طعم توت

آخرین درام اخلاقی اصغر فرهادی، بهترین اثر او بعد از «جدایی» است

✍🏻 بخش‌هایی از نقد دیوید الریچ، منتقد ایندی‌وایر

🔹 چند توصیه مجانی برای همه شخصیت‌های داستانی:اگر گذرتان به یک کیف پر پول افتاد، (و احتمال هم دارد این اتفاق روزی برایتان بیفتد) اولین کاری که باید بکنید این است که سر بلند کنید ببینید آیا تیتراژ آغازین فیلم همان نزدیکی‌ها در هوا شناور هست یا نه. اگر دیدید در هوا نوشته شده «کارگردان: پیتر فارلی»، احتمالا قرار است کلی به شما خوش بگذرد و کت‌وشلوارخیلی بهتری هم نصیب‌تان شود. اگر دیدید نوشته شده «کارگردان: جوئل و اتان کوئن» متاسفانه باید به اطلاع شما برسانم از قبل مرده‌اید.

🔹 اما اگر به ثروت بادآورده‌ای برخوردید و خوشحال و خندان سر بلند کردید و دیدید روی آسمان آبی شیراز با رنگ سفید نوشته شده «کارگردان: اصغر فرهادی» در آن صورت...خب راستش هیچ راهی برای اینکه بفهمید چه کاری بهتر است انجام دهید، ندارید. خیلی زود می‌فهمید نمی‌توانید تشخیص دهید کار درست را انجام داده‌اید یا نه. همانطور که یکی از شخصیت‌های فیلم آخر فرهادی به شکل دردناکی به این واقعیت رسید که: «هیچ‌‌چیز در این دنیا مجانی نیست.»
‌
🔹 دقیقا مثل عدم قطعیت دلخراشی که فیلم «جدایی» سال 2011 داشت، ملودرام‌های اجتماعی فرهادی با یک موقعیت نابسامان سرراست شروع می‌شود. داستان با یک سادگی گول‌زننده، هرچه جلوتر می‌رویم لایه به لایه پوست می‌اندازد و هسته سفت و سخت «بحران اخلاقی» درون خودش را رونمایی می‌کند. فیلم‌های او بیشتر به عنوان موقعیت‌هایی بغرنج توصیف می‌شوند، درست مثل تلاش های پیوسته و پرتنشگربه‌ای که می‌خواهد از کلاف گوریده گوله نخی آزاد شود، ولی بیشتر و بیشتر درون کلاف گیر می‌افتد تا اینکه به مرز خفگی می‌رسد.

🔹 درخشش بازی «امیر جدیدی» که در دوست‌داشتنی بودن او شکی نیست، در عملکرد شخصیتی است که بازی می‌کند. اینکه چگونه در برابر مشکلات کوتاه می‌آید یا به آنها حمله می‌کند و تلاش دارد خودش را از سقوط در تصمیم‌های اشتباه بیرون بکشد حتی با وجود اینکه دائما همه چیز را خراب‌تر می‌کند. هر شخصیت جدیدی که وارد داستان می‌شود، پیش‌داوری‌های خاص خودش را دارد، قضاوت‌هایی که به مرور و پا‌به‌پای دروغ‌های رحیم، بیشتر می‌شود؛ دروغ‌هایی که رحیم - و همکارانش که همینجور زیادتر هم می‌شوند - باید بگویند تا خسارت دروغ‌هایی را که قبلاً گفته‌اند، از بین ببرند.

🔹 فرهادی فیلمنامه‌نویس بسیار تیزبینی است. حتی بدترین فیلم‌های او، نوعی ویژگی«ایکیا مانند» را ارائه می‌دهند و دقیقاً به همان تعداد قطعه‌ای که برای تهیه نیاز دارید، ارسال می‌شوند اما فیلم «قهرمان» یکی از بهترین‌های او است؛ برای اینکه هر یک از اجزای آن به پیچیدگی طراحی نهایی کار کمک می‌کند و همه آنها درخدمت یکی دیگر از پایان‌های امضای فرهادی هستند: مثل همیشه تند و تیز اما این بار کاملاً آگاهانه که چگونه تلاش برای عمل اخلاقی درست، پس از فروپاشی افکار عمومی، بی‌فایده است.

