فرزندان ققنوس

برگ دوم
رضا شاه دوم؛ ققنوس ايران

از دیدگاه حقوقی، یگانگی و منحصر‌به‌فرد بودن ققنوس بسیار مهم بوده است. بالدوس هنگام تلخیص مباحث مرتبط با حکمِ دینیِ «Quoniam Abbas»، از این جنبهٔ نماد ققنوس بهره برد و نتیجه‌گیری فلسفی دقیقی ارائه داد:
«ققنوس پرنده‌ای بی‌همتا و کاملاً یکتا است که تمام گونه‌های آن در یک گونهٔ منحصربه‌فرد حفظ می‌شود.»

از دید او، ققنوس یکی از نادر مواردی است که در آن یک گونهٔ مجزّا و کلّ گونه هم‌زمان وجود داشت، به‌طوری که گونه و فرد عملاً یکی بودند. گونه، البته، جاودانه بود؛ امّا فرد، فناپذیر. بنابراین، این پرندهٔ خیالی دوگانگی‌ای را آشکار می‌کرد: هم‌زمان ققنوس (به‌منزلهٔ فرد) و گونهٔ ققنوس (به‌منزلهٔ کلّ گونه) وجود داشت؛ فناپذیر به‌منزلهٔ یک فرد، امّا جاودانه به‌منزلهٔ گونه، زیرا نمایندهٔ کلّ گونه بود. این پرنده، هم‌زمان فرد و جمع بود، چراکه کلّ گونه تنها یک نمونه از آن را در هر زمان تولید می‌کرد:
«او خود را با مرگ خود بازمی‌آفرید. او فرزند خویش است، پدر خویش، و وارث خویشتن. او پرستار خویش است و همواره پرورندهٔ خویش باقی می‌ماند. او خودش است، امّا خودش نیست؛ همان است، امّا نه همان.»

کلودیان این پرنده را به همین شکل توصیف کرده است: «ظهورِ ققنوسِ باززایش‌یافته از دل خاکستر، نه با آمیزش بوده است و نه با نطفه؛ او خود پدر و خود فرزند خویش است و کسی او را نیافریده: او که پدر بود، اینک همان خود او چونان فرزند ظهور می‌کند و با شمایلی تازه تداوم می‌یابد...»

کلودیان بر «دوگانگی حیات» ققنوس تأکید می‌کند که تنها با آتش جدا شده است، امّا ادّعا می‌کند که مرز بین این دو زندگی تقریباً نامحسوس است: «ای خوشبخت و وارث خویشتن» - «O felix heresque tui.»

این نکته را که ققنوس همواره یکی و «وارث پیکر خویش» است، آمبروز نیز مؤکّد می‌سازد. از سوی دیگر، ترتولیان اشاره کرد که روز مرگ ققنوس، همان روز زایش او نیز هست، «آن دیگری، امّا همان خود او.» این هم‌زمانی روز مرگ و تولّد را در نهایت زنو ورونا نیز مورد تأکید قرار داد، امّا او اضافه کرد که ققنوس «خود، گونهٔ خویش است، پایان خویش و آغاز خویش.»

اگر مطابق با گفته‌های لاکتانتوس، کلودیان و آمبروز، ققنوس «وارث خویش است»، شایسته است به اهمیّتی که قانون توارث در اصول نهادهای حقوقی‌ به‌طور کلّی داشت، اشاره کنیم.

قانون توارثی که می‌گوید: «پدر و پسر به‌لحاظ مفروضات حقوقی یکسان اند.»

