tgoop.com/Success_Narrative/21
Last Update:
#به_روایت_شریفی_۲
#اختصاصی
⭕«چگونه گفتمان موفقیت در ایران حاکم شد؟»
🔺در زمان تحصیل ما در دانشگاه شریف، «موفقیت» ممکن بود معانی متفاوتی داشته باشد. کسی که میخواست استاد دانشگاه شود، به دنبال موفقیت به معنای علمی بود و کسی که میخواست کسب‌وکار کند به دنبال موفقیت به معنای اقتصادی. اما الان موفقیت یک صورت بیشتر ندارد و آن «موفقیت در بازار» است؛ موفقیتی که همه چیز را در نسبت با پول می‌سنجد و به آن ارزش می‌دهد. در گذشته معیار درونی بودن موفقیت اندک ارزشی داشت ولی اکنون کاملا جنبه نمایشی و جلب توجه موفقیت اصالت پیدا کرده‌است. اما چنین تعریفی از موفقیت، کمتر از یک دهه است که در ایران رواج پیدا کرده است.
🔺در ایران بعد از انقلاب، گفتمان سیاست به طور جدی به گفتمان غالب میان مردم تبدیل شد. با تشکیل حزب جمهوری اسلامی، ایده اصیل انقلاب، یعنی جمع میان استقلال و آزادی و عدالت، ساختاری تشکیلاتی نیز به خود گرفت و آحاد مردم را به خود درگیر کرد. اما طی سالیان بعد و با انحلال این حزب به دلایل مختلف، جریان‌های مختلفی در کشور شکل گرفتند که هر کدام تنها حامل یکی از شعارهای اصلی انقلاب بودند.
🔺گفتمان استقلال‌خواهی خود را در سیاست خارجی جمهوری اسلامی متبلور کرد و دفاع در برابر دشمن خارجی را پی گرفت. گفتمان عدالت خواهی که از اول انقلاب نیز به صورت بسیار پررنگ وجود داشت، در برهه‌ای افت بسیاری کرد اما در دهه ۸۰ توانست دولت و مجلس را در دست بگیرد. گفتمان آزادی‌خواهی نیز در دوره‌ای به صورت پررنگ توسط جریانی پیگیری شد و سپس افول کرد.
🔺گفتمان استقلال کم‌کم تثبیت شد، هرچند دچار چالش‌های زیادی گشت ولی بین بسیاری از مردم و نخبگان پذیرفته شد که تا وقتی استقلال نباشد، صحبت کردن از هرچیز دیگری بی‌معنی است. اما سایر گفتمان‌های سیاسی در دهه ۹۰،توامان رو به اضمحلال رفتند؛ مسئله اساسی همه این گفتمان‌ها به یک چیز تبدیل شد: کارآمدی(بخوانید موفقیت)
🔺سیاست به دلیل ماهیت جمعی بودنش، اساسا در تضاد با موفقیت که ماهیتش کسب سود فردی و گروهی است قرار داشته است.
🔺از طرف دیگر حاکم شدن نوعی اقتصاد سیاسی خاص مبتنی بر شرکت‌ها و افراد (و نه دولت بزرگ) باعث شد که جامعه به سمت کسب منفعت شخصی و گروهی روی آورد و حتی بخشی از بدنه قدرت نیز سعی در حاکم کردن چنین گفتمانی را در دستور کار قرار داد.
🔺دانشگاه در ایران از همان ابتدا «موسسه فنون» بوده و نه دانشگاه به معنایی که در غرب وجود داشته و سعی در کسب علم داشته است. دست دانشگاه در ایران همیشه در جیب دولت بوده و از آنجا تامین مالی میشده تا به تربیت نیروهای مورد نیاز برای پیشبرد کشور برسد. اما هنگامی که ایران سیاست‌زدایی شد و اقتصاد سیاسی مبتنی بر شرکت‌ها حاکم شد، دانشگاه نیز برای تامین مالی و انطباق خود با جامعه، به سمت ایجاد شرکت‌های خصوصی رفت.
🔺در دانشگاه شریف اما به‌هرحال سنتی علمی وجود داشته و در تاریخ خود از حد «موسسه فنون» بودن فاصله گرفته است، اما امروزه با غلبه گفتمان موفقیت، کم‌کم چنین سنتی نیز رو به اضمحلال است و موفقیت در این دانشگاه نیز در حال غلبه پیدا کردن بر علم است.
🔺گفتمان موفقیت(حداقل در ایران) هیچ ایده‌ای درباره خود علم (در وجه نظری آن) ندارد؛ بنابراین یا دانشگاه را نابود خواهد کرد یا با چالش‌های اساسی مواجه خواهد شد. شاید مهمترین سوالی که ایده موفقیت باید بدان پاسخ دهد این است که «به فرض همه دانشگاه‌ها مانند دانشگاه‌های پزشکی در اختیار گفتمان کارآمدی قرار گرفتند و پولشان را هم تأمین کردند (که البته در واقعیت ممکن نیست)، اما آیا مسائل اساسی علم حل خواهد شد؟ پس چرا الآن دانشگاه‌های پزشکی با این مسائل اساسی درگیرند و هیچ راه‌حل مشخصی درباره تعیین آینده علم پزشکی و نسبت آموزش، تحقیق و درمان ندارند؟»
🔻محمدقائم خانی
۸۴ مکانیک شریف
عضو فعلی اندیشکده مهاجر و شهرستان ادب
#رو_در_رو_با_موفقیت
"چگونه گفتمان در ایران حاکم شد؟"
_______________
💢@Success_Narrative
BY روایت موفقیت
Share with your friend now:
tgoop.com/Success_Narrative/21