مجمع انجمن های اسلامی دانشجويان منطقه بريتانيا

امام علی علیه السلام در قرآن


آیه 67 سوره مائده

يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ ۖ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ ۚ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ

‏در اين آيه، چند نكته است كه جهت‌گيری محتوايی آن را روشن می‌كند:
‏۱. سوره‌ی مائده، در اواخر عمر شريف پيامبر اسلام نازل شده است.
‏۲. در اين آيه، بجای «يا أيّها النّبی»، تعبير «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ» آمده است، كه نشانه‌ی يك رسالت مهم است.
‏۳. به جای فرمان «أبلغ»، فرمان‌ «بَلِّغْ» آمده كه نشانه‌ی ابلاغ قطعی ورسمی ومهم است.
‏۴. پيامبر نسبت به نرساندن يك پيام مهم تهديد شده كه اگر نگويد، همه‌ی زحماتش به هدر می‌رود.
‏۵. رسول خدا صلی الله عليه و آله از عواقب كاری هراس دارد كه خداوند او را دلداری می‌دهد كه ما تو را از شر مردم نگه می‌داريم.
‏۶. پيامبر، از جان خود نمی‌ترسد. زيرا در روزگار تنهايی كه با بت‌پرستان مبارزه می‌كرد و در جنگ‌هايی كه با مشركان درگيری نظامی داشت، از خطرها نمی‌ترسيد. (در حالی كه سنگباران می‌شد، و يارانش شكنجه می‌شدند، حالا در اواخر عمر و در ميان اين همه يار بترسد؟!)
‏۷. در آيه، پيامی است كه به لحاظ اهميّت، با همه پيام‌های دوران نبوّت و رسالت، برابر است كه اگر اين پيام به مردم نرسد، گويا همه‌ی پيام‌ها محو می‌شود.
‏۸. محتوای پيام، بايد مسأله‌ای اساسی باشد، وگرنه در مسائل جزئی و فردی، اين همه تهديد و دلداری لازم نيست.
‏۹. پيام آيه، مربوط به توحيد و نبوّت و معاد نيست، چون اين اصول، در روزهای اوّل بعثت در مكّه بيان شده و نيازی به اين همه سفارش در اواخر عمر آن حضرت ندارد.
‏۱۰. پيام آيه، مربوط به نماز، روزه، حج، زكات، خمس وجهاد هم نيست، چون اينها در طول ۲۳ سال دعوت پيامبر بيان شده و مردم نيز به آن عمل كرده‌اند و هراسی در كار نبوده است.
‏پس، محتوای اين پيام مهم كه در اواخر عمر شريف پيامبر صلی الله عليه و آله نازل شده چيست؟
‏روايات بسياری از شيعه و سنّی، ما را از تحيّر نجات داده و راه را نشان می‌دهد. روايات می‌گويد: آيه مربوط به هجدهم ذيحجه سال دهم‌هجری در سفر حجةالوداع پيامبر اسلام است، كه آن حضرت در بازگشت به سوی مدينه، در مكانی به نام «غدير خم» به امر الهی فرمان توقّف داد و همه در اين منطقه جمع شدند. مكانی كه هم آب و درخت داشت و در گرمای حجاز، كارساز بود و هم محلّ جداشدن كاروان‌های زائران مكّه بود و اهل يمن، عراق، شام، مدينه و حبشه از هم جدا می‌شدند.
‏در آنجا، پيامبر خدا در ميان انبوه ياران، بر فراز منبری از جهاز شتران قرار گرفت و خطبه‌ای طولانی خواند. ابتدای خطبه، توحيد، نبوّت و معاد بود كه تازگی نداشت. سخن تازه‌ای كه بود اين بود كه پيامبر، خبر از رحلت خود داد و نظر مسلمانان را نسبت به خود جويا شد. همه نسبت به كرامت و عظمت و خدمت و رسالت او در حد اعلا اقرار كردند. وقتی مطمئن شد كه صدايش به همه‌ی مردم، در چهار طرف می‌رسد، پيام مهم خود را نسبت به آينده بيان كرد. و فرمود: «مَن كنتُ مولاه فهذا فعلیّ مولاه» هر كه من مولای اويم، علیّ مولای اوست و بدين وسيله جانشينی حضرت علی عليه السلام را برای پس از خود به صراحت اعلام داشت.