منبع: مجله ايران بزرگ فرهنگي

✅ @azadi_iran2577

#رضاشاه_روحت_شاد
#بازگشت_به_مشروطه
#ايران_را_پس_ميگيريم
#جاويدشاه_پاينده_وطن
#جاويد_رضاشاه_دوم
#نور_بر_تاريكي_پيروز_است
#ايران_معبد_ماست

www.tgoop.com/azadi_iran2577/20850

707 viewsJan 3 at 13:36

برگ دوم
رضا شاه دوم؛ ققنوس ايران

از دیدگاه حقوقی، یگانگی و منحصر‌به‌فرد بودن ققنوس بسیار مهم بوده است. بالدوس هنگام تلخیص مباحث مرتبط با حکمِ دینیِ «Quoniam Abbas»، از این جنبهٔ نماد ققنوس بهره برد و نتیجه‌گیری فلسفی دقیقی ارائه داد:
«ققنوس پرنده‌ای بی‌همتا و کاملاً یکتا است که تمام گونه‌های آن در یک گونهٔ منحصربه‌فرد حفظ می‌شود.»

از دید او، ققنوس یکی از نادر مواردی است که در آن یک گونهٔ مجزّا و کلّ گونه هم‌زمان وجود داشت، به‌طوری که گونه و فرد عملاً یکی بودند. گونه، البته، جاودانه بود؛ امّا فرد، فناپذیر. بنابراین، این پرندهٔ خیالی دوگانگی‌ای را آشکار می‌کرد: هم‌زمان ققنوس (به‌منزلهٔ فرد) و گونهٔ ققنوس (به‌منزلهٔ کلّ گونه) وجود داشت؛ فناپذیر به‌منزلهٔ یک فرد، امّا جاودانه به‌منزلهٔ گونه، زیرا نمایندهٔ کلّ گونه بود. این پرنده، هم‌زمان فرد و جمع بود، چراکه کلّ گونه تنها یک نمونه از آن را در هر زمان تولید می‌کرد:
«او خود را با مرگ خود بازمی‌آفرید. او فرزند خویش است، پدر خویش، و وارث خویشتن. او پرستار خویش است و همواره پرورندهٔ خویش باقی می‌ماند. او خودش است، امّا خودش نیست؛ همان است، امّا نه همان.»

کلودیان این پرنده را به همین شکل توصیف کرده است: «ظهورِ ققنوسِ باززایش‌یافته از دل خاکستر، نه با آمیزش بوده است و نه با نطفه؛ او خود پدر و خود فرزند خویش است و کسی او را نیافریده: او که پدر بود، اینک همان خود او چونان فرزند ظهور می‌کند و با شمایلی تازه تداوم می‌یابد...»

کلودیان بر «دوگانگی حیات» ققنوس تأکید می‌کند که تنها با آتش جدا شده است، امّا ادّعا می‌کند که مرز بین این دو زندگی تقریباً نامحسوس است: «ای خوشبخت و وارث خویشتن» - «O felix heresque tui.»

این نکته را که ققنوس همواره یکی و «وارث پیکر خویش» است، آمبروز نیز مؤکّد می‌سازد. از سوی دیگر، ترتولیان اشاره کرد که روز مرگ ققنوس، همان روز زایش او نیز هست، «آن دیگری، امّا همان خود او.» این هم‌زمانی روز مرگ و تولّد را در نهایت زنو ورونا نیز مورد تأکید قرار داد، امّا او اضافه کرد که ققنوس «خود، گونهٔ خویش است، پایان خویش و آغاز خویش.»

اگر مطابق با گفته‌های لاکتانتوس، کلودیان و آمبروز، ققنوس «وارث خویش است»، شایسته است به اهمیّتی که قانون توارث در اصول نهادهای حقوقی‌ به‌طور کلّی داشت، اشاره کنیم.

قانون توارثی که می‌گوید: «پدر و پسر به‌لحاظ مفروضات حقوقی یکسان اند.»

منبع: مجله ايران بزرگ فرهنگي

✅ @azadi_iran2577

#رضاشاه_روحت_شاد
#بازگشت_به_مشروطه
#ايران_را_پس_ميگيريم
#جاويدشاه_پاينده_وطن
#جاويد_رضاشاه_دوم
#نور_بر_تاريكي_پيروز_است
#ايران_معبد_ماست

BY فرزندان ققنوس