@tasteofberry

www.tgoop.com/Tasteofberry/113

21.3K viewsedited  Jul 14, 2021 at 13:58

آخرین درام اخلاقی اصغر فرهادی، بهترین اثر او بعد از «جدایی» است

✍🏻 بخش‌هایی از نقد دیوید الریچ، منتقد ایندی‌وایر

🔹 چند توصیه مجانی برای همه شخصیت‌های داستانی:اگر گذرتان به یک کیف پر پول افتاد، (و احتمال هم دارد این اتفاق روزی برایتان بیفتد) اولین کاری که باید بکنید این است که سر بلند کنید ببینید آیا تیتراژ آغازین فیلم همان نزدیکی‌ها در هوا شناور هست یا نه. اگر دیدید در هوا نوشته شده «کارگردان: پیتر فارلی»، احتمالا قرار است کلی به شما خوش بگذرد و کت‌وشلوارخیلی بهتری هم نصیب‌تان شود. اگر دیدید نوشته شده «کارگردان: جوئل و اتان کوئن» متاسفانه باید به اطلاع شما برسانم از قبل مرده‌اید.

🔹 اما اگر به ثروت بادآورده‌ای برخوردید و خوشحال و خندان سر بلند کردید و دیدید روی آسمان آبی شیراز با رنگ سفید نوشته شده «کارگردان: اصغر فرهادی» در آن صورت...خب راستش هیچ راهی برای اینکه بفهمید چه کاری بهتر است انجام دهید، ندارید. خیلی زود می‌فهمید نمی‌توانید تشخیص دهید کار درست را انجام داده‌اید یا نه. همانطور که یکی از شخصیت‌های فیلم آخر فرهادی به شکل دردناکی به این واقعیت رسید که: «هیچ‌‌چیز در این دنیا مجانی نیست.»
‌
🔹 دقیقا مثل عدم قطعیت دلخراشی که فیلم «جدایی» سال 2011 داشت، ملودرام‌های اجتماعی فرهادی با یک موقعیت نابسامان سرراست شروع می‌شود. داستان با یک سادگی گول‌زننده، هرچه جلوتر می‌رویم لایه به لایه پوست می‌اندازد و هسته سفت و سخت «بحران اخلاقی» درون خودش را رونمایی می‌کند. فیلم‌های او بیشتر به عنوان موقعیت‌هایی بغرنج توصیف می‌شوند، درست مثل تلاش های پیوسته و پرتنشگربه‌ای که می‌خواهد از کلاف گوریده گوله نخی آزاد شود، ولی بیشتر و بیشتر درون کلاف گیر می‌افتد تا اینکه به مرز خفگی می‌رسد.

🔹 درخشش بازی «امیر جدیدی» که در دوست‌داشتنی بودن او شکی نیست، در عملکرد شخصیتی است که بازی می‌کند. اینکه چگونه در برابر مشکلات کوتاه می‌آید یا به آنها حمله می‌کند و تلاش دارد خودش را از سقوط در تصمیم‌های اشتباه بیرون بکشد حتی با وجود اینکه دائما همه چیز را خراب‌تر می‌کند. هر شخصیت جدیدی که وارد داستان می‌شود، پیش‌داوری‌های خاص خودش را دارد، قضاوت‌هایی که به مرور و پا‌به‌پای دروغ‌های رحیم، بیشتر می‌شود؛ دروغ‌هایی که رحیم - و همکارانش که همینجور زیادتر هم می‌شوند - باید بگویند تا خسارت دروغ‌هایی را که قبلاً گفته‌اند، از بین ببرند.

🔹 فرهادی فیلمنامه‌نویس بسیار تیزبینی است. حتی بدترین فیلم‌های او، نوعی ویژگی«ایکیا مانند» را ارائه می‌دهند و دقیقاً به همان تعداد قطعه‌ای که برای تهیه نیاز دارید، ارسال می‌شوند اما فیلم «قهرمان» یکی از بهترین‌های او است؛ برای اینکه هر یک از اجزای آن به پیچیدگی طراحی نهایی کار کمک می‌کند و همه آنها درخدمت یکی دیگر از پایان‌های امضای فرهادی هستند: مثل همیشه تند و تیز اما این بار کاملاً آگاهانه که چگونه تلاش برای عمل اخلاقی درست، پس از فروپاشی افکار عمومی، بی‌فایده است.

@tasteofberry

BY طعم توت