سهيل كريمى

📰 دنیا بدون سید (٩)
:: سهیل کریمی

💠 جگرم سوخت
راویان می‌گویند وقتی حضرت عباس در معرکه‌ی کربلا شهید شد، دشمنان، خود را به مقابل خیمه‌ها رساندند و رجزها خواندند. برای آزار اهل بیت. برای نشان دادن قدرت‌شان. برای به رخ کشیدن دشمنی، برای آتش زدن جگرها...
چند دقیقه‌ای از ورود پیکرهای سادات شهید به داخل استادیوم نگذشته که صدای مهیبی توجه‌ها را جلب می‌کند. اسراییل برای زمانی معین چهار جنگنده‌ی خود را به سمت استادیوم بیروت گسیل کرده. جنگنده‌ها شیرجه می‌زنند روی ورزش‌گاه. خودروی پیکرهای شهدا در بین جمعیت است. صدای جنگنده‌ها نزدیک به شکستن دیوار صوتی است. جمعیت می‌خروشد. همه یک صدا فریاد می‌زنند هیهات منا الذله. دندان بر هم می‌سایند و فریاد می‌زنند. مشت‌ها گره کرده است و رگ گردن‌ها متورم. حواس‌ها لحظاتی از پیکرها دور می‌شود. ترس در چهره‌ای دیده نمی‌شود. چه بسا خشم و کینه‌ای افزون بر قبل به وجود می‌آید. ولی دشمن رجزش را خواند. خوب هم خواند. بر خلاف بسیاری از اظهارات، اسراییل برای ترساندن نیامده بود. آمده بود که جگرها را آتش بزند. آمده بود رجز بخواند. روی پیکر عباس‌های ما قهقهه بزند. دل‌ها را به درد بیاورد. و جگر من سوخت. با دیگران کار ندارم، بغض‌م ترکید. از این درد و سوختن. دشمن بر پیکر جگر گوشه‌های ما تاخته بود. قهقهه زده بود و تاخته بود. آمد که به یادمان بیاورد من اینان را کشته‌ام. هنوز هم بر قلم‌روی‌تان می‌تازم. بدون آن‌که کاری بتوانید بکنید. نهایت شعار می‌دهید. خب؟ بعدش؟ هیچ. فعلاً هیچ. مثل آن روز که خمینی به‌مان گفت «فرزندان انقلابی‌ام! بغض و کينه‌ انقلابی‌تان را در سينه‌ها نگه داريد، با غضب و خشم بر دشمنان‌تان بنگريد و بدانيد که پيروزی از آن شماست...» آن روز هم فقط مقاومت کرده بودیم. نه کربلا زیارت شده بود و نه قدس فتح. ولی نفس مقاومت از خیلی چیزهای دیگر بالاتر بود. و پیروزی‌های بعدی نیز از همین مقاومت به دست آمده بود. پس باید از این رجزها خون دل بخوریم و صبر کنیم. خون دل بخوریم و خشم از دشمن را در دل بپرورانیم. مع‌هذا جگرم از این رجز خواندن بد سوخت.
⭕️ ادامه دارد

www.tgoop.com/Sohail_Karimi

Telegram

سهيل كريمى

نوشتار، گفتار و پندارهای يك شيعه‌ى ايرانى

www.tgoop.com/Sohail_Karimi/2255

100 viewsSohail Karimi | سهيل كريمى, Feb 26 at 03:27

📰 دنیا بدون سید (٩)
:: سهیل کریمی

💠 جگرم سوخت
راویان می‌گویند وقتی حضرت عباس در معرکه‌ی کربلا شهید شد، دشمنان، خود را به مقابل خیمه‌ها رساندند و رجزها خواندند. برای آزار اهل بیت. برای نشان دادن قدرت‌شان. برای به رخ کشیدن دشمنی، برای آتش زدن جگرها...
چند دقیقه‌ای از ورود پیکرهای سادات شهید به داخل استادیوم نگذشته که صدای مهیبی توجه‌ها را جلب می‌کند. اسراییل برای زمانی معین چهار جنگنده‌ی خود را به سمت استادیوم بیروت گسیل کرده. جنگنده‌ها شیرجه می‌زنند روی ورزش‌گاه. خودروی پیکرهای شهدا در بین جمعیت است. صدای جنگنده‌ها نزدیک به شکستن دیوار صوتی است. جمعیت می‌خروشد. همه یک صدا فریاد می‌زنند هیهات منا الذله. دندان بر هم می‌سایند و فریاد می‌زنند. مشت‌ها گره کرده است و رگ گردن‌ها متورم. حواس‌ها لحظاتی از پیکرها دور می‌شود. ترس در چهره‌ای دیده نمی‌شود. چه بسا خشم و کینه‌ای افزون بر قبل به وجود می‌آید. ولی دشمن رجزش را خواند. خوب هم خواند. بر خلاف بسیاری از اظهارات، اسراییل برای ترساندن نیامده بود. آمده بود که جگرها را آتش بزند. آمده بود رجز بخواند. روی پیکر عباس‌های ما قهقهه بزند. دل‌ها را به درد بیاورد. و جگر من سوخت. با دیگران کار ندارم، بغض‌م ترکید. از این درد و سوختن. دشمن بر پیکر جگر گوشه‌های ما تاخته بود. قهقهه زده بود و تاخته بود. آمد که به یادمان بیاورد من اینان را کشته‌ام. هنوز هم بر قلم‌روی‌تان می‌تازم. بدون آن‌که کاری بتوانید بکنید. نهایت شعار می‌دهید. خب؟ بعدش؟ هیچ. فعلاً هیچ. مثل آن روز که خمینی به‌مان گفت «فرزندان انقلابی‌ام! بغض و کينه‌ انقلابی‌تان را در سينه‌ها نگه داريد، با غضب و خشم بر دشمنان‌تان بنگريد و بدانيد که پيروزی از آن شماست...» آن روز هم فقط مقاومت کرده بودیم. نه کربلا زیارت شده بود و نه قدس فتح. ولی نفس مقاومت از خیلی چیزهای دیگر بالاتر بود. و پیروزی‌های بعدی نیز از همین مقاومت به دست آمده بود. پس باید از این رجزها خون دل بخوریم و صبر کنیم. خون دل بخوریم و خشم از دشمن را در دل بپرورانیم. مع‌هذا جگرم از این رجز خواندن بد سوخت.
⭕️ ادامه دارد

www.tgoop.com/Sohail_Karimi

BY سهيل كريمى