اتحادیه انجمن‌های علمی علوم اجتماعی

🔰فراتر از بیانیه: خطابه‌ای به تمام دانشجویان

شانزدهم آذرماه 1398 بار معنایی سنگینی را به نسبت سال­‌های گذشته به دوش می­‌کشد. تجربه‌­ی آبان 98 کم از اعتراضات فراگیر جهانی در فرانسه، عراق، شیلی، لبنان، بولیوی و الخ ندارد و چه بسا اشتراکاتی بنیادین داشته‌باشد؛ اما گویی تنها دست­آورد ماه گذشته، افزایش شیفت­‌های نگهبانی زندان­ بود. اعتراض «دانش‌­آموزان» شیلی که توانست نقشی در تکوین جنبش سراسری ایفا کند، در جایی معنا می­‌یابد که اقدام [1] دانشجویی در ایران حتی نمی‌­تواند هم­‌کیشان خویش را همراه سازد و تنها آنان را در جایگاه تماشاگر نگه می­دارد. هرچند که در بیانیه­‌ها و نشریات استفاده از لفظ «ما دانشجویان» امری ذاتی تلقی می­شود، اما در واقع، هیچ‌گاه فهمی از این ما شکل نگرفته است. همگان یا در تخاصمات سیاسی مستغرق بودند و یا در بی­‌‌تفاوتی. زمانی که در روز دانشجو، همگان باید در کنار هم بر سر مطالبۀ واحد خود-یعنی دانشجو بودن- ایستادگی کنند، هر کدام در گوشه‌­ای با ذکر چندباره­‌ی اتوپیای سیاسی کف و خون بالا می‌­آورند. این گسست، عمیقتر از آن است که به راحتی بتوان از این ما سخن گفت. حال اتحادیه چگونه می­‌تواند با جامعه­­‌ی اندک خود، مطالبه‌­­ای جمعی از طرف دانشجویان سرنهد، وقتی حتی فهمی از این ما در اذهان دانشجویان شکل نگرفته است؟ فقدان اقتدار دانشجو در برابر نهادهای خارجی، او را از هرگونه خواستاری باز می­‌دارد و ارائه‌­ی بیانیه­، در این زمان، تنها حدود تشکلات را میان یک‌دیگر شفاف می­‌سازد و ناتوان از هرگونه اعمال فشار لازم در اعتراضات و مطالبات است. دانشجو در برابر هیچ نهادی و حتی در برابر دانشگاه که خود مقوم آن است، قدرتی ندارد؛ چرا که تنها چون اتم‌­هایی مجزا به زیست خود در کنار یک‌دیگر ادامه می­‌دهد و همچنان به جامعه‌­ی توده‌­ای دانشگاه دامن می­‌زند. اکنون هیچ کنشی انتقادی­‌تر از آن نیست که به نقد از درون بپردازیم. کلیشه­‌ی بیانیه و رتوریکی (بیانی) افراطی، حق نقد استتیک (زیبایی‌­شناختی) را به خوبی ادا می­‌کند، اما رهایی جز از طریق نقد کریتیک (فرارونده) و رادیکال منجر نمی­‌شود. ما محتاج آنیم که بر خویش فریاد زنیم و در جهت خودانتقادی برآییم. امروز دانشجو بیش از هر زمانی گستره­ی نفوذش را از دست داده، به گونه‌­ی که عملا حتی نمی­توان گستره‌ای را برایش فرض کرد. از طرفی دانشگاه زمانی می­تواند با یاری نهاد متعدی، فرزندانش را (با آمبولانس) دو دستی تقدیم میله‌­های تیمارستان کند که دانشجویان حتی توان دفاع از حقوق خود را نداشته باشند. دیگر در این مجال حرف از نفوذ و قدرت محلی از اعراب ندارد. رهایی از این وضع دهشتناک جز از طریق آگاهی حاصل نمی‌­شود. آگاهی است که عمق فاجعه را نشان می‌­دهد که از خلال آن می­توان به امکان­‌های رهایی رسید.

