آگاهی

آگاهی

#چگونه‌‌درباره‌سکس‌بیندیشیم #قسمت_بیستم فقط ادیان هستند که هنوز سکس را جدی می‌گیرند(به این معنا که به قدرت سکس برای منحرف ساختن ما از اولویت‌هایمان چنانکه شایسته است توجه می‌کنند). فقط ادیان هستند که آن را چیزی بالقوه خطرناک می‌بینند و قائل‌اند که باید…

👆

داستانها مزخرف،دیالوگها احمقانه، بازیگران استثمار شده، طراحی صحنه زشت، و عکس‌ها صرفاً جنسی و تهی از احساس؛ از این
روست که بلافاصله پس از تمام شدن کارمان با این نوع پورن‌نگاری احساس انزجار می‌کنیم.
با این حال می‌توان گونه‌ای دیگر از پورن‌نگاری را تصور کرد؛
گونه‌ای که ما را مجبور نمی‌کند با انتخاب یکی از دو گزینه سکس یا فضیلت، دیگری را کاملا از دست بدهیم؛
گونه‌ای که میل جنسی را فرا می‌خواند، اما نه برای آنکه
ارزشهای والاتر ما را تضعیف کند، بلکه برای آنکه به یاری این ارزشها بیاید. درواقع، نوعی هنر در تاریخ وجود دارد که بی‌شباهت به این نوع پورن‌نگاری نیست؛ در جایی که حتی تصورش هم ممکن است دشوار باشد:
هنر مسیحی؛
هنر مسیحی، در دوره‌هایی معدود از تاریخ خودش، فهمید که میل جنسی لزوماً دشمن خیر نیست و حتی (اگر در مسیر درست هدایت شود) می‌تواند به آن نیرو، عمق، و
شدت ببخشد. در نقاشی‌های تزئینی محراب‌ها که به دست هنرمندانی همچون فرا فیلیپو لیپی و سَندرو بوتیچلی خلق شده‌اند، حضرت مریم نه‌ تنها لباسِ خوب پوشیده و در پس زمینه‌ای مسحورکننده به تصویر کشیده شده است، خوش‌ قیافه نیز هست؛ به بیان صریح‌تر: از بسیاری جهات، یقیناً شهوت‌انگیز است. البته در بحثهای تاریخ هنر یا در کاتالوگ‌های موزه‌ها معمولا اشاره‌ای به این نکته نمی‌شود اما نقاشی مادر مسیح کاملا از این قابلیت برخوردار است که برانگیزاننده باشد.

اما آیا هنرمندان مسیحی، با‌ گنجاندن چنین تأثیری در آثارشان، به اخطارهایی که دینشان درباره میل جنسی می‌داد بی‌اعتنایی می‌کردند؟
خیر؛ برعکس، آنها تصدیق می‌کردند که میل جنسی در لحظاتی خاص می‌تواند به
اعتلای معنوی یاری برساند. اگر نقاش بخواهد به بینندگانِ
اثرش بقبولاند که مریم تجسم مهربانی، ایثار، شفقت، و خیر
است، و از والا منش‌ترین موجوداتی است که تاکنون در این
جهان زیسته‌اند، یکی از کارهایی که می‌تواند به او کمک کند این است که مریم را زنی تصویر کند که، به نا آشکارترین و ظریف‌ترین شکل، از جذابیت جنسی نیز
برخوردار بوده است.

هنگام نگاه کردن به اثر بوتیچلی خیال‌پردازی کنیم، در
مقایسه با خیال‌پردازی هنگامِ نگاه کردن به یکی از محصولات کلیشه‌ای صنعت پورن‌نگاری مدرن، مزیتی دارد:
اثر بوتیچلی ما را وادار به آن انتخاب ناخوشایند (انتخاب
میان گرایش‌های جنسیمان و خصلت‌های دیگری که
سودایشان را در سر داریم) نمی‌کند؛ این امکان را برایمان
فراهم می‌آورد که، بدون قربانی کردن آگاهی اخلاقی و حساسیت زیباشناختی خودمان، به تکانه‌های جسمانی‌مان آزادی بدهیم. خلاصه اینکه، به ما امکان می‌دهد تا شکاف
میان سکس و فضیلت را پر کنیم.
این تصاویرِ نمونه از مریم، به ویژگیهای پورن‌نگاری روشن‌بینانه و تلفیقی که ممکن است در آینده پدید آید اشاره می‌کنند. این نوع پورن‌نگاری شهوت ما را برمی‌انگیزد اما در حالت آرمانی این کار را در بستری تلفیقی انجام
می‌دهد که شامل سایر جنبه‌های والای سرشت انسانی(مثلا
شوخ طبعی، مهربانی، سخت کار کردن، یا زرنگی) نیز می‌شود.
در چنین بستری است که برانگیختگی جنسی ما می‌تواند
احترام ما به این مؤلفه‌های زندگی خوب را نیز جانی تازه ببخشد. میل جنسی دیگر محکوم نخواهد بود که هم عنانِ حماقت، بیشعوری، جدیتِ عاری از حس طنز، و بهره‌کشی باشد و همراه با آنها به یک چوب رانده شود، بلکه به والاترین درونیات ما گره خواهد خورد.