www.tgoop.com/UisaeUK/2516

251 viewsM B, Jul 12, 2023 at 07:18

امام علی علیه السلام در قرآن


آیه 67 سوره مائده

يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ ۖ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ ۚ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ

‏در اين آيه، چند نكته است كه جهت‌گيری محتوايی آن را روشن می‌كند:
‏۱. سوره‌ی مائده، در اواخر عمر شريف پيامبر اسلام نازل شده است.
‏۲. در اين آيه، بجای «يا أيّها النّبی»، تعبير «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ» آمده است، كه نشانه‌ی يك رسالت مهم است.
‏۳. به جای فرمان «أبلغ»، فرمان‌ «بَلِّغْ» آمده كه نشانه‌ی ابلاغ قطعی ورسمی ومهم است.
‏۴. پيامبر نسبت به نرساندن يك پيام مهم تهديد شده كه اگر نگويد، همه‌ی زحماتش به هدر می‌رود.
‏۵. رسول خدا صلی الله عليه و آله از عواقب كاری هراس دارد كه خداوند او را دلداری می‌دهد كه ما تو را از شر مردم نگه می‌داريم.
‏۶. پيامبر، از جان خود نمی‌ترسد. زيرا در روزگار تنهايی كه با بت‌پرستان مبارزه می‌كرد و در جنگ‌هايی كه با مشركان درگيری نظامی داشت، از خطرها نمی‌ترسيد. (در حالی كه سنگباران می‌شد، و يارانش شكنجه می‌شدند، حالا در اواخر عمر و در ميان اين همه يار بترسد؟!)
‏۷. در آيه، پيامی است كه به لحاظ اهميّت، با همه پيام‌های دوران نبوّت و رسالت، برابر است كه اگر اين پيام به مردم نرسد، گويا همه‌ی پيام‌ها محو می‌شود.
‏۸. محتوای پيام، بايد مسأله‌ای اساسی باشد، وگرنه در مسائل جزئی و فردی، اين همه تهديد و دلداری لازم نيست.
‏۹. پيام آيه، مربوط به توحيد و نبوّت و معاد نيست، چون اين اصول، در روزهای اوّل بعثت در مكّه بيان شده و نيازی به اين همه سفارش در اواخر عمر آن حضرت ندارد.
‏۱۰. پيام آيه، مربوط به نماز، روزه، حج، زكات، خمس وجهاد هم نيست، چون اينها در طول ۲۳ سال دعوت پيامبر بيان شده و مردم نيز به آن عمل كرده‌اند و هراسی در كار نبوده است.
‏پس، محتوای اين پيام مهم كه در اواخر عمر شريف پيامبر صلی الله عليه و آله نازل شده چيست؟
‏روايات بسياری از شيعه و سنّی، ما را از تحيّر نجات داده و راه را نشان می‌دهد. روايات می‌گويد: آيه مربوط به هجدهم ذيحجه سال دهم‌هجری در سفر حجةالوداع پيامبر اسلام است، كه آن حضرت در بازگشت به سوی مدينه، در مكانی به نام «غدير خم» به امر الهی فرمان توقّف داد و همه در اين منطقه جمع شدند. مكانی كه هم آب و درخت داشت و در گرمای حجاز، كارساز بود و هم محلّ جداشدن كاروان‌های زائران مكّه بود و اهل يمن، عراق، شام، مدينه و حبشه از هم جدا می‌شدند.
‏در آنجا، پيامبر خدا در ميان انبوه ياران، بر فراز منبری از جهاز شتران قرار گرفت و خطبه‌ای طولانی خواند. ابتدای خطبه، توحيد، نبوّت و معاد بود كه تازگی نداشت. سخن تازه‌ای كه بود اين بود كه پيامبر، خبر از رحلت خود داد و نظر مسلمانان را نسبت به خود جويا شد. همه نسبت به كرامت و عظمت و خدمت و رسالت او در حد اعلا اقرار كردند. وقتی مطمئن شد كه صدايش به همه‌ی مردم، در چهار طرف می‌رسد، پيام مهم خود را نسبت به آينده بيان كرد. و فرمود: «مَن كنتُ مولاه فهذا فعلیّ مولاه» هر كه من مولای اويم، علیّ مولای اوست و بدين وسيله جانشينی حضرت علی عليه السلام را برای پس از خود به صراحت اعلام داشت.

BY مجمع انجمن های اسلامی دانشجويان منطقه بريتانيا