اتحاد بازنشستگان

🍃🍃

از پس سال‌های طولانی سخن گفتن از «ایران فرهنگی» با تمامی عناصرش از جمله تاریخ هزاران ساله، شعرا، فرهنگ و رسوم کهن که انباشته از «بنی آدم اعضای یکدیگرند» و « تو کز محنت دیگران بی‌غمی نشاید که نامت نهند آدمی»، وقتی می‌بینیم که چیز خاصی حاصل نشده، و جمعیتی انبوه از آدم‌های کوچه و بازار تا روزنامه‌نگار برای بیرون انداختن افغان‌ها و کشتار در غزه و بیروت هورا می‌کشند، به این اصل و واقعیت تاریخی اذعان می‌کنیم که بستر بربریت نه لزوماً سرزمین‌های غیر حاصلخیز فرهنگی که در تمدن‌های بزرگ و پرطمطراق است. اروپاییان بعد از جنگ دوم جهانی این موضوع را پیش کشیدند که چگونه ژرمن‌ها با آن همه دبدبه و کبکبه‌ی فرهنگی و فلسفی از گوته تا کانت به چنین توحشی مجهز شدند؟
در پس‌مانده‌ی ایران فرهنگی با قله‌هایی چون فردوسی و حافظ و غیره ملتی سر برآورده است که همه اینها را به سبب خستگی‌ها و معضلات خود به طرفه‌العینی دور می‌اندازد و خودش به همه آنچه بدان مفتخر است در جلوی دیدگان خود، انگشت میانی نشان می‌دهد. البته او این زوال دسته‌جمعی را در حین افتخار به آن سرگذشت و پیشینه تاریخی و فرهنگی نمایان می‌سازد، همانگونه که سربازان نازیسم در سنگرهای خود نیچه و شوپنهاور و گوته می‌خواندند.
آنچه میبینیم نشان می‌دهد که «ایران فرهنگی» با همه اجزا و عناصرش نتوانسته است حتی «انسان عادی» بسازد چه برسد به انسانی تراز؛ انسانی عادی که بر سر خیر و شر حساس باشد و به‌گونه‌ای وجدانی جانب شرّ نایستد. پس باید این سؤال هوسرل را پس از جنگ دوم و خطاب به ایرانیان تکرار کرد که این فرهنگ به چه کار می‌آید؟
آدمی وقتی گونه‌ای تحقیر را تجربه می‌کند، همه سرمایه‌های فرهنگی‌ و تاریخی‌اش را می‌تواند به ابزاری برای ترویج شرارت و بلاهت مبدل کند. سعدی به شی‌ای تجملاتی تبدیل می‌شود که می‌توان با جلد سخت آن بر سر دیگری کوبید. فرهنگ، منِ متورمِ جمعی می‌سازد که در آن افغانستانی و عرب و غیره به آن «یهودی» تبدیل می‌شوند که همراه سگ ورودش به پارک ممنوع شده است.
این خودشیفتگی جمعی محصول حس حقارت است، و می‌تواند تا جایی پیش رود که بی‌تفاوت به قتل عام هزاران انسان در فلسطین و لبنان، از کشته شدن اعضای حماس و حزب‌الله هلهله کند؛ گویی ما با بازی کامپیوتری روبرو هستیم که تنها در آن نصرالله را شکار کرده‌ایم. او که نمی‌تواند بر حاکمان ظالم خود چیره شود و خود را نجات دهد، بی‌توجه به رنج دیگری، هر نوع چیره شدن بر دشمنانش را جشن می‌گیرد، بی‌توجه به اینکه برای آنکه غلبه یافته خود او و خانواده‌اش در روز واقعه چیزی جز «سپر انسانی سپاه پاسداران» نیستند.

امین بزرگیان

اتحاد بازنشستگان
@etehad_bazn

www.tgoop.com/etehad_Bazn/36433

2.9K viewsSep 30 at 14:02

🍃🍃

از پس سال‌های طولانی سخن گفتن از «ایران فرهنگی» با تمامی عناصرش از جمله تاریخ هزاران ساله، شعرا، فرهنگ و رسوم کهن که انباشته از «بنی آدم اعضای یکدیگرند» و « تو کز محنت دیگران بی‌غمی نشاید که نامت نهند آدمی»، وقتی می‌بینیم که چیز خاصی حاصل نشده، و جمعیتی انبوه از آدم‌های کوچه و بازار تا روزنامه‌نگار برای بیرون انداختن افغان‌ها و کشتار در غزه و بیروت هورا می‌کشند، به این اصل و واقعیت تاریخی اذعان می‌کنیم که بستر بربریت نه لزوماً سرزمین‌های غیر حاصلخیز فرهنگی که در تمدن‌های بزرگ و پرطمطراق است. اروپاییان بعد از جنگ دوم جهانی این موضوع را پیش کشیدند که چگونه ژرمن‌ها با آن همه دبدبه و کبکبه‌ی فرهنگی و فلسفی از گوته تا کانت به چنین توحشی مجهز شدند؟
در پس‌مانده‌ی ایران فرهنگی با قله‌هایی چون فردوسی و حافظ و غیره ملتی سر برآورده است که همه اینها را به سبب خستگی‌ها و معضلات خود به طرفه‌العینی دور می‌اندازد و خودش به همه آنچه بدان مفتخر است در جلوی دیدگان خود، انگشت میانی نشان می‌دهد. البته او این زوال دسته‌جمعی را در حین افتخار به آن سرگذشت و پیشینه تاریخی و فرهنگی نمایان می‌سازد، همانگونه که سربازان نازیسم در سنگرهای خود نیچه و شوپنهاور و گوته می‌خواندند.
آنچه میبینیم نشان می‌دهد که «ایران فرهنگی» با همه اجزا و عناصرش نتوانسته است حتی «انسان عادی» بسازد چه برسد به انسانی تراز؛ انسانی عادی که بر سر خیر و شر حساس باشد و به‌گونه‌ای وجدانی جانب شرّ نایستد. پس باید این سؤال هوسرل را پس از جنگ دوم و خطاب به ایرانیان تکرار کرد که این فرهنگ به چه کار می‌آید؟
آدمی وقتی گونه‌ای تحقیر را تجربه می‌کند، همه سرمایه‌های فرهنگی‌ و تاریخی‌اش را می‌تواند به ابزاری برای ترویج شرارت و بلاهت مبدل کند. سعدی به شی‌ای تجملاتی تبدیل می‌شود که می‌توان با جلد سخت آن بر سر دیگری کوبید. فرهنگ، منِ متورمِ جمعی می‌سازد که در آن افغانستانی و عرب و غیره به آن «یهودی» تبدیل می‌شوند که همراه سگ ورودش به پارک ممنوع شده است.
این خودشیفتگی جمعی محصول حس حقارت است، و می‌تواند تا جایی پیش رود که بی‌تفاوت به قتل عام هزاران انسان در فلسطین و لبنان، از کشته شدن اعضای حماس و حزب‌الله هلهله کند؛ گویی ما با بازی کامپیوتری روبرو هستیم که تنها در آن نصرالله را شکار کرده‌ایم. او که نمی‌تواند بر حاکمان ظالم خود چیره شود و خود را نجات دهد، بی‌توجه به رنج دیگری، هر نوع چیره شدن بر دشمنانش را جشن می‌گیرد، بی‌توجه به اینکه برای آنکه غلبه یافته خود او و خانواده‌اش در روز واقعه چیزی جز «سپر انسانی سپاه پاسداران» نیستند.

امین بزرگیان

اتحاد بازنشستگان
@etehad_bazn

BY اتحاد بازنشستگان