جغرافیای‌شخصی

چشم خانم آموزگار!

مرتضی نعمتی
عضو پیشین هیات علمی دانشگاه

آنگاه که بُخلِ محیطی در دَهِش منابع و احساسِ تنگنای فضایی به «درماندگیِ وجودی» ختم شود و تمامی استدلال‌های اگزیستانسیال مبنی بر آزادی به سادگی رنگ ببازند و انسان به سمت پوچی و بی‌خاصیتی میل کند، «مهاجرت» نه یک انتخاب که محصول «جبر جغرافیا»ست.
  اینها که گفتم آروغ روشنفکریست «خانم آموزگار»! مسئله برای همه این‌قدرها شیک و مجلسی نیست. آنها که وطن را وا می‌نهند و می‌روند بیشتر سودای‌شان نان است نه آزادی!
هنگامی که محیط در رابطه‌اش با انسان، حد نهایی شرارتِ را به نمایش بگذارد، مهاجرت پاسخی طبیعی است.
با این همه «چشم خانم آموزگار» فرض می‌گیریم توصیه‌ی مشفقانه شما از سر سیری و پیری نیست. بیش و پیش از آنکه شما  امثال من را به ماندن دعوت کنید خود پای رفتن نداریم. نه اینکه پای‌مان بسته باشد که دلمان هرگز به رفتن قرص نیست. پرسشم اما این است شما برای آنها که هزینه‌ی ماندن در وطن را از جیب و جان دادند چه کرده‌اید؟! کی و کجا صدایی از شما که عضو پیوسته‌ی فرهنگستان زبان و ادب فارسی هستید و نشان «لوژیون دونوور» از دولت فرانسه دارید بلند شد که ما نشنیدیم؟! کجا دستی تکان دادید برای حمایت یا دست‌کم برای دلجویی؟!
اینکه جوانان پای وطن بمانند یا نه همیشه یک انتخاب نیست. بر آنها که رفته‌اند هم هیچ حرجی نیست. شما اما صلاحیت این توصیه‌ی مشفقانه را ندارید!

www.tgoop.com/MortezaNemati1/475

3.0K viewsMorteza Nemati, edited  Jan 8 at 19:35

چشم خانم آموزگار!

مرتضی نعمتی
عضو پیشین هیات علمی دانشگاه

آنگاه که بُخلِ محیطی در دَهِش منابع و احساسِ تنگنای فضایی به «درماندگیِ وجودی» ختم شود و تمامی استدلال‌های اگزیستانسیال مبنی بر آزادی به سادگی رنگ ببازند و انسان به سمت پوچی و بی‌خاصیتی میل کند، «مهاجرت» نه یک انتخاب که محصول «جبر جغرافیا»ست.
  اینها که گفتم آروغ روشنفکریست «خانم آموزگار»! مسئله برای همه این‌قدرها شیک و مجلسی نیست. آنها که وطن را وا می‌نهند و می‌روند بیشتر سودای‌شان نان است نه آزادی!
هنگامی که محیط در رابطه‌اش با انسان، حد نهایی شرارتِ را به نمایش بگذارد، مهاجرت پاسخی طبیعی است.
با این همه «چشم خانم آموزگار» فرض می‌گیریم توصیه‌ی مشفقانه شما از سر سیری و پیری نیست. بیش و پیش از آنکه شما  امثال من را به ماندن دعوت کنید خود پای رفتن نداریم. نه اینکه پای‌مان بسته باشد که دلمان هرگز به رفتن قرص نیست. پرسشم اما این است شما برای آنها که هزینه‌ی ماندن در وطن را از جیب و جان دادند چه کرده‌اید؟! کی و کجا صدایی از شما که عضو پیوسته‌ی فرهنگستان زبان و ادب فارسی هستید و نشان «لوژیون دونوور» از دولت فرانسه دارید بلند شد که ما نشنیدیم؟! کجا دستی تکان دادید برای حمایت یا دست‌کم برای دلجویی؟!
اینکه جوانان پای وطن بمانند یا نه همیشه یک انتخاب نیست. بر آنها که رفته‌اند هم هیچ حرجی نیست. شما اما صلاحیت این توصیه‌ی مشفقانه را ندارید!

BY جغرافیای‌شخصی