دین عقلانی | جعفر نکونام

🔶 خشونت‌پرهیزی یا خشونت‌آمیزی
✅ جعفر نکونام 5 آبان 1401

دربارۀ مقابله با حوادث جاری کشور در میان معترضان دو نگاه متمایز وجود دارد: یک نگاه این است که معترضان نباید خشونت‌ورزی کنند؛ چون خشونت نتیجه نمی‌دهد؛ بلکه محکوم به شکست است؛ اما نگاه دیگر این است که جز با خشونت نمی‌توان به نتیجه رسید. یادداشتی که اینک می‌آید، در این زمینه است.

1️⃣ استدلال‌های خشونت‌پرهیزان
خشونت‌پرهیزان در نفی خشونت چنین استدلال می‌کنند که قربانی خشونت، فقط معترضان‌اند؛ چون آنان نه آموزش‌دیدگی نیروهای حکومتی را دارند و نه تجهیزات آنان را و لذا با خشونت‌وزی خود فقط یک سند جرمی برای خود درست می کنند، در دست قاضیان که برای آنان حکم زندان طویل المدت یا حکم محاربه صادر کنند. علاوه بر آن، نهایت خشونت‌ورزی این است که حاکمیت تضعیف شود و تجزیه‌طلبان قدرت بگیرند و تمامیت ارضی ایران از بین برود؛ از این رو، شایسته آن است که از خشونت پرهیز شود و به جنبشی خشونت‌پرهیزی نظیر جنبش‌های گاندی و ماندلا اقبال گردد. دکتر زیدآبادی در این زمینه می‌نویسد: «آنها از راه دور، بی‌وقفه و خستگی‌ناپذیر جوانان داخل ایران را به حضور در خیابان و درگیری با نیروهای امنیتی و انتظامی و نادیده گرفتنِ توصیه‌های مسالمت‌جویانه فرا می‌خوانند و این شیوه را تنها راه نجات ایران معرفی می‌کنند. نتیجۀ این کار روشن است: بازداشت‌های گسترده، حبس‌های طولانی، ضرب و جرح و احیاناً قتل».
وی در جای دیگر می‌نویسد: «ایرانیان شرافتمند! دو نیروی خشونت‌گرا در درون و بیرون نظام، حیات و بقای کشور ما را هدف گرفته‌اند. اگر مرعوب و مقهور آنها شویم، کشورمان ویران می‌شود، حمام خون به راه می‌افتد و نسل‌های آینده‌مان یا به کلی می‌سوزند و یا اسیر و آواره می‌شوند.‌ از همین روست که سلاح خشونت‌گرایان دو سوی ماجرا، ایجاد رعب و وحشت از طریقِ تهدید و اهانت برای سکوت و فرار ماست.»
نامبرده در معرفی جنبش خشونت پرهیز اظهار داشته است: «جنبش خشونت‌پرهیز بنا به ماهیت و هدف خود، از سازمان و رهبر و رسانۀ فراگیر و پشتوانۀ مالی بی‌نیاز است. کافی است خود را عضو این جنبش اعلام کنیم و در دایرۀ آن قرار گیریم. دایره‌ای که پَست و بالا و رئیس و مرئوس ندارد و همگان در حلقۀ آن، برابر و همسطح و همراه یکدیگرند. این جنبش محتاج گردهم‌آیی هم نیست. پیوندی است بین قلب‌ها که "روحیۀ جمعی" می‌سازد و چون شبحی بر فراز جامعۀ ما به پرواز در می‌آید و سرنوشت را تغییر می‌دهد.
میهن خستۀ ما با زبانِ بی‌زبانی از تمامی فرزندان دل نگرانش، از کوچک و بزرگ و نام‌آور و گمنام درخواست دارد با هر وسیله که در دست دارند، حضور خود در جنبش خشونت پرهیز را اعلام کنند، برایش هشتگ بزنند، هشتگش را ترند کنند، برایش شعر و سرود سرایند، بنویسند و تبیین کنند، سمبل و نماد و پرچم بسازند و جای جای وطن را از بوی خوش آن عطرآگین کنند. ما سینه‌هایمان را در چشمه‌های مهر از کین و نفرت می‌شوییم، سنگواره‌های ذهنی‌مان را در برابر نور آسمان‌ها ذوب می‌کنیم، بندهای خمودگی و افسردگی و ترس را از وجودمان می‌گسلیم، مرد‌ه ریگِ خشونت را در دل خاک مدفون می‌سازیم و با وجدانی آسوده و آرام، بر هر نوع ظلم و جور و ستم و اجحاف و تبعیض و اهانت، تحت هر عنوانی، متمدنانه می‌شوریم و مغلوبش می‌کنیم.»