#پایان_قسمت_بیستم
#آلن_دوباتن
ترجمه:
#مهدی_خسروانی

@agahiiii

www.tgoop.com/agahiiiii/18953

1.2K viewsOct 8, 2024 at 20:57

👆

داستانها مزخرف،دیالوگها احمقانه، بازیگران استثمار شده، طراحی صحنه زشت، و عکس‌ها صرفاً جنسی و تهی از احساس؛ از این
روست که بلافاصله پس از تمام شدن کارمان با این نوع پورن‌نگاری احساس انزجار می‌کنیم.
با این حال می‌توان گونه‌ای دیگر از پورن‌نگاری را تصور کرد؛
گونه‌ای که ما را مجبور نمی‌کند با انتخاب یکی از دو گزینه سکس یا فضیلت، دیگری را کاملا از دست بدهیم؛
گونه‌ای که میل جنسی را فرا می‌خواند، اما نه برای آنکه
ارزشهای والاتر ما را تضعیف کند، بلکه برای آنکه به یاری این ارزشها بیاید. درواقع، نوعی هنر در تاریخ وجود دارد که بی‌شباهت به این نوع پورن‌نگاری نیست؛ در جایی که حتی تصورش هم ممکن است دشوار باشد:
هنر مسیحی؛
هنر مسیحی، در دوره‌هایی معدود از تاریخ خودش، فهمید که میل جنسی لزوماً دشمن خیر نیست و حتی (اگر در مسیر درست هدایت شود) می‌تواند به آن نیرو، عمق، و
شدت ببخشد. در نقاشی‌های تزئینی محراب‌ها که به دست هنرمندانی همچون فرا فیلیپو لیپی و سَندرو بوتیچلی خلق شده‌اند، حضرت مریم نه‌ تنها لباسِ خوب پوشیده و در پس زمینه‌ای مسحورکننده به تصویر کشیده شده است، خوش‌ قیافه نیز هست؛ به بیان صریح‌تر: از بسیاری جهات، یقیناً شهوت‌انگیز است. البته در بحثهای تاریخ هنر یا در کاتالوگ‌های موزه‌ها معمولا اشاره‌ای به این نکته نمی‌شود اما نقاشی مادر مسیح کاملا از این قابلیت برخوردار است که برانگیزاننده باشد.

اما آیا هنرمندان مسیحی، با‌ گنجاندن چنین تأثیری در آثارشان، به اخطارهایی که دینشان درباره میل جنسی می‌داد بی‌اعتنایی می‌کردند؟
خیر؛ برعکس، آنها تصدیق می‌کردند که میل جنسی در لحظاتی خاص می‌تواند به
اعتلای معنوی یاری برساند. اگر نقاش بخواهد به بینندگانِ
اثرش بقبولاند که مریم تجسم مهربانی، ایثار، شفقت، و خیر
است، و از والا منش‌ترین موجوداتی است که تاکنون در این
جهان زیسته‌اند، یکی از کارهایی که می‌تواند به او کمک کند این است که مریم را زنی تصویر کند که، به نا آشکارترین و ظریف‌ترین شکل، از جذابیت جنسی نیز
برخوردار بوده است.

هنگام نگاه کردن به اثر بوتیچلی خیال‌پردازی کنیم، در
مقایسه با خیال‌پردازی هنگامِ نگاه کردن به یکی از محصولات کلیشه‌ای صنعت پورن‌نگاری مدرن، مزیتی دارد:
اثر بوتیچلی ما را وادار به آن انتخاب ناخوشایند (انتخاب
میان گرایش‌های جنسیمان و خصلت‌های دیگری که
سودایشان را در سر داریم) نمی‌کند؛ این امکان را برایمان
فراهم می‌آورد که، بدون قربانی کردن آگاهی اخلاقی و حساسیت زیباشناختی خودمان، به تکانه‌های جسمانی‌مان آزادی بدهیم. خلاصه اینکه، به ما امکان می‌دهد تا شکاف
میان سکس و فضیلت را پر کنیم.
این تصاویرِ نمونه از مریم، به ویژگیهای پورن‌نگاری روشن‌بینانه و تلفیقی که ممکن است در آینده پدید آید اشاره می‌کنند. این نوع پورن‌نگاری شهوت ما را برمی‌انگیزد اما در حالت آرمانی این کار را در بستری تلفیقی انجام
می‌دهد که شامل سایر جنبه‌های والای سرشت انسانی(مثلا
شوخ طبعی، مهربانی، سخت کار کردن، یا زرنگی) نیز می‌شود.
در چنین بستری است که برانگیختگی جنسی ما می‌تواند
احترام ما به این مؤلفه‌های زندگی خوب را نیز جانی تازه ببخشد. میل جنسی دیگر محکوم نخواهد بود که هم عنانِ حماقت، بیشعوری، جدیتِ عاری از حس طنز، و بهره‌کشی باشد و همراه با آنها به یک چوب رانده شود، بلکه به والاترین درونیات ما گره خواهد خورد.


#پایان_قسمت_بیستم
#آلن_دوباتن
ترجمه:
#مهدی_خسروانی

@agahiiii

BY آگاهی