روانشناسی‌ زندگی‌

- شما چندین بار درباره‌ی «تسلیم» سخن گفتید. من از این کلمه خوشم نمی‌آید. از این کلمه بوی جبرگرایی به مشام می‌رسد. اگر همیشه چیزها را همان‌گونه که هستند بپذیریم هرگز نمی‌توانیم کاری کنیم که آنها بهتر از چیزی شوند که هستند. به نظر من پیشرفت چه در حوزه‌ی شخصی و چه در حوزه‌ی عمومی و جمعی - نتیجه‌ی آن است که محدودیت‌های موجود در لحظه‌ی اکنون را نپذیریم و به فراسوی آنها برویم و چیزی بهتر بیافرینیم. اگر این کار را نکرده بودیم، حالا باید در غارها زندگی می‌کردیم. چگونه می‌توان تسلیم را با دگرگون کردن اوضاع و احوال آشتی داد؟

+ برای بعضی‌ها ممکن است واژه‌ی «تسلیم» مضمونی منفی داشته باشد: شکست، عقب نشستن، ابراز ناتوانی در برابر چالش‌های زندگی، خمودگی و غیره. اما تسلیم حقیقی، چیزی‌ست ورای همه‌ی اینها. «تسلیم» به معنای این نیست که با هر وضعیتی که روبرو می‌شوی سازش کنی و دست از عمل برداری. «تسلیم» به معنای آن نیست که طرح و برنامه‌ای نداشته باشی و اقدامی نکنی. «تسلیم» به معنای بصیرت تشخیص مشیت الهی و ضدیت نکردن با جریان زندگی است. تنها جایی که می‌توانی جریان زندگی را تجربه کنی، لحظه‌ی حال است. بنابراین «تسلیم»، پذیرش بی‌چون و چرای لحظه‌ی حال است. تسلیم کنار گذاشتن مقاومت درونی‌ست نسبت به آنچه که هست. مقاومت درونی، «نه» گفتن از طریق قضاوت کردن و احساسات منفی داشتن - به آن چیزی‌ست که هست.

این مقاومت، وقتی آشکارتر است که چیزی بر وفق مراد نباشد. یعنی شکافی بین خواسته‌های تو و واقعیت‌های موجود پدید آمده باشد. این شکاف، شکاف درد و رنج است. اگر به اندازه‌ی کافی عمر کنی متوجه می‌شوی که اوضاع و احوال همیشه بر وفق مراد تو نخواهد گشت. درست در همین لحظه‌هاست که به تسلیم نیازمندی اگر می‌خواهی دچار درد و رنج و اندوه نشوی. پذیرش آنچه که هست بی‌درنگ تو را از یکی‌انگاری ذهن می‌رهاند و بدین‌سان تو را با هستی مرتبط می‌سازد. مقاومت یعنی ذهن. تسلیم پدیده‌ای‌ست کاملاً درونی. تسلیم به معنای آن نیست که در سطح بیرونی عمل نکنی و وضعیت نامطلوب امور را تغییر ندهی. تسلیم، به معنای پذیرش کل وضعیت امور نیست، بلکه به معنای پذیرش بخشی کوچک از این کل، یعنی پذیرش لحظه‌ی حال است. برای مثال اگر در گل و لای افتادی نباید بگویی خوب خودم را ول می‌کنم تا در گل و لای فرو بروم.

ول کردن خود، اصلاً به معنای تسلیم نیست. لازم نیست که وضعیت نامطلوب و ناخوشایند زندگی خود را بپذیری تا بدین‌سان تسلیم بوده باشی. نباید خود را فریب بدهی و بگویی در گل فرو رفتن چیز بدی نیست. نه. تو کاملاً می‌دانی که دوست داری از گل و لای بیرون بیایی، آنگاه توجه خود را به لحظه‌ی حال معطوف می‌کنی بی‌آنکه برچسب خاصی روی آن بچسبانی. بدین معنا که درباره‌ی لحظه‌ی حال قضاوت نمی‌کنی. بنابراین دیگر مقاومت و یا احساسات منفی در تو وجود نخواهد داشت. تو «بودن» لحظه‌ی حال را می‌پذیری، آنگاه اقدام می‌کنی و با تمام وجود می‌کوشی و از گل و لای بیرون می‌آیی. چنین اقدامی اقدام مثبت است. اقدام مثبت بسیار مؤثرتر از اقدام منفی‌ست. اقدام منفی زاده‌ی خشم، یأس و یا ملالت و خستگی‌ست. تا رسیدن به نتیجه‌ای مطلوب تسلیم را تمرین کن یعنی برچسبی به لحظه‌ی حال نچسبان.
.

📘 کتاب نیروی حال از اکهارت تله
‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍

یک آینده خوب
نیازی به یک گذشته خوب ندارد...!

