عزیز قاسم زاده لیاسی

Forwarded from عزیز قاسم زاده لیاسی



آرشیو شنبه ۲۰‌شهریور ۱۳۹۵، شماره ۲۶۷۸

هنر

۱۴

سوگواره «فرهنگ» تارنوازی «شریف»

 عزیز قاسم زاده ( خواننده)

آخرین حلقه تارنوازی گل های بوستان موسیقی ایران هم نغمه هایش را به میهمانی افلاکیان برد. با درگذشت «فرهنگ شریف» یکی از غم بارترین تراژدی های گل های موسیقی ایران کلید خورد. رفتن فرهنگ شریف از یک سو غم باره ای دیگر بر نام های بزرگ موسیقی ایران بود که پیش از او جهان خاکی را بدرود گفته بودند و استاد فرهنگ شریف جامانده کاروانی بود که سفرکردگانش جریان سازان تاریخ ساز گل ها بودند و پیش از او گوی رخت از این جهان را در میدان مرگ افکنده بودند. استادان: پرویز یاحقی، حسن کسایی، منصور صارمی، حبیب الله بدیعی، اسدالله ملک، جهانگیر ملک و دیگرانی که سال ها در کنار او آثار ماندگار موسیقی ایران را خلق کرده بودند، جملگی پیش از او چهره در نقاب خاک کشیده بودند و بی گمان شریف از دیدن این صحنه ها مشوش می شد که یاران موافقش یکی یکی از دست می رفتند؛ اما رفتن شریف یک حسرت جاودانه دیگر هم در پی دارد، او آخرین حلقه بزرگ تارنوازی گل های ایران بود. پیش از او استادان لطف الله مجد، جلیل شهناز و فریدون حافظی، طلایه داران برنامه های گل ها «زودترک مست» شده بودند و استاد غلامحسین بیکجه خانی هم گرچه در گل ها نبود؛ اما گلی بود میان این گل های معطر کوچیده و از دیگر سو استاد لطفی آخرین حلقه سلسله برنامه های گل ها هم در میان بهت و ناباوری، اهل نغمه را پیش از شریف تنها گذاشته بود. فرهنگ شریف آخرین حلقه این سلسله جلیله تارنوازی شریف ایران بود که اینک با رفتنش انقطاعی در سلوک نوازندگی این ساز ایجاد شده است. فرهنگ شریف متعلق به نسلی است که برای نوازنده شدن دو اصل را به میزان زیاد در آنها می توان یافت؛ نخست رنج و ممارست و آموزش های بسیار دیدن تا خویش را بر آفتاب عیان اهلش علنی کردن و دوم «بنده طلعت آن نهانی» بودن تا روی تمام به آنها نماید؛ اما آنان صیادان و غواصان ماهر این هدیه نهانی و آنی بودند. ترکیب این دو باعث می شد در میان نسل آن دوره نوازندگان و خوانندگان، چهره های هویت ساز و جریان ساز به تنوع دیده شود؛ هریک از رشته های سازی و آوازی برای خود نمایندگانی داشت که هم به استکمال رسیده بودند و هم به دلیل گستردگی و تنوع هنری خود می توانستند به گسترش مکتب یا شیوه ای در نظام موسیقی ایران منجر شوند؛ استاد فرهنگ شریف یکی از طلایه داران این دوره نوازندگی است، سونوریته ساز او با تمام زیبایی اش منحصر به اوست، به طوری که با تک مضرابی از او مخاطب درمی یابد که قرار است شنونده ساز چه کسی باشد. تونالیته صوتی صدای تار شریف یکی از زیباترین و نادرترین تارنوازی های معاصر است که متاسفانه این صدا در روزگار اکنونی غایب بزرگ است. استاد فرهنگ شریف چه در تک نوازی و چه جواب آواز و نیز چندنوازی هایش میراثی غنی از خود به یادگار گذاشته است که به ناگزیر باید به این میراث غنی توجه عمیق کرد، زیرا اگر به سنت زیبایی نوازی های خلاقانه ای که در سنت نوازندگی اوست، توجه نکنیم، نتیجه اش نوعی هویت های مشوش در نوازندگی امروز ایران است که متاسفانه شیوع بیش از پیش آن بیش از همه به سلیقه شنیداری و نظام زیبایی شناسانه هنری مخاطبان موسیقی ایرانی آسیب جدی وارد کرده است. از بوستان گل های موسیقی ایران جز چند نام باقی نمانده است. برای فرهنگ شریف تارنوازی ایران که او طلایه دارش بود تا می توانیم حرمت قائل شویم و نگذاریم میراث زیبای او خدشه ای جدی ببیند و از دیگر سو باقی ماندگان گل های جاودان موسیقی ایران را قدر بدانیم و بر دیدگان خویش بنشانیم و خاکشان را توتیای چشم کنیم.
@Azizghasemzade

www.tgoop.com/azizghasemzade/605

2.0K viewsعزیز قاسم زاده لیاسی, Sep 8, 2021 at 17:20



آرشیو شنبه ۲۰‌شهریور ۱۳۹۵، شماره ۲۶۷۸

هنر

۱۴

سوگواره «فرهنگ» تارنوازی «شریف»

