متن | علیرضا پناهیان

📌سلسله درس‌های مهدویت با موضوع تربیت نسل مهدوی، جلسۀ ۱۰ - بخش ۱

💠 ضرورت نگاه اجتماعی در تربیت نسل مهدوی
💠 جمع‌گرا بودن جوان، زمینه تربیت اجتماعی نسل مهدوی
💠 نوجوان چه تربیتی را بیشتر می‌پذیرد؟

استاد #علیرضا_پناهیان در فاطمیۀ بزرگ تهران

ضرورت نگاه اجتماعی در تربیت نسل مهدوی

ما دربارۀ ضرورت نگاه اجتماعی به دین، صحبت‌های مختلفی داشتیم و اینکه ما اساساً باید بچه‌هایمان را جامعه‌پذیر و به عنوان یک عنصر اجتماعی تربیت کنیم و حتی ضرورت دینداری را هم از زاویۀ نیازهای اجتماعی برای فرزندان خودمان جا بیندازیم. معمولاً اگر کسی بخواهد ضرورت دینداری را جا بیندازد، به نیازهای فردی او مراجعه می‌کند. چنین کلماتی در این مورد چقدر آشنا هستند: «انسان باید به کمال برسد»، «استعدادهای فرد باید شکوفا شود»، «من نیاز به خدا دارم»، «روز قیامت مؤاخذه می‌شوم»، «عذاب و عقاب و ثواب برای من خواهد بود اگر حرف خدا را گوش بدهم یا گوش ندهم» و... اینها همه جنبۀ فردی دارند؛ یعنی یک تربیت فردی برای دین.

جمع‌گرا بودن جوان، زمینه تربیت اجتماعی نسل مهدوی

اما تربیت اجتماعی یا بیان ضرورت اجتماعی دین چیست؟ اینکه ما اول حیات اجتماعی را تبیین کنیم و جا بیندازیم که ما بدون حیات اجتماعی نمی‌توانیم زندگی کنیم، بعد برسیم به اینکه لازمه زندگی کردن در جامعه، دینداری کردن است. اگر به اینجا رسیدیم یک انگیزۀ قوی برای دینداری و یک شناخت عمیق متناسب با نوجوان برای دینداری فراهم می‌کنیم. یک نوجوان، دغدغه‌اش محیط هم‌سالانش است. کوچک‌تر که باشد می‌خواهد با همسالانش بازی کند، کمی که بزرگتر می‌شود، می‌خواهد با همسالانش تعامل داشته باشد و در آنها موقعیت پیداکند و این موقعیت پیداکردن در آنها آنقدر برایش مهم است که گاهی از اوقات خانواده‌اش را هم حذف می‌کند، یعنی مقابل پدر و مادر خودش هم می‌ایستد و بی‌ادبی می‌کند.

نوجوان یک انسان و یک شخصیت جامعه‌گراست و جامعه‌گرایی را با گروه هم‌سالان خودش شروع می‌کند. هیچ‌کس لازم نیست به بچه‌ها توصیه‌ به جامعه‌گرایی کند. آنها خودشان میل دارند که بازی ‌جمعی کنند و چه‌بسا پدر و مادرها خیلی ‌وقت‌ها از معاشرت بچه‌هایشان با رفقا، جلوگیری می‌کنند. البته با بهانۀ رفقای ناباب و .... این ممانعت صورت می‌گیرد. پس کودک ما، فرزند ما، نوجوان ما، جامعه را می‌فهمد و به جمع گرایش دارد. ما باید بر روی موجی که در دل فرزندان‌مان ایجاد شده، ضرورت دین را سوار کنیم و بگوییم حیات اجتماعی اقتضاء می‌کند ما دیندار باشیم، با خدا باشیم و الی آخر. اگر توانستیم از زاویۀ نیاز به حیات اجتماعی، ضرورت دینداری را جا بیندازیم، موفق بوده‌‌ایم.

نوجوان چه تربیتی را بیشتر می‌پذیرد؟

یکی از فواید تبیین دینداری از زاویه نیاز به حیات اجتماعی این است که بچه‌ها این‌طور ضرورت دین را و ضرورت حضور خدا در زندگی را بیشتر می‌فهمند تا اینکه بخواهی برای رفع نیازهای فردی‌اش او را وادار به دینداری کنی. یک نوجوان به آن بلوغ نرسیده که نیازهای فردی به پروردگار عالم و حتی نیاز به تکامل و شکوفایی خودش را درک کند. نوجوان در این فضا نیست و جا انداختن این حرف‌ها برایش سخت است. کار آسان‌تری که با آن درگیر است و برایش ملموس است، زندگی اجتماعی است. حتی وقتی که شما می‌گویید بیا و مهارت‌های شغلی را یاد بگیر تا بعدها یک شغل بسیار خوبی داشته باشی، باز هم این مسئله برایش ملموس نیست ولی روابط اجتماعی برایش ملموس است.