2️⃣ استدلال‌های خشونت‌گرایان
خشونت‌گرایان بر این نظرند که راه مسالمت جواب نمی‌دهد؛ لذا خشونت‌ورزی اجتناب‌ناپذیر است. آنان اساس حاکمیت را دارای اشکال می‌یابند و متقاضی تغییرات اساسی در ساختار حاکمیت هستند؛ نظیر حذف اصل ولایت فقیه و عدم دخالت نیروهای نظامی در امور سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و جدایی دین از سیاست و پرهیز از ماجراجویی‌هایی مثل صدور انقلاب و رهایی قدس و دخالت نکردن در امور داخلی کشورهای منطقه؛ اما خیلی طبیعی است که حاکمیت هرگز تن به چنین اصلاحاتی نمی‌دهد؛ از این رو، هرگز راه مسالمت‌آمیز با موفقیت همراه نمی‌شود.
معترضان اظهار می‌دارند که حاکمیت تمام راه‌های مسالمت‌آمیز را به روی منتقدان و اصلاح مسالمت‌آمیز ساختار حاکمیت بسته است؛ چون حاکمیت، از برگزاری همه‌پرسی پرهیز می‌کند و انتخاباتی را هم که برگزار می‌کند، نمایشی است؛ زیرا با فیلترهایی که بر سر راه منتقدان نهاده است، از راهیابی نمایندگان منتقدان به مراکز قدرت جلوگیری می‌کند. اجازۀ برگزاری راهپیمایی و تظاهرات مسالمت‌آمیز را هم نمی‌دهد. رسانه‌هایی را که به حاکمیت انتقاد داشته باشند، مسدود می‌کنند. احزابی را که منتقد حاکمیت باشند، اجازۀ فعالیت نمی‌دهد و شخصیت‌هایی را که به حاکمیت انتقاد کنند، دستگیر و زندانی می‌کند.
🟡 ادامه در صفحۀ بعدی
ـ

www.tgoop.com/dineaqlani/218

1.3K viewsedited  Oct 27, 2022 at 09:36

🔶 خشونت‌پرهیزی یا خشونت‌آمیزی
✅ جعفر نکونام 5 آبان 1401

دربارۀ مقابله با حوادث جاری کشور در میان معترضان دو نگاه متمایز وجود دارد: یک نگاه این است که معترضان نباید خشونت‌ورزی کنند؛ چون خشونت نتیجه نمی‌دهد؛ بلکه محکوم به شکست است؛ اما نگاه دیگر این است که جز با خشونت نمی‌توان به نتیجه رسید. یادداشتی که اینک می‌آید، در این زمینه است.

