مهمترین جنبه عشق نه در دادن عشق است و نه در گرفتنش،
بلکه در بودنش است.

وقتی نیازمند عشق از دیگران هستم یا نیاز دارم به دیگران عشق بدهم،
در وضعیتی ناپایدار گرفتار شده‌ام.

در عشق بودن به جای دادن یا گرفتن عشق، تنها چیزی است که باعث پایداری می‌شود.

در عشق بودن یعنی دیدنِ آن معشوق در تمامِ اطرافت.



#رام_داس

@MasomehAbedini

آهویِ جان شکار بایستی...؛




@MasomehAbedini🦋

#پرسش: من در شروع کارهایم بسیار سستی به خرج می‌دهم و به سراغ خیلی‌ از اعمال و کارهایی که به نظر دشوار هستند نمی‌روم، اللخصوص خودآگاهی و خودشناسی برای من سخت و طاقت فرساست چکار کنم تا در این مسأله بهتر باشم؟!

#پاسخ: هر عملی در ابتداء ممکن است که دشوار به نظر برسد هر عملی تا زمانی که شروع نشده‌است گویی انجامِ آن دشوار یا حتی غیرممکن به نظر می‌رسد، یکی از دلایلِ آن این است برای اینکه ما می‌هراسیم و نمی‌خواهیم واردِ وادی عمل کردن شویم تا خودمان را محک بزنیم و خودمان را کمی بیشتر بشناسیم از این روی خودواکاوی از دشوارترینِ آن اعمال به نظر می‌رسد، زیرا ما نیاموخته ایم که چگونه به خودمان نظر بیافکنیم و به ژرفایِ درونِ مان سفر کنیم ، درعوض آن‌چه که آموخته‌ایم فرار از خودمان است. و سیطره ی نگاه‌مان مدام رو به بیرون در چرخش است، اساسا انسان بیش از همه از هرچیزی که می‌هراسد مواجه و رویاروییِ با خویشتنِ حقیقتی وجودش بواقع هر آن‌چه که هست است و نه از دشواری و خطرِ اعمال و کارهایِ بیرونی؛ وقتی‌که انسان خودش را در آیینه تماشا می‌کند این امکان را می‌یابد با دو وضعیت روبرو شود یا از آیینه می‌هراسد و پا به فرار می‌گذارد بواقع فرار را بر قرار ترجیح می‌دهد یا اینکه در بی‌قراری ها و در تلاطمات در سکونی آرام می‌ماند و در شعورِ تماشا به ورژنِ بهتری از خودش تبدیل می‌شود‌. معیارِ پیشرفت و پسرفتِ آگاهی درست در نقطه‌ی تلاقی همین دو امکان است که خودش را برملا می‌سازد. آدمیزاد در هر وضعیتی که باشد به ناچار سرانجام خود گریبانگیرِ خودش می‌گردد زیرا که از هرکه و از هرچه که موجباتِ رنجش و ناراحتی او می‌شود بتواند فرار کند اما هیچ کسی نمی‌تواند تا همیشه و پیوسته از خودش فرار کند. حتی در آخرین دقایقی که فرصت برایش مهیاست بازهم با خودش مواجه می‌شود، پس پیش از آنکه بمیریم می‌بایست بارهای بار بمیریم و زنده شویم تا سرانجام مرگ چیزی برای ستاندنِ از ما نداشته باشد چون چیزی آن‌جا نیست !




#معصومه_عابدینی🦋
@MasomehAbedini

.



@MasomehAbedini🦋

یادداشت‌هایِ سکوت‌‌...

اندوه، اضطراب، غم و اندوه، از دست دادن، ترس و سایر احساسات سنگین، بخشی طبیعی از زندگی هستند. اجازه دادن به خود برای احساس کردن آنها با گیر کردن در آنها فرق دارد. پذیرفتن اینکه حالتان خوب نیست، مهارتی است که به شما کمک می‌کند تا در آنها غرق نشوید. آرامش به معنای همیشه «احساس خوب داشتن نیست،» بلکه به این معناست که دیگر با احساسات خود در جنگ نیستید. آرامش یعنی می‌توانید آنچه در درون شما رخ می‌دهد را بپذیرید.
.



🔹 یونگ پوبلو


@MasomehAbedini🦋

تکنوازی سنتورِ ایرانی

نوازنده: Cale Alit


@MasomehAbedini🦋

...

کار نویسنده و شاعران چه خارجی چه هم‌وطن  مثل صادق هدایت، ایرج میرزا، مارکز، بوکوفسکی، شیکی‌و باشو ووو را که میخوانم احساس میکنم میخواهند حرفی عمیق‌و فلسفی بزنند، اما برای فهماندن آن به خواننده‌ی معمولی مجبورند گاهی خود را شوخ کمدین و سطحی نگر جا بزنند ، لازمه حتی شوخی بزرگان را جدی بگیریم و با لبخند از کنارش نگذریم !
ــ
کنارِ برکه
قورباغه‌ی درونم می‌جهد
بی صدا
ــ
بیک

@BeikTexts

بی اِذن و اجازه‌ای
چه زود پَر کشیدی
قاصدکِ تنها...!




