جغرافیای‌شخصی

مدت‌هاست که هیچ فیلم یا سریالی آنقدر سر ذوقم نمی‌آورد که بنشینم و تا آخر تماشا کنم. یا نیمه‌کاره رهایش می‌کنم یا آنقدر برایم ملال‌آور است که آن وسط خوابم می‌برد.
بخشی از این ملال می‌تواند ناشی از خستگی کار سنگین ساختن باشگاه سنگنوردی باشد اما این همه‌ی ماجرا نیست.
زندگی روزمره‌ی من واجد چنان وجه دراماتیکِ واقع‌گرایانه‌ای شده که روایت‌های ساختگی سینما برایم کسالت‌بار شده‌اند.
نه! دچار توهم نشده‌ام! به واقع خودم را در میانه‌ی یک فیلم سینمایی باورناپذیر می‌بینم.
روایت اصلی این است:
«استاد دانشگاهی که بعد از دوازده سال تدریس مجبور به استعفا شده، درست چند هفته مانده به جلسه‌ی دادگاهش، به جرم نشر اکاذیب و تبلیغ علیه نظام، مشغول ساختن یک باشگاه سنگنوردی است»!
گرفتار شدن در شرایط ناخواسته و متضاد با موقعیت و عدم تناسب فرم و محتوا «کمدی موقعیت» است که همزمان می‌تواند فاجعه‌بار و تراژیک به نظر برسد. یک «تراژدی‌کمدی» کامل! این روایت اما یک مشکل اساسی دارد: «هیچ‌کدام از عناصر اصلی داستان ارتباطی منطقی با هم ندارند و باورپذیر نیست».
حالا فکر کنید نویسنده قضیه را تخیلی‌تر ببیند و قهرمان داستانش بعد از مصائب بسیار نه دچار افسردگی و احساس درماندگی که از آنچه بر او گذشته شادکام و راضی هم باشد و هر اتفاق و رنجی را نه یک پیشامد بد و نامطلوب که بخشی از بودن و زندگی بداند و آنرا مشتاقانه در آغوش کشد، آنقدر که کار در سطح فیلم‌های انگیزشی زرد تنزل پیدا کند و باورپذیری داستان مخدوش‌تر شود.

به من چه؟! همین است که هست! اصلا تقصیر من نیست اگر کسی شانه بالا بیاندازد و انکار کند! وقتی چنین روایت سینمایی حرص بیننده را دربیاورد، به آدم‌های واقعی این داستان هم باید حق داد انواع زخم زبان‌ها را پیشکش کنند!
من نویسنده و کارگردان و بازیگر داستان خودم هستم و هنوز در مورد پایان آن تصمیم نگرفته‌ام. اما تا همین‌جا از تماشا یا بهتر بگویم از «زیستن» آن نهایت لذت را برده‌ام، چنانکه هر جا فیلم تمام شود پایانی دلخواه است و جایی برای شکوه‌ نیست. نظر تماشاچیان هم برایم اهمیتی ندارد.
من به آدم‌های خوب داستانم بهترین کلمات را هدیه‌ و به هر کس که لیاقتش را داشته بدترین دشنام‌ها را نثار کرده‌ام. می‌بینید! چیزی برای حسرت خوردن ندارم چه باور کنید و چه نه!

مرتضی نعمتی
۲۸ دیماه ۱۴۰۳

https://www.tgoop.com/MortezaNemati1

www.tgoop.com/MortezaNemati1/478

975 viewsMorteza Nemati, edited  Jan 16 at 21:25

مدت‌هاست که هیچ فیلم یا سریالی آنقدر سر ذوقم نمی‌آورد که بنشینم و تا آخر تماشا کنم. یا نیمه‌کاره رهایش می‌کنم یا آنقدر برایم ملال‌آور است که آن وسط خوابم می‌برد.
بخشی از این ملال می‌تواند ناشی از خستگی کار سنگین ساختن باشگاه سنگنوردی باشد اما این همه‌ی ماجرا نیست.
زندگی روزمره‌ی من واجد چنان وجه دراماتیکِ واقع‌گرایانه‌ای شده که روایت‌های ساختگی سینما برایم کسالت‌بار شده‌اند.
نه! دچار توهم نشده‌ام! به واقع خودم را در میانه‌ی یک فیلم سینمایی باورناپذیر می‌بینم.
روایت اصلی این است:
«استاد دانشگاهی که بعد از دوازده سال تدریس مجبور به استعفا شده، درست چند هفته مانده به جلسه‌ی دادگاهش، به جرم نشر اکاذیب و تبلیغ علیه نظام، مشغول ساختن یک باشگاه سنگنوردی است»!
گرفتار شدن در شرایط ناخواسته و متضاد با موقعیت و عدم تناسب فرم و محتوا «کمدی موقعیت» است که همزمان می‌تواند فاجعه‌بار و تراژیک به نظر برسد. یک «تراژدی‌کمدی» کامل! این روایت اما یک مشکل اساسی دارد: «هیچ‌کدام از عناصر اصلی داستان ارتباطی منطقی با هم ندارند و باورپذیر نیست».
حالا فکر کنید نویسنده قضیه را تخیلی‌تر ببیند و قهرمان داستانش بعد از مصائب بسیار نه دچار افسردگی و احساس درماندگی که از آنچه بر او گذشته شادکام و راضی هم باشد و هر اتفاق و رنجی را نه یک پیشامد بد و نامطلوب که بخشی از بودن و زندگی بداند و آنرا مشتاقانه در آغوش کشد، آنقدر که کار در سطح فیلم‌های انگیزشی زرد تنزل پیدا کند و باورپذیری داستان مخدوش‌تر شود.

به من چه؟! همین است که هست! اصلا تقصیر من نیست اگر کسی شانه بالا بیاندازد و انکار کند! وقتی چنین روایت سینمایی حرص بیننده را دربیاورد، به آدم‌های واقعی این داستان هم باید حق داد انواع زخم زبان‌ها را پیشکش کنند!
من نویسنده و کارگردان و بازیگر داستان خودم هستم و هنوز در مورد پایان آن تصمیم نگرفته‌ام. اما تا همین‌جا از تماشا یا بهتر بگویم از «زیستن» آن نهایت لذت را برده‌ام، چنانکه هر جا فیلم تمام شود پایانی دلخواه است و جایی برای شکوه‌ نیست. نظر تماشاچیان هم برایم اهمیتی ندارد.
من به آدم‌های خوب داستانم بهترین کلمات را هدیه‌ و به هر کس که لیاقتش را داشته بدترین دشنام‌ها را نثار کرده‌ام. می‌بینید! چیزی برای حسرت خوردن ندارم چه باور کنید و چه نه!

مرتضی نعمتی
۲۸ دیماه ۱۴۰۳

https://www.tgoop.com/MortezaNemati1

BY جغرافیای‌شخصی