جغرافیای‌شخصی

فعلا جای آنهاست...!

مرتضی نعمتی

وعده‌ی نافرجام پزشکیان در بازگشت اساتید اخراجی تنها به درانداختن آنها به یک روند فرسایشی و بی‌نتیجه محدود نبود، بلکه در عمل تلاشی بود برای بی‌اعتبار کردن کنش اخلاقی و انسانی کسانی که حکم وجدان بیدار فضای آکادمیک کشور را دارند.
گروهی از اساتید اخراجی با طناب پوسیده‌ی پزشکیان و روزنه‌گشایان تلاشی نافرجام را برای بازگشت به دانشگاه تجربه کردند. بنا به توصیه‌ی اینان سکوت کردند، با «چراغ خاموش» پیش رفتند، لابی زدند، پنهانی صحبت کردند، درخواست بازگشت و اعترض ثبت کردند و در راهروهای وزارتخانه سرگردان شدند اما کارشان به سنگ سنگین واقعیت در یک ساختار فاسد حکمرانی دانشگاهی برخورد کرد و ناتمام ماند. آنها وقت و انرژی و اعتبار خود را صرف افراد درجه‌ی چندم و بی‌اختیاری کردند که گوششان در دست ارباب دیگریست.
می‌توانم شرایط این دوستان را و درد مشترکمان را بخوبی درک کنم. زندگی این روزها به قدر کافی و بی‌آنکه شغل و درآمدت را از دست داده باشی هم سخت و دشوار است!

اما واقعیت آن بود که کسی فرش قرمز برای ما پهن نکرده بود! آنها که این وضع را رقم زده‌اند هرگز مجال دوباره برای حضور موثر ما در دانشگاه را نخواهند داد! دولت پزشکیان نه تنها توان بازگرداندن اساتید اخراجی را ندارد بلکه با وعده‌های سر خرمن کنش اخلاقی و انسانی آنها را هم به حاشیه می‌راند و خنثی می‌کند.

پرسش و مسئله اما جای دیگر است! بیایید فرض کنیم با چراغ خاموش و یا حتی با «نادم‌سازی و مدیون سازی» بازگشت به دانشگاه ممکن شود!
چگونه می‌شود در یک ساختار تفتیش و سرکوب که یکبار شما را پس زده و محروم کرده است فعالیت کرد؟ چگونه می‌شود با انبوه همکاران دانشگاهی رانتیک و سهمیه‌ایی، با مخبرهای مزدبگیر، با قوانین برساخته‌ی نهادهای امنیتی، انتصابی و رویکرد غیرعلمی شورای عالی انقلاب فرهنگی کنار آمد؟!
برای بازگشتن و ماندن درین سیستم غیرعلمی و فاسد تنها یک راه وجود دارد و آن هم اینست که خواسته‌ یا ناخواسته، آشکارا یا نهان، تبدیل به بخشی از آن شویم و در خدمت آن باشیم. جز این اگر ممکن بود کار به اخراج و تعلیق ‌نمی‌کشید. آنها که با تن دادن به این مناسبات سودای تغییر از درون داشتند، به مرور خود تغییر کردند و عملا تبدیل به پیچ و مهره‌ی همین ساختار تفتیش شدند. آنچه باید تغییر کند ما نیستیم، بلکه همین سازوکار فاسد و قوانین قرون‌ وسطایی است!

بیایید بپذیریم که دانشگاه یا جای آنهاست یا جای ما! با این قوانین و مقررات فعلا جای آنهاست!


https://www.tgoop.com/MortezaNemati1

www.tgoop.com/MortezaNemati1/456

2.3K viewsMorteza Nemati, edited  Nov 24 at 08:53

فعلا جای آنهاست...!

مرتضی نعمتی

وعده‌ی نافرجام پزشکیان در بازگشت اساتید اخراجی تنها به درانداختن آنها به یک روند فرسایشی و بی‌نتیجه محدود نبود، بلکه در عمل تلاشی بود برای بی‌اعتبار کردن کنش اخلاقی و انسانی کسانی که حکم وجدان بیدار فضای آکادمیک کشور را دارند.
گروهی از اساتید اخراجی با طناب پوسیده‌ی پزشکیان و روزنه‌گشایان تلاشی نافرجام را برای بازگشت به دانشگاه تجربه کردند. بنا به توصیه‌ی اینان سکوت کردند، با «چراغ خاموش» پیش رفتند، لابی زدند، پنهانی صحبت کردند، درخواست بازگشت و اعترض ثبت کردند و در راهروهای وزارتخانه سرگردان شدند اما کارشان به سنگ سنگین واقعیت در یک ساختار فاسد حکمرانی دانشگاهی برخورد کرد و ناتمام ماند. آنها وقت و انرژی و اعتبار خود را صرف افراد درجه‌ی چندم و بی‌اختیاری کردند که گوششان در دست ارباب دیگریست.
می‌توانم شرایط این دوستان را و درد مشترکمان را بخوبی درک کنم. زندگی این روزها به قدر کافی و بی‌آنکه شغل و درآمدت را از دست داده باشی هم سخت و دشوار است!

اما واقعیت آن بود که کسی فرش قرمز برای ما پهن نکرده بود! آنها که این وضع را رقم زده‌اند هرگز مجال دوباره برای حضور موثر ما در دانشگاه را نخواهند داد! دولت پزشکیان نه تنها توان بازگرداندن اساتید اخراجی را ندارد بلکه با وعده‌های سر خرمن کنش اخلاقی و انسانی آنها را هم به حاشیه می‌راند و خنثی می‌کند.

پرسش و مسئله اما جای دیگر است! بیایید فرض کنیم با چراغ خاموش و یا حتی با «نادم‌سازی و مدیون سازی» بازگشت به دانشگاه ممکن شود!
چگونه می‌شود در یک ساختار تفتیش و سرکوب که یکبار شما را پس زده و محروم کرده است فعالیت کرد؟ چگونه می‌شود با انبوه همکاران دانشگاهی رانتیک و سهمیه‌ایی، با مخبرهای مزدبگیر، با قوانین برساخته‌ی نهادهای امنیتی، انتصابی و رویکرد غیرعلمی شورای عالی انقلاب فرهنگی کنار آمد؟!
برای بازگشتن و ماندن درین سیستم غیرعلمی و فاسد تنها یک راه وجود دارد و آن هم اینست که خواسته‌ یا ناخواسته، آشکارا یا نهان، تبدیل به بخشی از آن شویم و در خدمت آن باشیم. جز این اگر ممکن بود کار به اخراج و تعلیق ‌نمی‌کشید. آنها که با تن دادن به این مناسبات سودای تغییر از درون داشتند، به مرور خود تغییر کردند و عملا تبدیل به پیچ و مهره‌ی همین ساختار تفتیش شدند. آنچه باید تغییر کند ما نیستیم، بلکه همین سازوکار فاسد و قوانین قرون‌ وسطایی است!

بیایید بپذیریم که دانشگاه یا جای آنهاست یا جای ما! با این قوانین و مقررات فعلا جای آنهاست!


https://www.tgoop.com/MortezaNemati1

BY جغرافیای‌شخصی