#معصومه_عابدینی🦋
@MasomehAbedini

ایول رفاقت احساسی است که نمیشه تعریف کرد فقط باید هر کس خودش تجربه کنه ، خدا رو شکر من خیلی بچه بودم این حس رو تجربه کردم کلاس اول دبستان روز اول تو حیاط مدرسه ایستاده بودیم دلهره و ترس کاذبی داشتم یکی از بچه ها که بفاصله یک متری ایستاده بود چشمش بمن خورد گفت تو هم می ترسی گفتم اره اومد جلو دست همدیگه رو گرفتیم یادم نیست چی گفتیم مضمونش این بود که پشت هم باشیم وقتی وارد کلاسی که تعیین کردن شدیم تقریبا همه ی بچه ها همون دلهره و ترس و داشتن تنها ما دو نفر حرف میزدیم به چند نفر دیگه هم یکی دو کلمه چیزی گفتیم معلم که اومد کمی صحبت کرد و خواست مبسر تعیین کنه رو به بچه ها کرد گفت کسی داوطلب میشه همه ی کلاس برگشتن به ما نگاه کردن هیچی دیگه شدم مبسر مجید
هم شد کمکم ۵ سال بعد که در اون مدرسه گذشت همیشه نفر اول هر برنامه ای بودیم، همه میدونستن ما دو نفریم بعد ۵ سال ما از اون محل رفتیم و دیگه مجید رو ندیدم تا سال ۵۸ سفارت ایران در هامبورگ نشسته بودم پاسپورتم باید تمدید می کردم حدود بیست نفری سالن انتظار نشسته بودن یکی یکی اسمها رو می خوندن می رفتیم پاسپورت و می‌گرفتیم و می رفتیم بیرون تا نوبت من شد اسمم خوند رفتم پاس گرفتم داشتم می رفتم بیرون که یه آقایی اومد صدام کرد گفت شما ممد ونک جو هستی گفتم بله گفت من مجیدم اونروز تا شب شاید هزار دفه گفت ممد خودتی باورم نمیشه ، کسانی که مدتی غربت زندگی کردن می فهمن یه أشنا دیدن چه حالی داره حالا فکر کنید وقتی دوستی دو تا بچه شش ساله انقدر برکت به دنبال داشته باشه دوستی هایی که در بزرگ سالی شکل میگیره تکلیفش معلومه ، بقول آن شاعر خوش ذوق ؛
زندگی گرمی دلهای به هم
پیوسته ست ،
تا در آن دوست نباشد همه درها بسته ست

........
.........
.........

و به پاسداشتِ احترام به شکوهِ روح آن‌هایی که در روحمان گل کاشتند ، در این سوزِ روزگار و در این نامرادی ها می‌توانستند، نادیده‌مان بگیرند، اما ترجیح دادند که کنارِمان باشند، و چگونه بزرگمنشی و نجابتِ نجیبانه و انسانیت و بزرگواریهای بسیار به ما آموختند !🕊️🥀🖤🤍

نامِ کتاب : آدوایتا در ذِن و تائو

نویسنده : رامش بالسکار
.pdfفایل



کتاب_خوب🍃


@MasomehAbedini🦋

به لحاظِ روانشناختی، عشق و تنفر به یک چیز و یا یک شخص، دقیقاً یکسان است. البته برایِ انسان دوست داشتن و یا نداشتن چیزی از زمین تا آسمان متفاوت است، ولی در روانشناسی این دو یکی‌اند؛ با «عشق» یا «نفرت» به یک اندازه به چیزی متصل می‌شوید، گاه حتی اتصالِ با نفرت قوی‌تر است، زیرا خصوصیاتِ منفی مردم از خصوصیاتِ مثبتشان قدرتمندتر است.

#کارل_گوستاو_یونگ


@MasomehAbedini🦋

مهرِ معنوی (عشق بی‌قید و شرط) منجر به شکوفاییِ خرد زنانه در نتیجه رهیافتِ او به مرزهای واکاوی قدرت‌های درونی‌اش می‌شود، از این روی ممکن است که در این سفر روحِ زن ابتدا دچارِ استیصال و رنجی مضاعف شود، اما درنهایت همه‌ی این‌ها او را به فراتر از مرزهایِ وجود و شفایِ زخم‌هایش سوق داده و‌‌ سرانجام منجر به گسترشِ خودآگاهی او می‌گردد.


#معصومه_عابديني🦋
#عصیان_زن
#عصیان_واژه‌ها
OsyaneZan