tgoop.com/essporos/279
Last Update:
#نوشتار
عشق و تعالی
پرده نخست
در الاهیات یهودی و مسیحی، نوعی خداباوری وجود دارد که آن را Classical theism نامیده‌‌اند.
در این خداباوری، خدا فی نفسه یک موجود حداکثری است یعنی کاملاً خودمختار، نامتناهی، قادر مطلق، دانای مطلق، فعال و از هر نظر غیرقابل‌مقایسه با بشر. اگرچه او نیازی به جهان ندارد، اما طبق اراده خاص خود، انتخاب می کند که آن را از هیچ بیافریند و در طول زمان حفظ کند.
او درون‌ماندگار است به این معنا که در تمام زمان‌ها و مکان‌ها در طول تاریخ جهان با همه موجودات و رویدادها حضور دارد و مخلوقات را قدرت می‌بخشد و دانش و اراده ابدی خود را از طریق وجود طبیعی و اعمال آزادانه آن‌ها اجرا می‌کند. اما در عین حال، خدا فی نفسه کاملاً متعالی و تغییرناپذیر است. جهان بخشی از طبیعت یا وجود او نیست. او در زمان یا به‌عنوان بخشی از شبکه‌های علت و معلولی وجود ندارد. هیچ چیز موقتی بر وجود، علم یا اراده او تأثیر نمی گذارد.
در تمام ویژگی‌های این خدا، خصلت مشترکی وجود دارد. او از هرگونه تناقض و تعارض جان سالم به در برده است. درعین‌حال که در زمان و مکان تاثیرگذار است اما در زمان و مکان قرار ندارد، و با اینکه در زمان و مکان نمی‌گنجد، موجود است.
از دانش و اراده برخوردار است اما وجه شباهتی با انسان ندارد. نظام علت و معلول را برقرار کرده اما خودش تحت آن قرار نمی‌گیرد. جهان را خلق کرده است بدون آنکه قبل و بعدی در کار باشد.
به این ترتیب هیچ تعارضی نتوانسته جلوی تفکر درباره این خدا را بگیرد. مرحله به مرحله این تعارض‌ها حل شده‌اند و حاصلش خدایی است که توصیف کردیم.
✍سروش شعبانی
@essporos
BY اسپروس | بذرهای فلسفه
Share with your friend now:
tgoop.com/essporos/279