آفرینش

لارس اسوندسن پیش‌گفتار «فلسفه‌ی دروغ‌گویی» (۲۰۲۲، بازگردان انگلیسی) را این‌گونه آغاز می‌کند: «همه دروغ می‌گویند. همه دروغ‌گویی را نکوهش می‌کنند. ما دروغ می‌گوییم حتا وقتی می‌پذیریم که دروغ گفتن کار بدی است. ما به سود خودمان دروغ می‌گوییم تا بهتر – یا بدتر – از آنچه هستیم بنماییم، تا امتیازی به دست آوریم یا از دردسر و ناراحتی در امان بمانیم. ما همچنین به سود دیگران دروغ می‌گوییم تا با احساسشان همراه شویم یا دلخورشان نکنیم. شناسایی این‌که به خاطر کس دیگری یا به خاطر خودمان دروغ می‌گوییم اغلب دشوار است - ما دوست داریم به خودمان بگوییم که به خاطر کس دیگری است، ولی حتا این اغلب موجب می‌شود که به خودمان دروغ بگوییم. / یادم نمی‌آید نخستین دروغم را چه زمانی گفتم، و یادم نمی‌آید که چه دروغی گفتم. به گمانم سه یا چهار ساله بودم، زیرا آن هنگام است که ما فرزندان حوا این دروغ‌ها را آغاز می‌کنیم، و چه بسا برای جلوگیری از سرزنش دیگران از کار بدی که کرده ایم. من خودم هرگز دروغ‌گوی خیلی خوبی نبوده ام. لیک، پدرم دروغ‌گوی کارکشته ای بود. دروغ‌های او بدخواهانه نبودند، شوخی بودند، و من و برادرم کمابیش هربار خیلی از آن دروغ‌ها خوشمان می‌آمد. از سوی دیگر، مادرم بیش‌تر وقت‌ها دستش را می‌خواند. می‌توانم بگویم خودم هرگز نتوانستم کسی را با دروغ گفتن فریب دهم. یکی از بدی‌های جوان‌ترین عضو خانواده بودن این است که دیگران نسبت به تو  امتیاز روانی دارند. این می‌تواند توجیه کند که چرا هرگز دروغ‌گوی ورزیده ای نشدم.»

نویسنده سپس در همان پیش‌گفتار می‌گوید: «گقتمان‌های فلسفی امروزی درباره‌ی دروغ بیش‌تر پیرامون این پرسش است که دروغ چیست، چه چیزی دروغ را دروغ می‌سازد، و چه چیزی آن را از دیگر پدیده‌ های وابسته ممتاز می‌کند. این گفتمان‌ها بیش‌تر در فلسفه‌ی زبان یافت می‌شوند. من به این پرسش‌ها خواهم پرداخت، ولی در قلب پژوهش من چیستمان‌های اخلاقی بیش‌تری وجود دارند. پژوهش‌های گسترده ای درباره‌ی دروغ‌گویی در روان‌شناسی اجتماعی وجود دارند، ولی به این زمینه کم خواهم پرداخت. با وجود این، به برخی از یافته های آن پژوهش‌ها اشاره‌ی کوتاهی خواهم کرد... پس از بازخوانی مهم‌ترین نوشته های فلسفی درباره‌ی نقشی که دروغ می‌تواند یا باید در سیاست داشته باشد، از اندیشمندانی مانند پلاتون و ماکیاولی و هابز و وبر و آرنت، به سیاست واقعی روی می‌آورم و چرایی دروغ‌گویی سیاست‌مداران را - با تأکید بر رهبران دولت‌ها – بحث می‌کنم و این‌که آیا آنان دلیل اخلاقی پذیرفتنی برای این کار دارند یا نه. در پایان فصل پنج، آن چهره‌ی سیاسی را بحث می‌کنم که بسیاری بر آن هستند که همه‌ی دروغ‌گویان دیگر در برابرش رنگ می‌بازند: دونالد ترامپ... در فصل پایانی، درباره‌ی این بحث می‌کنم که چگونه باید با دروغ پیوند برقرار کنیم: نه تنها با دروغ‌های خودمان - که پاسخ آشکار این است که باید بکوشیم از آن‌ها پرهیز کنیم -  که با این فکت که دیگران دروغ می‌گویند... گه‌گاه این‌جا و آن‌جا فریب خواهید خورد، ولی بهتر است گه‌گاه فریب بخورید تا این‌که با بدگمانی پایدار به مردم دیگر زندگی را سپری کنید.»