اتحادیه­‌ی انجمن­‌های علمی علوم اجتماعی کشور، تمام دانشجویان را به ضرورت آگاهی از وضع خویش فرامی­‌خواند. دانشجویان می­‌توانند از طریق بازنگری در مفهوم «ما دانشجویان» به عرصه‌ی آگاهی وارد شوند؛ همان‌گونه که اتحادیه از سال­ها پیش به فقدان اجتماع میان نیروهای اجتماعی پی برده بود و سعی کرد با راهبردی(سمپوزیم) حدی از سازماندهی را میان اعضای خود در سطح کشوری ایجاد کند. حال اگر این آگاهی در تمام واحدهای دانشجویی شکل گیرد، آگاهی­ واحدی که حول محور دانشجو بودن شکل خواهد گرفت که زیست روزمره‌­ی دانشجویان را دربرمی­‌گیرد؛ آنگاه است که اگر «دانشجو» را گرفتند کل دانشجویان می‌­توانند در کنار هم مطالبه­‌ای واحد داشته باشند و آن آزادی «دانشجو» باشد. و آنگاه است که آن آگاهی و اتحاد دانشجویان، خود فراتر از مرزهای بیانیه و لابی­‌گری عمل خواهد کرد و دیگر نیازی به آن­ها نخواهد بود.


[1] از آن­جایی که نام فعالیت دانشجویی را نمی‌­توان جنبش دانست چراکه اساسا رویتی در آن وجود ندارد و از طرفی، از آن رو که تاثیری بر متغیر­های دیگر ندارد نمی­توان آن را فعالیت پنداشت، از کلمه­‌ی اقدام استفاده کردیم که بیشتر بر نیت امر دلالت دارد.

