tgoop.com/Sohail_Karimi/2254
Last Update:
📰 دنیا بدون سید (٨)
:: سهیل کریمی
💠 جانی که رفت
بناست برنامه ساعت ١٣ شروع شود ولی ما از ١١ این‌جاییم. از سین برنامه اطلاعی نداشتیم. برای در امان ماندن از شلوغی هم چاره‌ای جز زود آمدن نداشتیم. روی صندلی‌ها می‌نشینیم. در مسیر چندین جان‌باز دیدم که مشخصاً از واقعه‌ی انفجار پیجرها بودند. یا نابینا، یا قطع دست و عضو. جمعیت در استادیوم شعارهای جمعی می‌دهند. لبیک یا نصرالله، الموت لآمریکا، هیهات منا الذله، الموت لاسراییل. مجریان برنامه‌ای که دوستان می‌گویند اسم‌ش محفل و از پربیننده‌های تله‌ویزیون‌مان است اجرای برنامه دارند. آقای قاسمیان را می‌شناسم. عربی سخن‌رانی می‌کند. تا ساعت ١٣ کسل‌کننده‌ترین برنامه‌ها اجرا می‌شود. قبل از آن و با اذان تصمیم می‌گیریم با دوستان در محوطه‌ی دور از چمن نماز بخوانیم. روی آسفالت رنگی چفیه پهن می‌کنیم و تکبیرة الاحرام. جماعت با اقتدا به دکتر.
نماز تمام شده که صفی از ایرانی‌ها از همین مسیر ما وارد می‌شوند. حسین هم هست. کنارش فتاح. مهدی همت. حسین شریعت‌مداری و صفار هرندی. مهدی محمدی و... تقریباً با همه سلام علیک می‌کنم و بعضاً مصافحه و دیده بوسی. مهدی محمدی گوشی‌اش را می‌دهد کنار شریعت‌مداری و صفار هرندی عکس ازشان بگیرم. یک فریم پانوراما هم برای‌ش می‌گیرم. فتاح خیلی گرم خوش و بش می‌کند و مهدی همت سخت در آغوش می‌فشرد و همان حرف‌های همیشه‌گی را در تحلیل این روزها در گوش هم زمزمه می‌کنیم!
اعلام می‌شود که پیکرها را می‌خواهند بیاورند داخل استادیوم. جمعیت شور می‌گیرد. با عباس به سمت حاشیه‌ی زمین می‌رویم. تریلی حامل پیکرها می‌رسد. آخرین بار ٢۴ سال پیش این تجربه را کردم. پیکر پدرم را که می‌بردند می‌دیدم جان‌م دارد باهاش می‌رود. نمی‌توانم بر هق هق‌م مسلط شوم. دست به کامیون می‌سایم. جان‌م بالا می‌آید. در تمام این پنج ماه با شنیدن صدای سید جان‌م بالا می‌آمد. حالا روح‌م کنده می‌شود. سید برای‌م برادر بزرگ بود. انگار هر روز با هم بودیم. صدای مخملین‌ش در گوش‌م زنگ می‌زند. و باز هق هق. جمعیت را نمی‌بینم. هیچ کس هیچ کس را نمی‌بیند. سید نگاه‌ها را هم برده. فقط صدا شنیده می‌شود. غریو الله اکبر و هیهات منا الذله. لبیک یا نصرالله و...
⭕️ ادامه دارد
www.tgoop.com/Sohail_Karimi
BY سهيل كريمى
Share with your friend now:
tgoop.com/Sohail_Karimi/2254