مجلهٔ فیلم نگار

مجلهٔ فیلم نگار

Photo

تکرار ملال در فیلمنامه "جوکر: جنون مشترک"

اردوان وزیری: در فیلمنامه #جنون_مشترک اصل سببیت داستانی که زنجیره ای از وقایع و اثرات متوالی و مداومی است که قصه را پیش می برند و روایت را پیوسته و قابل فهم می کنند، رعایت نشده و درست مثل فیلم اول پیوند منطقی بین علت و معلول وجود ندارد. به همین علت است که صحنه های دادگاه و حضور شاهدان به مضحکه ای تمسخرآمیز بدل می شود.
نقطه اوج این بیهودگی در جایی شکل می گیرد که آرتور وکیل خود را برکنار می کند و با گریم #جوکر در دادگاه حضور می یابد و از نگهبان بخت برگشته و ترسان سؤال هایی بی معنی می پرسد که دوباره تکرار همان مطالبی است که در فیلم قبلی دیده بودیم و هر دو از آن آگاه اند. آرتور نه در جایگاه یک فرد کنش گر، بلکه کاملا از سر اتفاق درگیر ماجراهایی می شود که با سرشت انزواطلب او ناسازگار است و به نظر می رسد خود او هم ترجیح می داد مجبور به ترک گوشه امن و دنج خانه اش نشود.
او را نمی توان یک شخصیت جامعه ستیز یا هرج و مرج طلب، یا فردی قدرتمند در پی ایجاد انقلاب و درانداختن طرحی نو، حتی آنارشیستی در جامعه دانست. تلاش برای کشف حقیقت وجودی و چهره واقعی و بی نقاب آرتور فلک/ جوکر که بخش اعظم داستان فیلم به آن اختصاص دارد، در پیچ و خم همین آشفته گویی ها، به ویژه قصه عشق بی مایه بین آرتور و هارلی و مضحکه دادگاه گم می شود. طرفه آنکه تا وقتی خود آرتور اعتراف نمی کند، کسی قادر نیست به هویت واقعی او پی ببرد، یا انگیزه رفتارهایش را کشف کند.
اما پایان فیلم به نظرم بهترین بخش آن محسوب می شود. وندال هایی که بدون آشنایی با شخصیت واقعی آرتور/ جوکر دنبال او افتاده و گاتهام را کورکورانه به آتش و خون کشیده بودند و حتی بعد از اعتراف دردناکش باز هم او را نجات دادند، حالا می توانند از این آدم خائن انتقام بگیرند. ریچارد نیوبی، منتقد هالیوود ریپورتر، عنوان بسیار دقیق و مناسبی برای نقد این فیلم انتخاب کرده بود: طرفداران می گویند پایان بندی #جوکر2 یک خیانت بود، ولی آیا درحقیقت بهترین لحظه فیلم نبود؟ من کاملا با نیوبی موافقم.

🔹 متن کامل را در صفحه 50 شماره 263 #مجله_فیلم_نگار در www.filmnegar.ir بخوانید.

www.tgoop.com/filmnegarmag/2240

543 viewsJan 2 at 16:36

تکرار ملال در فیلمنامه "جوکر: جنون مشترک"

اردوان وزیری: در فیلمنامه #جنون_مشترک اصل سببیت داستانی که زنجیره ای از وقایع و اثرات متوالی و مداومی است که قصه را پیش می برند و روایت را پیوسته و قابل فهم می کنند، رعایت نشده و درست مثل فیلم اول پیوند منطقی بین علت و معلول وجود ندارد. به همین علت است که صحنه های دادگاه و حضور شاهدان به مضحکه ای تمسخرآمیز بدل می شود.
نقطه اوج این بیهودگی در جایی شکل می گیرد که آرتور وکیل خود را برکنار می کند و با گریم #جوکر در دادگاه حضور می یابد و از نگهبان بخت برگشته و ترسان سؤال هایی بی معنی می پرسد که دوباره تکرار همان مطالبی است که در فیلم قبلی دیده بودیم و هر دو از آن آگاه اند. آرتور نه در جایگاه یک فرد کنش گر، بلکه کاملا از سر اتفاق درگیر ماجراهایی می شود که با سرشت انزواطلب او ناسازگار است و به نظر می رسد خود او هم ترجیح می داد مجبور به ترک گوشه امن و دنج خانه اش نشود.
او را نمی توان یک شخصیت جامعه ستیز یا هرج و مرج طلب، یا فردی قدرتمند در پی ایجاد انقلاب و درانداختن طرحی نو، حتی آنارشیستی در جامعه دانست. تلاش برای کشف حقیقت وجودی و چهره واقعی و بی نقاب آرتور فلک/ جوکر که بخش اعظم داستان فیلم به آن اختصاص دارد، در پیچ و خم همین آشفته گویی ها، به ویژه قصه عشق بی مایه بین آرتور و هارلی و مضحکه دادگاه گم می شود. طرفه آنکه تا وقتی خود آرتور اعتراف نمی کند، کسی قادر نیست به هویت واقعی او پی ببرد، یا انگیزه رفتارهایش را کشف کند.
اما پایان فیلم به نظرم بهترین بخش آن محسوب می شود. وندال هایی که بدون آشنایی با شخصیت واقعی آرتور/ جوکر دنبال او افتاده و گاتهام را کورکورانه به آتش و خون کشیده بودند و حتی بعد از اعتراف دردناکش باز هم او را نجات دادند، حالا می توانند از این آدم خائن انتقام بگیرند. ریچارد نیوبی، منتقد هالیوود ریپورتر، عنوان بسیار دقیق و مناسبی برای نقد این فیلم انتخاب کرده بود: طرفداران می گویند پایان بندی #جوکر2 یک خیانت بود، ولی آیا درحقیقت بهترین لحظه فیلم نبود؟ من کاملا با نیوبی موافقم.

🔹 متن کامل را در صفحه 50 شماره 263 #مجله_فیلم_نگار در www.filmnegar.ir بخوانید.

BY مجلهٔ فیلم نگار