🔗 همچنین بیانیه را می‌توانید در سایت اتحادیه نیز بخوانید.
🔻🔻🔻🔻🔻
🌐@socialunion

www.tgoop.com/SocialUnion_ir/991

7.7K viewsAR Chamanzar, Dec 21, 2019 at 11:12

🔰فراتر از بیانیه: خطابه‌ای به تمام دانشجویان

شانزدهم آذرماه 1398 بار معنایی سنگینی را به نسبت سال­‌های گذشته به دوش می­‌کشد. تجربه‌­ی آبان 98 کم از اعتراضات فراگیر جهانی در فرانسه، عراق، شیلی، لبنان، بولیوی و الخ ندارد و چه بسا اشتراکاتی بنیادین داشته‌باشد؛ اما گویی تنها دست­آورد ماه گذشته، افزایش شیفت­‌های نگهبانی زندان­ بود. اعتراض «دانش‌­آموزان» شیلی که توانست نقشی در تکوین جنبش سراسری ایفا کند، در جایی معنا می­‌یابد که اقدام [1] دانشجویی در ایران حتی نمی‌­تواند هم­‌کیشان خویش را همراه سازد و تنها آنان را در جایگاه تماشاگر نگه می­دارد. هرچند که در بیانیه­‌ها و نشریات استفاده از لفظ «ما دانشجویان» امری ذاتی تلقی می­شود، اما در واقع، هیچ‌گاه فهمی از این ما شکل نگرفته است. همگان یا در تخاصمات سیاسی مستغرق بودند و یا در بی­‌‌تفاوتی. زمانی که در روز دانشجو، همگان باید در کنار هم بر سر مطالبۀ واحد خود-یعنی دانشجو بودن- ایستادگی کنند، هر کدام در گوشه‌­ای با ذکر چندباره­‌ی اتوپیای سیاسی کف و خون بالا می‌­آورند. این گسست، عمیقتر از آن است که به راحتی بتوان از این ما سخن گفت. حال اتحادیه چگونه می­‌تواند با جامعه­­‌ی اندک خود، مطالبه‌­­ای جمعی از طرف دانشجویان سرنهد، وقتی حتی فهمی از این ما در اذهان دانشجویان شکل نگرفته است؟ فقدان اقتدار دانشجو در برابر نهادهای خارجی، او را از هرگونه خواستاری باز می­‌دارد و ارائه‌­ی بیانیه­، در این زمان، تنها حدود تشکلات را میان یک‌دیگر شفاف می­‌سازد و ناتوان از هرگونه اعمال فشار لازم در اعتراضات و مطالبات است. دانشجو در برابر هیچ نهادی و حتی در برابر دانشگاه که خود مقوم آن است، قدرتی ندارد؛ چرا که تنها چون اتم‌­هایی مجزا به زیست خود در کنار یک‌دیگر ادامه می­‌دهد و همچنان به جامعه‌­ی توده‌­ای دانشگاه دامن می­‌زند. اکنون هیچ کنشی انتقادی­‌تر از آن نیست که به نقد از درون بپردازیم. کلیشه­‌ی بیانیه و رتوریکی (بیانی) افراطی، حق نقد استتیک (زیبایی‌­شناختی) را به خوبی ادا می­‌کند، اما رهایی جز از طریق نقد کریتیک (فرارونده) و رادیکال منجر نمی­‌شود. ما محتاج آنیم که بر خویش فریاد زنیم و در جهت خودانتقادی برآییم. امروز دانشجو بیش از هر زمانی گستره­ی نفوذش را از دست داده، به گونه‌­ی که عملا حتی نمی­توان گستره‌ای را برایش فرض کرد. از طرفی دانشگاه زمانی می­تواند با یاری نهاد متعدی، فرزندانش را (با آمبولانس) دو دستی تقدیم میله‌­های تیمارستان کند که دانشجویان حتی توان دفاع از حقوق خود را نداشته باشند. دیگر در این مجال حرف از نفوذ و قدرت محلی از اعراب ندارد. رهایی از این وضع دهشتناک جز از طریق آگاهی حاصل نمی‌­شود. آگاهی است که عمق فاجعه را نشان می‌­دهد که از خلال آن می­توان به امکان­‌های رهایی رسید.

اتحادیه­‌ی انجمن­‌های علمی علوم اجتماعی کشور، تمام دانشجویان را به ضرورت آگاهی از وضع خویش فرامی­‌خواند. دانشجویان می­‌توانند از طریق بازنگری در مفهوم «ما دانشجویان» به عرصه‌ی آگاهی وارد شوند؛ همان‌گونه که اتحادیه از سال­ها پیش به فقدان اجتماع میان نیروهای اجتماعی پی برده بود و سعی کرد با راهبردی(سمپوزیم) حدی از سازماندهی را میان اعضای خود در سطح کشوری ایجاد کند. حال اگر این آگاهی در تمام واحدهای دانشجویی شکل گیرد، آگاهی­ واحدی که حول محور دانشجو بودن شکل خواهد گرفت که زیست روزمره‌­ی دانشجویان را دربرمی­‌گیرد؛ آنگاه است که اگر «دانشجو» را گرفتند کل دانشجویان می‌­توانند در کنار هم مطالبه­‌ای واحد داشته باشند و آن آزادی «دانشجو» باشد. و آنگاه است که آن آگاهی و اتحاد دانشجویان، خود فراتر از مرزهای بیانیه و لابی­‌گری عمل خواهد کرد و دیگر نیازی به آن­ها نخواهد بود.


[1] از آن­جایی که نام فعالیت دانشجویی را نمی‌­توان جنبش دانست چراکه اساسا رویتی در آن وجود ندارد و از طرفی، از آن رو که تاثیری بر متغیر­های دیگر ندارد نمی­توان آن را فعالیت پنداشت، از کلمه­‌ی اقدام استفاده کردیم که بیشتر بر نیت امر دلالت دارد.

🔗 همچنین بیانیه را می‌توانید در سایت اتحادیه نیز بخوانید.
🔻🔻🔻🔻🔻
🌐@socialunion

BY اتحادیه انجمن‌های علمی علوم اجتماعی