تماس از طریق دایرکت 👇
اینستاگرام

https://www.instagram.com/dr_mhasanzadeh

کانال تلگرام 👇
@RAVANBINESH
زندگی سراسر حل مساله است
کارل پوپر

www.tgoop.com/Ravanbinesh/35050

686 viewsJan 17 at 07:29

- شما چندین بار درباره‌ی «تسلیم» سخن گفتید. من از این کلمه خوشم نمی‌آید. از این کلمه بوی جبرگرایی به مشام می‌رسد. اگر همیشه چیزها را همان‌گونه که هستند بپذیریم هرگز نمی‌توانیم کاری کنیم که آنها بهتر از چیزی شوند که هستند. به نظر من پیشرفت چه در حوزه‌ی شخصی و چه در حوزه‌ی عمومی و جمعی - نتیجه‌ی آن است که محدودیت‌های موجود در لحظه‌ی اکنون را نپذیریم و به فراسوی آنها برویم و چیزی بهتر بیافرینیم. اگر این کار را نکرده بودیم، حالا باید در غارها زندگی می‌کردیم. چگونه می‌توان تسلیم را با دگرگون کردن اوضاع و احوال آشتی داد؟

+ برای بعضی‌ها ممکن است واژه‌ی «تسلیم» مضمونی منفی داشته باشد: شکست، عقب نشستن، ابراز ناتوانی در برابر چالش‌های زندگی، خمودگی و غیره. اما تسلیم حقیقی، چیزی‌ست ورای همه‌ی اینها. «تسلیم» به معنای این نیست که با هر وضعیتی که روبرو می‌شوی سازش کنی و دست از عمل برداری. «تسلیم» به معنای آن نیست که طرح و برنامه‌ای نداشته باشی و اقدامی نکنی. «تسلیم» به معنای بصیرت تشخیص مشیت الهی و ضدیت نکردن با جریان زندگی است. تنها جایی که می‌توانی جریان زندگی را تجربه کنی، لحظه‌ی حال است. بنابراین «تسلیم»، پذیرش بی‌چون و چرای لحظه‌ی حال است. تسلیم کنار گذاشتن مقاومت درونی‌ست نسبت به آنچه که هست. مقاومت درونی، «نه» گفتن از طریق قضاوت کردن و احساسات منفی داشتن - به آن چیزی‌ست که هست.

این مقاومت، وقتی آشکارتر است که چیزی بر وفق مراد نباشد. یعنی شکافی بین خواسته‌های تو و واقعیت‌های موجود پدید آمده باشد. این شکاف، شکاف درد و رنج است. اگر به اندازه‌ی کافی عمر کنی متوجه می‌شوی که اوضاع و احوال همیشه بر وفق مراد تو نخواهد گشت. درست در همین لحظه‌هاست که به تسلیم نیازمندی اگر می‌خواهی دچار درد و رنج و اندوه نشوی. پذیرش آنچه که هست بی‌درنگ تو را از یکی‌انگاری ذهن می‌رهاند و بدین‌سان تو را با هستی مرتبط می‌سازد. مقاومت یعنی ذهن. تسلیم پدیده‌ای‌ست کاملاً درونی. تسلیم به معنای آن نیست که در سطح بیرونی عمل نکنی و وضعیت نامطلوب امور را تغییر ندهی. تسلیم، به معنای پذیرش کل وضعیت امور نیست، بلکه به معنای پذیرش بخشی کوچک از این کل، یعنی پذیرش لحظه‌ی حال است. برای مثال اگر در گل و لای افتادی نباید بگویی خوب خودم را ول می‌کنم تا در گل و لای فرو بروم.

ول کردن خود، اصلاً به معنای تسلیم نیست. لازم نیست که وضعیت نامطلوب و ناخوشایند زندگی خود را بپذیری تا بدین‌سان تسلیم بوده باشی. نباید خود را فریب بدهی و بگویی در گل فرو رفتن چیز بدی نیست. نه. تو کاملاً می‌دانی که دوست داری از گل و لای بیرون بیایی، آنگاه توجه خود را به لحظه‌ی حال معطوف می‌کنی بی‌آنکه برچسب خاصی روی آن بچسبانی. بدین معنا که درباره‌ی لحظه‌ی حال قضاوت نمی‌کنی. بنابراین دیگر مقاومت و یا احساسات منفی در تو وجود نخواهد داشت. تو «بودن» لحظه‌ی حال را می‌پذیری، آنگاه اقدام می‌کنی و با تمام وجود می‌کوشی و از گل و لای بیرون می‌آیی. چنین اقدامی اقدام مثبت است. اقدام مثبت بسیار مؤثرتر از اقدام منفی‌ست. اقدام منفی زاده‌ی خشم، یأس و یا ملالت و خستگی‌ست. تا رسیدن به نتیجه‌ای مطلوب تسلیم را تمرین کن یعنی برچسبی به لحظه‌ی حال نچسبان.
.

📘 کتاب نیروی حال از اکهارت تله
‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍

یک آینده خوب
نیازی به یک گذشته خوب ندارد...!

تماس از طریق دایرکت 👇
اینستاگرام

https://www.instagram.com/dr_mhasanzadeh

کانال تلگرام 👇
@RAVANBINESH
زندگی سراسر حل مساله است
کارل پوپر

BY روانشناسی‌ زندگی‌