حالا که این موقع بیدارید یعنی خودی هستید. اجازه بدید خودمونی بگم:
ادبیات هم ما رو گردن نگرفت دوستان.

به والله حجمِ وقتی که سر شعر گذاشته‌م سر هر هنر دیگری می‌گذاشتم الان استاد بودم.

حالا آن‌قدر مبتلای فارسی شده‌م‌ که با وجود علم به عقیم بودنش، در توانم نیست که کنارش بگذارم.

به کویش چون رسم جامی به یاد دوستان نوشم
بلی در کعبه یاد آرند یاران، آشنایان را

#قاسم_تبریزی

آویختم از غمِ تو در صبر
چون غرقه که در گیا زند چنگ

#همایی_استرآبادی

چرا هرکس که بویی از هنر برده و میل به موسیقی، شعر، نقاشی و چه و چه‌ها دارد، یک‌جور مشکل روانی تهِ شخصیتش پیدا می‌شود؟

از جمله خودم!

یا باید عاشقِ خوبی بود یا باید خودکشی کرد. راه دیگه‌ای نیست بچه‌جون.

هزار رخنه به دل کرده‌ام که شخص خیالت
ز هر دریچه که خواهد چو آفتاب برآید
#وقاری_اصفهانی

بعد از این در عوضِ اشک، دل آید بیرون
آب چون کم شود از چشمه گِل آید بیرون
#قاسم_جوینی

سررشته‌ی امید گره بر گره فتاد
از بس گسسته‌ای تو و ما باز بسته‌ایم
#قاسم_جوینی

دیدم که پوست تنم
از انبساط عشق ترک می‌خورد…

گریه کن زنِ جوان.

کسان که هیچ نفهمیده‌اند در همه عمر
به عیب‌جوییِ مَن جمله نکته‌دان شده‌اند!
#شرف‌جهان_قزوینی

سرانجام جهان به انتهایش می‌رسد درحالی‌که هنوز کسی شعری نگفته آن‌چنان که بشاید.

بشکن دلم که رایحه‌ی درد بشنوی...

#نوعی_خبوشانی

در کوی تو فکرِ دلِ ناشاد نکردم
خود رفتم و او را ز غم آزاد نکردم
بیدادِ تو بر طاقِ بلند است، وگرنه
من کوتهی از ناله و فریاد نکردم...

#شاپور_تهرانی

«با تلاشی که الان می‌کنم که به زندگی بچسبم، می‌توانستم اهرام مصر را بسازم...»

هر زمانم کُشی و هر نفسم زنده کنی…
#میلی_هروی

هستند شکرلبان درین ملک بسی
لیکن دل دیوانه تو را می‌خواهد!
#خواجوی_کرمانی