tgoop.com/Truestoiclife/339
Last Update:
عهد صغارت
احمد شهدادی
تصور ما درباره دوران کودکی آسایش و آرامش و بازی و شادی است. با عینک نوستالژی به کودکی نگاه می‌کنیم و گاه افسوس سال‌های از دست رفته آن را می‌خوریم.
نکته‌ای که می‌خواهم بگویم حتماً مخالفان زیادی دارد. اما دست‌کم از منظر فلسفی مهم و درخور بحث و گفتگوست. عصاره سخنم این جمله است:
«کودکی تاریک‌ترین و تباه‌ترین دوران زندگی هر آدمی است.»
ولی چرا؟
۱. کودکی فصل نیاز است. نیازهایی که دیگران عهده‌دار رفع آن‌ها می‌شوند و کودک نمی‌تواند خودش آن‌ها را برطرف کند.
۲. کودکی دوران جهل است. آدم در این دوران هیچ چیز نمی‌داند. انسان و جهان و تاریخ و شعر و داستان و علم و معرفت را نمی‌شناسد و نمی‌بیند. الفبای یادگیری آن‌قدر کند و بی‌فایده و پردردسر آموخته می‌شود که اغلب همراه با ملالت و کسالت است.
۳. کودکی زمان عجز است. آدم در کودکی هیچ تصمیمی نمی‌تواند بگیرد. نمی‌تواند چیزی بسازد، خطری را از خودش دور کند یا فایده‌ها را بررسی و انتخاب کند.
این سه نقص در دوران کودکی آن را سیاه و تباه می‌کنند. کودکی عهد صغارت است و دیگران برای آدم تصمیم می‌گیرند و انتخاب می‌کنند. کودکی یعنی ناتوانی در کاربست عقل و فهم. این بدترین خصلت آن است. تشرف به مقام بلوغ، آدمی می‌سازد مستقل، عاقل، دارای انتخاب و تصمیم. البته این‌ها مسئولیت‌آور است و دلهره‌خیز. اما انسان بالغ تمنای بازگشت به عهد صغارت ندارد.
۱۰ دی ۱۴۰۳
@Truestoiclife
BY زندگی رواقی
Share with your friend now:
tgoop.com/Truestoiclife/339