📢 صوت: @panahian_mp3

🚩 فاطمیۀ بزرگ تهران - ۱۴۰۳/۰۹/۰۳
🔰 هیئت محبین مولا امیرالمؤمنین(ع)

@Panahian_text

www.tgoop.com/Panahian_text/572

770 viewsFeb 1 at 07:19

📌سلسله درس‌های مهدویت با موضوع تربیت نسل مهدوی، جلسۀ ۱۰ - بخش ۱

💠 ضرورت نگاه اجتماعی در تربیت نسل مهدوی
💠 جمع‌گرا بودن جوان، زمینه تربیت اجتماعی نسل مهدوی
💠 نوجوان چه تربیتی را بیشتر می‌پذیرد؟

استاد #علیرضا_پناهیان در فاطمیۀ بزرگ تهران

ضرورت نگاه اجتماعی در تربیت نسل مهدوی

ما دربارۀ ضرورت نگاه اجتماعی به دین، صحبت‌های مختلفی داشتیم و اینکه ما اساساً باید بچه‌هایمان را جامعه‌پذیر و به عنوان یک عنصر اجتماعی تربیت کنیم و حتی ضرورت دینداری را هم از زاویۀ نیازهای اجتماعی برای فرزندان خودمان جا بیندازیم. معمولاً اگر کسی بخواهد ضرورت دینداری را جا بیندازد، به نیازهای فردی او مراجعه می‌کند. چنین کلماتی در این مورد چقدر آشنا هستند: «انسان باید به کمال برسد»، «استعدادهای فرد باید شکوفا شود»، «من نیاز به خدا دارم»، «روز قیامت مؤاخذه می‌شوم»، «عذاب و عقاب و ثواب برای من خواهد بود اگر حرف خدا را گوش بدهم یا گوش ندهم» و... اینها همه جنبۀ فردی دارند؛ یعنی یک تربیت فردی برای دین.

جمع‌گرا بودن جوان، زمینه تربیت اجتماعی نسل مهدوی

اما تربیت اجتماعی یا بیان ضرورت اجتماعی دین چیست؟ اینکه ما اول حیات اجتماعی را تبیین کنیم و جا بیندازیم که ما بدون حیات اجتماعی نمی‌توانیم زندگی کنیم، بعد برسیم به اینکه لازمه زندگی کردن در جامعه، دینداری کردن است. اگر به اینجا رسیدیم یک انگیزۀ قوی برای دینداری و یک شناخت عمیق متناسب با نوجوان برای دینداری فراهم می‌کنیم. یک نوجوان، دغدغه‌اش محیط هم‌سالانش است. کوچک‌تر که باشد می‌خواهد با همسالانش بازی کند، کمی که بزرگتر می‌شود، می‌خواهد با همسالانش تعامل داشته باشد و در آنها موقعیت پیداکند و این موقعیت پیداکردن در آنها آنقدر برایش مهم است که گاهی از اوقات خانواده‌اش را هم حذف می‌کند، یعنی مقابل پدر و مادر خودش هم می‌ایستد و بی‌ادبی می‌کند.

نوجوان یک انسان و یک شخصیت جامعه‌گراست و جامعه‌گرایی را با گروه هم‌سالان خودش شروع می‌کند. هیچ‌کس لازم نیست به بچه‌ها توصیه‌ به جامعه‌گرایی کند. آنها خودشان میل دارند که بازی ‌جمعی کنند و چه‌بسا پدر و مادرها خیلی ‌وقت‌ها از معاشرت بچه‌هایشان با رفقا، جلوگیری می‌کنند. البته با بهانۀ رفقای ناباب و .... این ممانعت صورت می‌گیرد. پس کودک ما، فرزند ما، نوجوان ما، جامعه را می‌فهمد و به جمع گرایش دارد. ما باید بر روی موجی که در دل فرزندان‌مان ایجاد شده، ضرورت دین را سوار کنیم و بگوییم حیات اجتماعی اقتضاء می‌کند ما دیندار باشیم، با خدا باشیم و الی آخر. اگر توانستیم از زاویۀ نیاز به حیات اجتماعی، ضرورت دینداری را جا بیندازیم، موفق بوده‌‌ایم.

نوجوان چه تربیتی را بیشتر می‌پذیرد؟

یکی از فواید تبیین دینداری از زاویه نیاز به حیات اجتماعی این است که بچه‌ها این‌طور ضرورت دین را و ضرورت حضور خدا در زندگی را بیشتر می‌فهمند تا اینکه بخواهی برای رفع نیازهای فردی‌اش او را وادار به دینداری کنی. یک نوجوان به آن بلوغ نرسیده که نیازهای فردی به پروردگار عالم و حتی نیاز به تکامل و شکوفایی خودش را درک کند. نوجوان در این فضا نیست و جا انداختن این حرف‌ها برایش سخت است. کار آسان‌تری که با آن درگیر است و برایش ملموس است، زندگی اجتماعی است. حتی وقتی که شما می‌گویید بیا و مهارت‌های شغلی را یاد بگیر تا بعدها یک شغل بسیار خوبی داشته باشی، باز هم این مسئله برایش ملموس نیست ولی روابط اجتماعی برایش ملموس است.

📢 صوت: @panahian_mp3

🚩 فاطمیۀ بزرگ تهران - ۱۴۰۳/۰۹/۰۳
🔰 هیئت محبین مولا امیرالمؤمنین(ع)

@Panahian_text

BY متن | علیرضا پناهیان