد و قرائن، محتمل است با آن‌ها هم‌مسأله باشیم. با این گروه به این امید گفت‌وگو می‌کنیم که آن مسأله‌ی مشترک و محتمل‌الوجود را بیابیم.

دسته‌ی دیگر کسانی اند که دلیل داریم واقعا با آن‌ها هم‌مسأله‌ ایم ولی معتقدیم آن‌ها از این هم‌مسألگی غافل اند و آگاهانه و بدخواهانه تغافل نمی‌کنند.

در گفت‌وگو با این گروه، چشم‌انداز واقع‌بینانه‌ای داریم از این که آن‌ها اگر غافل اند، با گفت‌وگویی غفلت‌زدا، آن هم‌مسألگی واقعی را دریابند، یا اگر می‌دانند و خیرخواهانه تغافل می‌کنند، دریابند که خیری در این تغافل نیست.

در همه‌ی این حالت‌ها، گفت‌وگو در تراز اول می‌تواند درگرفتن گفت‌وگویی حل‌مسأله‌ای در تراز دوم را ممکن کند و بر احتمال وقوع آن بیفزاید.

در تراز دوم، گفت‌وگو ناظر بر ماده و محتوای مسأله‌ای از مجموعه‌ی مسائل مشترک میان من و دیگری است و برای حل‌وفصل، یا حل یا انحلال آن مسأله‌ی مشخص در می‌گیرد.

محمدمهدی مجاهدی
۱۲ آذرماه ۱۴۰۱

@mmojahedi

Telegram

MMMojahedi 🍀 محمدمهدی مجاهدی

برخلاف رأی جناب آقای ملکیان، وجود مبناهای مشترک میان طرف‌های گفت‌وگو شرط لازم گفت‌وگو نیست، بلکه یکی از نتایج محتمل و مطلوب آن است. شرط گفت‌وگو صرفا ⁧ #هم‌مسألگی ⁩ است. اگر «عقلانیت و اخلاقیت و قانونیت» میان دو طرف، مشترک باشد، گفت‌وگوی آن‌ها آسان ولی ملال‌آور…

www.tgoop.com/MMojahedi/2448

3.3K views🍀 MMMojahedi, edited  Dec 3, 2022 at 05:58

هم‌مسألگی: هم شرط لازم و هم موضوعی برای گفت‌وگو

هم‌مسألگی تنها شرط لازم گفت‌وگو ست. آن هم نه شرطی که یکی از طرفین گفت‌وگو دل‌خواهانه برای طرف دیگر بگذارد؛ هم‌مسألگی تنها شرط ذاتی گفت‌وگو ست. با این حال، هم‌مسألگی شرط کافی گفت‌وگو نیست.

گفت‌وگو با فراهم آمدن مجموعه‌هایی متعدد از شرط‌های متنوع در می‌گیرد. ولی هم‌مسألگی عضو ثابت و همیشگی همه‌ی این مجموعه‌های پرشمار است.

به تعبیر دیگر، گفت‌وگو می‌تواند حاصل گرد آمدن مجموعه‌ی شرایط الف یا مجموعه‌ی شرایط ب یا مجموعه‌ی شرایط ج، الی آخر باشد. ولی هم‌مسألگی میان طرف‌های گفت‌وگو تنها عضو مشترک همه‌ی این مجموعه‌های پرشمار است، مجموعه‌هایی که هریک به‌تنهایی برای درگرفتن گفت‌وگو کافی است.

برای تقریب به ذهن، خانه‌ای را تصور کنید که در آتش می‌سوزد. سوختن خانه در آتش، چه عمدی و برنامه‌ریزی‌شده چه تصادفی و اتفاقی، می‌تواند حاصل گرد آمدن مجموعه‌هایی پرشمار از شرایط گوناگون باشد. ولی وجود اکسیژن کافی برای سوختن، عضو ثابت و لازمی است که در همه‌ی این مجموعه‌های پرشمار حاضر است.

اگر شرط هم‌مسألگی حاضر باشد، گفت‌وگو می‌تواند با حضور مجموعه‌هایی متنوع و متعدد از دیگر شرط‌ها در بگیرد، هرچند گاهی دشوار و گاهی آسان، گاهی نتیجه‌بخش و گاهی بی‌نتیجه.

گفت‌وگوی مسأله‌محور در دو تراز جریان می‌یابد.

‏تراز اول گفت‌وگو بر این مسأله‌ی مشترک میان من و دیگری ناظر است که آیا من و دیگری اصلا مسأله‌ای مشترک داریم یا نه. این خود یک مسأله‌ی گفت‌وگوپذیر است. به تعبیر دیگر، مسأله‌ی مشترک در این تراز این است که آیا مجموعه‌ی مسائل مشترک من و دیگری مجموعه‌ای تهی است، یا این مجموعه عضو یا اعضایی دارد.

در تراز اول با دو گونه از افراد وارد گفت‌وگو می‌شویم. یک دسته کسانی اند که، بر حسب پاره‌ای شواهد و قرائن، محتمل است با آن‌ها هم‌مسأله باشیم. با این گروه به این امید گفت‌وگو می‌کنیم که آن مسأله‌ی مشترک و محتمل‌الوجود را بیابیم.

دسته‌ی دیگر کسانی اند که دلیل داریم واقعا با آن‌ها هم‌مسأله‌ ایم ولی معتقدیم آن‌ها از این هم‌مسألگی غافل اند و آگاهانه و بدخواهانه تغافل نمی‌کنند.

در گفت‌وگو با این گروه، چشم‌انداز واقع‌بینانه‌ای داریم از این که آن‌ها اگر غافل اند، با گفت‌وگویی غفلت‌زدا، آن هم‌مسألگی واقعی را دریابند، یا اگر می‌دانند و خیرخواهانه تغافل می‌کنند، دریابند که خیری در این تغافل نیست.

در همه‌ی این حالت‌ها، گفت‌وگو در تراز اول می‌تواند درگرفتن گفت‌وگویی حل‌مسأله‌ای در تراز دوم را ممکن کند و بر احتمال وقوع آن بیفزاید.

در تراز دوم، گفت‌وگو ناظر بر ماده و محتوای مسأله‌ای از مجموعه‌ی مسائل مشترک میان من و دیگری است و برای حل‌وفصل، یا حل یا انحلال آن مسأله‌ی مشخص در می‌گیرد.

محمدمهدی مجاهدی
۱۲ آذرماه ۱۴۰۱

@mmojahedi

BY MMMojahedi 🍀 محمدمهدی مجاهدی