دکتر محمد دهقانی

The next car is only for women

وقتی سوار قطار اوساکا به نارا شدیم این عبارت را روی در واگن بعدی دیدم، درست مثل ایران: واگن مخصوص زنان. سخت تعجب کردم و علت را جویا شدم. گفتند این قاعده فقط در ساعات شلوغ اول صبح (از ۶ تا ۹) رعایت می‌شود تا زنان را از آزار جنسی در امان نگه دارند. گفتم: مگر اینجا هم هست؟ فرمودند: هست و ناجور هم هست! و بعد داستان‌هایی شنیدم که از نوشتنش معذورم. کم‌کم دارم می‌فهمم که ژاپن آن بهشت موعودی که بسیاری از ایرانیان در خیال خود نقش می‌زنند نیست. دموکراسی به‌ظاهر برقرار است، اما مشارکت در انتخابات، چنان که می‌شنوم، بسیار کم است، در حدود ۲۵ یا سی درصد، چون مردم و به‌خصوص جوانان از تغییر وضع ناامیدند. می‌گویند طبقه‌ی متوسط هر روز بیش از پیش آب می‌رود و فقر گسترش می‌یابد و از آن سو ثروتمندان چنان در اسراف و آسایش می‌زیند که روزگاری تنها در افسانه‌ها ممکن بود. باز هم باید گفت: فاعتبروا یا اولی الابصار.
در یکی از ایستگاه‌های قطار توکیو دخترکی دبستانی را دیدم که چیزی شبیه ردیاب به یقه‌اش متصل بود. پرسیدم برای این است که اگر گم شد پیدایش کنند؟ و شنیدم که نه. ردیاب نیست. آژیر درخواست کمک است. بعضی مدرسه‌ها آن را به لباس یا کیف مدرسه‌ی بچه‌ها نصب می‌کنند تا اگر کسی به قصد آزار جنسی بدن آنها را لمس کرد تکمه را بزنند و آژیر را به صدا درآورند و متجاوز رسوا و دستگیر شود. گفتم مگر خودشان نمی‌توانند داد بزنند و کمک بخواهند. فرمودند ممکن است خجالت بکشند و نتوانند اعتراض کنند!
در فرهنگی که احترام به بزرگ‌تر و قوی‌تر نهادینه شده است، اعتراض کار آسانی نیست. نوعی گناه محسوب می‌شود. فهمیدم ادب و سکوت و سکون و بردباری ژاپنی ابداً طبیعی نیست. برآمده از فرهنگی منظم و ماشین‌وار است که عواطف آدمی را هم، درست مثل شیرینی‌های ظریفش، به زیباترین شکل بسته‌بندی می‌کند و در بقچه می‌گذارد. اخلاقی که چنین آزرم زنانه‌ای بر آن حاکم باشد لاجرم پهلوانانش (سامورایی‌ها) را هم به هاراکیری (خودکشی از سر شرم برای حفظ ننگ‌ونام) رهنمون می‌شود.


🌿#یادداشت
🌿#سفرنامه
🌿#ژاپن
🌿#تفکر_انتقادی




💠 @dmdehghani

www.tgoop.com/dmdehghani/1008

7.0K viewsOct 17 at 03:11

The next car is only for women

وقتی سوار قطار اوساکا به نارا شدیم این عبارت را روی در واگن بعدی دیدم، درست مثل ایران: واگن مخصوص زنان. سخت تعجب کردم و علت را جویا شدم. گفتند این قاعده فقط در ساعات شلوغ اول صبح (از ۶ تا ۹) رعایت می‌شود تا زنان را از آزار جنسی در امان نگه دارند. گفتم: مگر اینجا هم هست؟ فرمودند: هست و ناجور هم هست! و بعد داستان‌هایی شنیدم که از نوشتنش معذورم. کم‌کم دارم می‌فهمم که ژاپن آن بهشت موعودی که بسیاری از ایرانیان در خیال خود نقش می‌زنند نیست. دموکراسی به‌ظاهر برقرار است، اما مشارکت در انتخابات، چنان که می‌شنوم، بسیار کم است، در حدود ۲۵ یا سی درصد، چون مردم و به‌خصوص جوانان از تغییر وضع ناامیدند. می‌گویند طبقه‌ی متوسط هر روز بیش از پیش آب می‌رود و فقر گسترش می‌یابد و از آن سو ثروتمندان چنان در اسراف و آسایش می‌زیند که روزگاری تنها در افسانه‌ها ممکن بود. باز هم باید گفت: فاعتبروا یا اولی الابصار.
در یکی از ایستگاه‌های قطار توکیو دخترکی دبستانی را دیدم که چیزی شبیه ردیاب به یقه‌اش متصل بود. پرسیدم برای این است که اگر گم شد پیدایش کنند؟ و شنیدم که نه. ردیاب نیست. آژیر درخواست کمک است. بعضی مدرسه‌ها آن را به لباس یا کیف مدرسه‌ی بچه‌ها نصب می‌کنند تا اگر کسی به قصد آزار جنسی بدن آنها را لمس کرد تکمه را بزنند و آژیر را به صدا درآورند و متجاوز رسوا و دستگیر شود. گفتم مگر خودشان نمی‌توانند داد بزنند و کمک بخواهند. فرمودند ممکن است خجالت بکشند و نتوانند اعتراض کنند!
در فرهنگی که احترام به بزرگ‌تر و قوی‌تر نهادینه شده است، اعتراض کار آسانی نیست. نوعی گناه محسوب می‌شود. فهمیدم ادب و سکوت و سکون و بردباری ژاپنی ابداً طبیعی نیست. برآمده از فرهنگی منظم و ماشین‌وار است که عواطف آدمی را هم، درست مثل شیرینی‌های ظریفش، به زیباترین شکل بسته‌بندی می‌کند و در بقچه می‌گذارد. اخلاقی که چنین آزرم زنانه‌ای بر آن حاکم باشد لاجرم پهلوانانش (سامورایی‌ها) را هم به هاراکیری (خودکشی از سر شرم برای حفظ ننگ‌ونام) رهنمون می‌شود.


🌿#یادداشت
🌿#سفرنامه
🌿#ژاپن
🌿#تفکر_انتقادی




💠 @dmdehghani

BY دکتر محمد دهقانی