tgoop.com/goftman_ir/2443
Last Update:
📜 ما و تمنای آینده
زمان در حقیقت زمان آینده است. بشر اگر آینده نداشت، از گذشته هم بی خبر می‌ماند. درست بگویم گذشته و آینده به هم بسته‌اند و با درک این بستگی و پیوستگی است که زمان را به گذشته و حال و آینده تقسیم می‌کنند. با تأمل در تاریخ هم می‌توان دریافت که وقتی مردمی به آینده رو کنند، نظری هم به گذشته خود می‌اندازند، اما وقتی افق آینده بسته می‌شود، کسی به تاریخ گذشته هم توجه ندارد و اگر توجهی بشود، برای مفاخرت و ارضاء حس غرور است و مگر نه این است که بزرگترین مورخان بزرگ کشور ما در دورانی تاریخ نوشته‌اند که دانش و ادب و هنر و فلسفه در حال شکفتن و بسط بوده است. در آینده‌نگری علم و توسعه دو امکان را باید در نظر داشت؛ (اینجا مراد از امکان، امکان در برابر امتناع است نه امکانی که در برابر ضرورت قرار دارد) یکی امکان کلی جهانی و دیگر امکان در یک مکان خاص و برای مردم خاص. هر یک از این دو امکان نیز به شرایط وابسته است. اروپای غربی در قرون هجدهم و نوزدهم امکانهایی داشته است که اکنون ندارد. در آن زمان مردم مناطق دیگر هم آن امکانها را در برابر خود نمی یافته و نمی‌دیده اند. این مردم اکنون طالب امکان‌های تحقق بافته جهان مدرن شده اند و البته می‌خواهند هر چه زودتر به مرحله ای که جهان پیشرفته و توسعه یافته رسیده است، دست یابند ولی برنامه‌ای ندارند یا اگر چیزی به نام برنامه دارند، بیشتر مجموعه و فهرستی از تمناها و آرزوهاست. خواست گرچه همیشه با وهم مناسبت دارد، اما شدت آن به تناسب با درجه آمیختگی با وهم پائین و بالا می رود. خواستی هست که با وهم قادر به تصرف در جهان جمع شده است و خواستنی هم صرف خواهش نفسانی و چه بسا تمنای ناشی از درماندگی است، این خواهش با سست‌ترین وهمها تناسب دارد و شاید در آن پرمدعایی و غرور و غفلت، غالب باشد. با این خواهش و غرور و غفلت، برنامه‌ریزی و آینده‌نگری میسر نمی شود.
رضا #داوری_اردکانی
جهت تفصیل مباحث منابع ذیل معرفی می‌گردد:
📗 کتاب "فلسفه و آینده‌نگری" اثر رضا داوری اردکانی
📘کتاب " خرد سیاسی در زمان توسعه نیافتگی" اثر رضا داوری اردکانی
📕کتاب " نگاهی نو به فلسفه و فرهنگ" اثر رضا داوری اردکانی
@goftman_ir
BY گفتمان
Share with your friend now:
tgoop.com/goftman_ir/2443