امروز، قلب دانشکده فنی دانشگاه تهران، سنگین‌تر از همیشه می‌تپد.

در سکوتی تلخ و ناباورانه، دوستان و هم‌کلاسی‌هایمان، پیکر پاک دوست عزیزمان محمد امین کلاته را از مقابل دانشکده بدرقه کردند؛ جایی که سال‌ها در آن با لبخند، تلاش و آرزوهای بزرگش زندگی می‌کرد.
از زیر سقف خاطرات و صداهای جوانی‌اش گذشتیم و او را تا قطعه نام‌آوران بهشت زهرا (س) همراهی کردیم، جایی که زمین هم انگار نمی‌خواست در آغوشش بگیرد، مبادا که این جدایی باور شود.
چه دشوار است باورِ نبودنش، نبود آن نگاه روشن، آن خنده‌ی آرام، آن امیدی که در دل همه‌مان زنده می‌کرد.
دانشکده بی‌او دیگر همان دانشکده نیست... . کلاس‌ها، حیاط و همه و همه هنوز منتظرند تا بازگردد.
روحش در آرامش،
و یادش در دلِ ما،
تا همیشه زنده خواهد ماند.🖤🥀🕊️🕊️🕊️