مهرداد رحمانی

تو را در پوستین من می‌شناسم
درمان رنجش از منظر مولانا
✍ مهرداد رحمانی

مولانا می‌گوید علت رنجش از دیگری، نوع نگاه و زاویه دید ماست.

کافی است از نگاه خود غبار‌ها را بشوییم و روی خود را رو به آفتاب بگردانیم.

در ابیات زیر مولانا رازی را با ما در میان نهاده که مرهم است و درمان.

او می‌گوید اگر پوستین‌ِ ظاهر آدمیان نبود، درمی‌یافتیم که همه‌ی ما از یک جان هستیم.

و آنگاه می‌دانستیم که اگر به کسی رنجی برسانیم گویی به خود کرده‌ایم؛ و اگر دیگری  به ما رنجی برساند، پیش از آن به خود کرده‌است.

همه‌ی داستان از این قرار است که ذهن که جهان را از دالان حواسِ دنیوی می‌آزماید، تنها فاصله می‌بیند و اختلاف و دوئیّت.

کافی‌ست اما، به تعبیر مولانا، پوستین‌ها را بدرّیم و به قلمرو دل کوچ کنیم که ملجأ حواس معنوی است.

پوستین‌ها که دریده شد؛ درِ دل که باز شد، آنگاه یکدیگر را باز خواهیم شناخت، فاصله از میان بر می‌خیزد، دوئیّت می‌گریزد؛ و نسیم آشنایی و وحدت میان ما وزیدن خواهد گرفت.

نرنجم زآنچه مَردُم می‌بِرنجند
که پیشم جمله جان‌ها هست یکتا
اگرچه پوستینی باژگونه
بپوشیدست این اجسامْ بر ما
تو را در پوستینْ من می‌شناسم
همان جانِ منی در پوستْ جانا
بدرّم پوست را تو هم بدرّان
چرا سازیم با خود جنگ و هیجا؟

(غزلیات شمس،  غزل ۱۱۱)

@mehrdad_rahmani4

www.tgoop.com/Mehrdad_Rahmani4/180

1.5K viewsedited  Nov 21, 2024 at 16:57

تو را در پوستین من می‌شناسم
درمان رنجش از منظر مولانا
✍ مهرداد رحمانی

مولانا می‌گوید علت رنجش از دیگری، نوع نگاه و زاویه دید ماست.

کافی است از نگاه خود غبار‌ها را بشوییم و روی خود را رو به آفتاب بگردانیم.

در ابیات زیر مولانا رازی را با ما در میان نهاده که مرهم است و درمان.

او می‌گوید اگر پوستین‌ِ ظاهر آدمیان نبود، درمی‌یافتیم که همه‌ی ما از یک جان هستیم.

و آنگاه می‌دانستیم که اگر به کسی رنجی برسانیم گویی به خود کرده‌ایم؛ و اگر دیگری  به ما رنجی برساند، پیش از آن به خود کرده‌است.

همه‌ی داستان از این قرار است که ذهن که جهان را از دالان حواسِ دنیوی می‌آزماید، تنها فاصله می‌بیند و اختلاف و دوئیّت.

کافی‌ست اما، به تعبیر مولانا، پوستین‌ها را بدرّیم و به قلمرو دل کوچ کنیم که ملجأ حواس معنوی است.

پوستین‌ها که دریده شد؛ درِ دل که باز شد، آنگاه یکدیگر را باز خواهیم شناخت، فاصله از میان بر می‌خیزد، دوئیّت می‌گریزد؛ و نسیم آشنایی و وحدت میان ما وزیدن خواهد گرفت.

نرنجم زآنچه مَردُم می‌بِرنجند
که پیشم جمله جان‌ها هست یکتا
اگرچه پوستینی باژگونه
بپوشیدست این اجسامْ بر ما
تو را در پوستینْ من می‌شناسم
همان جانِ منی در پوستْ جانا
بدرّم پوست را تو هم بدرّان
چرا سازیم با خود جنگ و هیجا؟

(غزلیات شمس،  غزل ۱۱۱)

@mehrdad_rahmani4

BY مهرداد رحمانی