1️⃣ استدلال‌های خشونت‌پرهیزان
خشونت‌پرهیزان در نفی خشونت چنین استدلال می‌کنند که قربانی خشونت، فقط معترضان‌اند؛ چون آنان نه آموزش‌دیدگی نیروهای حکومتی را دارند و نه تجهیزات آنان را و لذا با خشونت‌وزی خود فقط یک سند جرمی برای خود درست می کنند، در دست قاضیان که برای آنان حکم زندان طویل المدت یا حکم محاربه صادر کنند. علاوه بر آن، نهایت خشونت‌ورزی این است که حاکمیت تضعیف شود و تجزیه‌طلبان قدرت بگیرند و تمامیت ارضی ایران از بین برود؛ از این رو، شایسته آن است که از خشونت پرهیز شود و به جنبشی خشونت‌پرهیزی نظیر جنبش‌های گاندی و ماندلا اقبال گردد. دکتر زیدآبادی در این زمینه می‌نویسد: «آنها از راه دور، بی‌وقفه و خستگی‌ناپذیر جوانان داخل ایران را به حضور در خیابان و درگیری با نیروهای امنیتی و انتظامی و نادیده گرفتنِ توصیه‌های مسالمت‌جویانه فرا می‌خوانند و این شیوه را تنها راه نجات ایران معرفی می‌کنند. نتیجۀ این کار روشن است: بازداشت‌های گسترده، حبس‌های طولانی، ضرب و جرح و احیاناً قتل».
وی در جای دیگر می‌نویسد: «ایرانیان شرافتمند! دو نیروی خشونت‌گرا در درون و بیرون نظام، حیات و بقای کشور ما را هدف گرفته‌اند. اگر مرعوب و مقهور آنها شویم، کشورمان ویران می‌شود، حمام خون به راه می‌افتد و نسل‌های آینده‌مان یا به کلی می‌سوزند و یا اسیر و آواره می‌شوند.‌ از همین روست که سلاح خشونت‌گرایان دو سوی ماجرا، ایجاد رعب و وحشت از طریقِ تهدید و اهانت برای سکوت و فرار ماست.»
نامبرده در معرفی جنبش خشونت پرهیز اظهار داشته است: «جنبش خشونت‌پرهیز بنا به ماهیت و هدف خود، از سازمان و رهبر و رسانۀ فراگیر و پشتوانۀ مالی بی‌نیاز است. کافی است خود را عضو این جنبش اعلام کنیم و در دایرۀ آن قرار گیریم. دایره‌ای که پَست و بالا و رئیس و مرئوس ندارد و همگان در حلقۀ آن، برابر و همسطح و همراه یکدیگرند. این جنبش محتاج گردهم‌آیی هم نیست. پیوندی است بین قلب‌ها که "روحیۀ جمعی" می‌سازد و چون شبحی بر فراز جامعۀ ما به پرواز در می‌آید و سرنوشت را تغییر می‌دهد.
میهن خستۀ ما با زبانِ بی‌زبانی از تمامی فرزندان دل نگرانش، از کوچک و بزرگ و نام‌آور و گمنام درخواست دارد با هر وسیله که در دست دارند، حضور خود در جنبش خشونت پرهیز را اعلام کنند، برایش هشتگ بزنند، هشتگش را ترند کنند، برایش شعر و سرود سرایند، بنویسند و تبیین کنند، سمبل و نماد و پرچم بسازند و جای جای وطن را از بوی خوش آن عطرآگین کنند. ما سینه‌هایمان را در چشمه‌های مهر از کین و نفرت می‌شوییم، سنگواره‌های ذهنی‌مان را در برابر نور آسمان‌ها ذوب می‌کنیم، بندهای خمودگی و افسردگی و ترس را از وجودمان می‌گسلیم، مرد‌ه ریگِ خشونت را در دل خاک مدفون می‌سازیم و با وجدانی آسوده و آرام، بر هر نوع ظلم و جور و ستم و اجحاف و تبعیض و اهانت، تحت هر عنوانی، متمدنانه می‌شوریم و مغلوبش می‌کنیم.»

2️⃣ استدلال‌های خشونت‌گرایان
خشونت‌گرایان بر این نظرند که راه مسالمت جواب نمی‌دهد؛ لذا خشونت‌ورزی اجتناب‌ناپذیر است. آنان اساس حاکمیت را دارای اشکال می‌یابند و متقاضی تغییرات اساسی در ساختار حاکمیت هستند؛ نظیر حذف اصل ولایت فقیه و عدم دخالت نیروهای نظامی در امور سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و جدایی دین از سیاست و پرهیز از ماجراجویی‌هایی مثل صدور انقلاب و رهایی قدس و دخالت نکردن در امور داخلی کشورهای منطقه؛ اما خیلی طبیعی است که حاکمیت هرگز تن به چنین اصلاحاتی نمی‌دهد؛ از این رو، هرگز راه مسالمت‌آمیز با موفقیت همراه نمی‌شود.
معترضان اظهار می‌دارند که حاکمیت تمام راه‌های مسالمت‌آمیز را به روی منتقدان و اصلاح مسالمت‌آمیز ساختار حاکمیت بسته است؛ چون حاکمیت، از برگزاری همه‌پرسی پرهیز می‌کند و انتخاباتی را هم که برگزار می‌کند، نمایشی است؛ زیرا با فیلترهایی که بر سر راه منتقدان نهاده است، از راهیابی نمایندگان منتقدان به مراکز قدرت جلوگیری می‌کند. اجازۀ برگزاری راهپیمایی و تظاهرات مسالمت‌آمیز را هم نمی‌دهد. رسانه‌هایی را که به حاکمیت انتقاد داشته باشند، مسدود می‌کنند. احزابی را که منتقد حاکمیت باشند، اجازۀ فعالیت نمی‌دهد و شخصیت‌هایی را که به حاکمیت انتقاد کنند، دستگیر و زندانی می‌کند.
🟡 ادامه در صفحۀ بعدی
ـ

BY دین عقلانی | جعفر نکونام