 عزیز قاسم زاده ( خواننده)

آخرین حلقه تارنوازی گل های بوستان موسیقی ایران هم نغمه هایش را به میهمانی افلاکیان برد. با درگذشت «فرهنگ شریف» یکی از غم بارترین تراژدی های گل های موسیقی ایران کلید خورد. رفتن فرهنگ شریف از یک سو غم باره ای دیگر بر نام های بزرگ موسیقی ایران بود که پیش از او جهان خاکی را بدرود گفته بودند و استاد فرهنگ شریف جامانده کاروانی بود که سفرکردگانش جریان سازان تاریخ ساز گل ها بودند و پیش از او گوی رخت از این جهان را در میدان مرگ افکنده بودند. استادان: پرویز یاحقی، حسن کسایی، منصور صارمی، حبیب الله بدیعی، اسدالله ملک، جهانگیر ملک و دیگرانی که سال ها در کنار او آثار ماندگار موسیقی ایران را خلق کرده بودند، جملگی پیش از او چهره در نقاب خاک کشیده بودند و بی گمان شریف از دیدن این صحنه ها مشوش می شد که یاران موافقش یکی یکی از دست می رفتند؛ اما رفتن شریف یک حسرت جاودانه دیگر هم در پی دارد، او آخرین حلقه بزرگ تارنوازی گل های ایران بود. پیش از او استادان لطف الله مجد، جلیل شهناز و فریدون حافظی، طلایه داران برنامه های گل ها «زودترک مست» شده بودند و استاد غلامحسین بیکجه خانی هم گرچه در گل ها نبود؛ اما گلی بود میان این گل های معطر کوچیده و از دیگر سو استاد لطفی آخرین حلقه سلسله برنامه های گل ها هم در میان بهت و ناباوری، اهل نغمه را پیش از شریف تنها گذاشته بود. فرهنگ شریف آخرین حلقه این سلسله جلیله تارنوازی شریف ایران بود که اینک با رفتنش انقطاعی در سلوک نوازندگی این ساز ایجاد شده است. فرهنگ شریف متعلق به نسلی است که برای نوازنده شدن دو اصل را به میزان زیاد در آنها می توان یافت؛ نخست رنج و ممارست و آموزش های بسیار دیدن تا خویش را بر آفتاب عیان اهلش علنی کردن و دوم «بنده طلعت آن نهانی» بودن تا روی تمام به آنها نماید؛ اما آنان صیادان و غواصان ماهر این هدیه نهانی و آنی بودند. ترکیب این دو باعث می شد در میان نسل آن دوره نوازندگان و خوانندگان، چهره های هویت ساز و جریان ساز به تنوع دیده شود؛ هریک از رشته های سازی و آوازی برای خود نمایندگانی داشت که هم به استکمال رسیده بودند و هم به دلیل گستردگی و تنوع هنری خود می توانستند به گسترش مکتب یا شیوه ای در نظام موسیقی ایران منجر شوند؛ استاد فرهنگ شریف یکی از طلایه داران این دوره نوازندگی است، سونوریته ساز او با تمام زیبایی اش منحصر به اوست، به طوری که با تک مضرابی از او مخاطب درمی یابد که قرار است شنونده ساز چه کسی باشد. تونالیته صوتی صدای تار شریف یکی از زیباترین و نادرترین تارنوازی های معاصر است که متاسفانه این صدا در روزگار اکنونی غایب بزرگ است. استاد فرهنگ شریف چه در تک نوازی و چه جواب آواز و نیز چندنوازی هایش میراثی غنی از خود به یادگار گذاشته است که به ناگزیر باید به این میراث غنی توجه عمیق کرد، زیرا اگر به سنت زیبایی نوازی های خلاقانه ای که در سنت نوازندگی اوست، توجه نکنیم، نتیجه اش نوعی هویت های مشوش در نوازندگی امروز ایران است که متاسفانه شیوع بیش از پیش آن بیش از همه به سلیقه شنیداری و نظام زیبایی شناسانه هنری مخاطبان موسیقی ایرانی آسیب جدی وارد کرده است. از بوستان گل های موسیقی ایران جز چند نام باقی نمانده است. برای فرهنگ شریف تارنوازی ایران که او طلایه دارش بود تا می توانیم حرمت قائل شویم و نگذاریم میراث زیبای او خدشه ای جدی ببیند و از دیگر سو باقی ماندگان گل های جاودان موسیقی ایران را قدر بدانیم و بر دیدگان خویش بنشانیم و خاکشان را توتیای چشم کنیم.
@Azizghasemzade

BY عزیز قاسم زاده لیاسی