tgoop.com/MrArtificialintelligence/4718
Last Update:
در حالی‌که علوم انسانی همواره دغدغه معنا، هویت، اخلاق، زبان، فرهنگ و نسبت انسان با جهان را دنبال کرده، اکنون با پدیده‌ای روبروست که خود توان بازتولید این مفاهیم را در مقیاسی بی‌سابقه دارد: هوش مصنوعی. این فناوری نه‌تنها داده‌ها را تحلیل و پیش‌بینی می‌کند، بلکه با بهره‌گیری از زبان طبیعی، روایت، تصویر و الگوهای رفتاری، در حال ساخت نسخه‌های الگوریتمی از هستی انسانی است. در چنین شرایطی، این پرسش اساسی مطرح می‌شود: آینده‌ای که هوش مصنوعی طراحی می‌کند، چه نسبتی با انسان، ارزش‌های انسانی و نهادهای تمدنی خواهد داشت؟
در نقشه آینده، علوم انسانی دیگر نمی‌تواند صرفاً ناظر و منتقد باشد. دوران انفعال به سر آمده و زمان کنشگری فرا رسیده است. فلسفه باید مبانی وجودشناختی و معرفت‌شناختی هوش مصنوعی را بررسی کند؛ جامعه‌شناسی باید پیامدهای اجتماعی الگوریتم‌ها را تحلیل نماید؛ روان‌شناسی باید تأثیرات شناختی و عاطفی تعامل انسان و ماشین را آشکار سازد؛ و علوم سیاسی باید در مورد حکمرانی، عدالت و قدرت در عصر هوش مصنوعی بازاندیشی کند.
پرسش از «چه باید کرد؟» و «چه چیزی درست یا ناعادلانه است؟» هنوز در حیطه توان اخلاقی و تأملی انسان باقی مانده و الگوریتم‌ها، علی‌رغم پیشرفتشان، از ادراک معنای زندگی و ارزش‌های انسانی ناتوان‌اند. از این رو، تنها با تلفیق بینش علوم انسانی و قدرت تکنولوژی می‌توان آینده‌ای ساخت که نه فقط هوشمند، بلکه انسانی نیز باشد.
BY آقای هوش مصنوعی
Share with your friend now:
tgoop.com/MrArtificialintelligence/4718