@mithra_philosophy
https://www.tgoop.com/marzockacademy

#فلسفه #لارس_اسوندسن #دروغگویی #فلسفه_ی_دروغگویی

#آکادمی_فلسفه_مارزوک


#آفرينش

@afarineshdastan
@afarineshdastan

Telegram

آکادمی فلسفه و هنر مارزوک

کانال فلسفه وهنر مارزوک

www.tgoop.com/afarineshdastan/10616

471 viewsedited  Jun 18 at 07:12

لارس اسوندسن پیش‌گفتار «فلسفه‌ی دروغ‌گویی» (۲۰۲۲، بازگردان انگلیسی) را این‌گونه آغاز می‌کند: «همه دروغ می‌گویند. همه دروغ‌گویی را نکوهش می‌کنند. ما دروغ می‌گوییم حتا وقتی می‌پذیریم که دروغ گفتن کار بدی است. ما به سود خودمان دروغ می‌گوییم تا بهتر – یا بدتر – از آنچه هستیم بنماییم، تا امتیازی به دست آوریم یا از دردسر و ناراحتی در امان بمانیم. ما همچنین به سود دیگران دروغ می‌گوییم تا با احساسشان همراه شویم یا دلخورشان نکنیم. شناسایی این‌که به خاطر کس دیگری یا به خاطر خودمان دروغ می‌گوییم اغلب دشوار است - ما دوست داریم به خودمان بگوییم که به خاطر کس دیگری است، ولی حتا این اغلب موجب می‌شود که به خودمان دروغ بگوییم. / یادم نمی‌آید نخستین دروغم را چه زمانی گفتم، و یادم نمی‌آید که چه دروغی گفتم. به گمانم سه یا چهار ساله بودم، زیرا آن هنگام است که ما فرزندان حوا این دروغ‌ها را آغاز می‌کنیم، و چه بسا برای جلوگیری از سرزنش دیگران از کار بدی که کرده ایم. من خودم هرگز دروغ‌گوی خیلی خوبی نبوده ام. لیک، پدرم دروغ‌گوی کارکشته ای بود. دروغ‌های او بدخواهانه نبودند، شوخی بودند، و من و برادرم کمابیش هربار خیلی از آن دروغ‌ها خوشمان می‌آمد. از سوی دیگر، مادرم بیش‌تر وقت‌ها دستش را می‌خواند. می‌توانم بگویم خودم هرگز نتوانستم کسی را با دروغ گفتن فریب دهم. یکی از بدی‌های جوان‌ترین عضو خانواده بودن این است که دیگران نسبت به تو  امتیاز روانی دارند. این می‌تواند توجیه کند که چرا هرگز دروغ‌گوی ورزیده ای نشدم.»

نویسنده سپس در همان پیش‌گفتار می‌گوید: «گقتمان‌های فلسفی امروزی درباره‌ی دروغ بیش‌تر پیرامون این پرسش است که دروغ چیست، چه چیزی دروغ را دروغ می‌سازد، و چه چیزی آن را از دیگر پدیده‌ های وابسته ممتاز می‌کند. این گفتمان‌ها بیش‌تر در فلسفه‌ی زبان یافت می‌شوند. من به این پرسش‌ها خواهم پرداخت، ولی در قلب پژوهش من چیستمان‌های اخلاقی بیش‌تری وجود دارند. پژوهش‌های گسترده ای درباره‌ی دروغ‌گویی در روان‌شناسی اجتماعی وجود دارند، ولی به این زمینه کم خواهم پرداخت. با وجود این، به برخی از یافته های آن پژوهش‌ها اشاره‌ی کوتاهی خواهم کرد... پس از بازخوانی مهم‌ترین نوشته های فلسفی درباره‌ی نقشی که دروغ می‌تواند یا باید در سیاست داشته باشد، از اندیشمندانی مانند پلاتون و ماکیاولی و هابز و وبر و آرنت، به سیاست واقعی روی می‌آورم و چرایی دروغ‌گویی سیاست‌مداران را - با تأکید بر رهبران دولت‌ها – بحث می‌کنم و این‌که آیا آنان دلیل اخلاقی پذیرفتنی برای این کار دارند یا نه. در پایان فصل پنج، آن چهره‌ی سیاسی را بحث می‌کنم که بسیاری بر آن هستند که همه‌ی دروغ‌گویان دیگر در برابرش رنگ می‌بازند: دونالد ترامپ... در فصل پایانی، درباره‌ی این بحث می‌کنم که چگونه باید با دروغ پیوند برقرار کنیم: نه تنها با دروغ‌های خودمان - که پاسخ آشکار این است که باید بکوشیم از آن‌ها پرهیز کنیم -  که با این فکت که دیگران دروغ می‌گویند... گه‌گاه این‌جا و آن‌جا فریب خواهید خورد، ولی بهتر است گه‌گاه فریب بخورید تا این‌که با بدگمانی پایدار به مردم دیگر زندگی را سپری کنید.»

@mithra_philosophy
https://www.tgoop.com/marzockacademy

#فلسفه #لارس_اسوندسن #دروغگویی #فلسفه_ی_دروغگویی

#آکادمی_فلسفه_مارزوک


#آفرينش

@afarineshdastan
@afarineshdastan

BY آفرینش