گفتمان انقلاب اسلامی(بشارت)

🌿انسان در يك مرحله خودش را كشف مى ‏كند و در يك مرحله اين معدن را استخراج و تصفيه مى ‏كند و در يك مرحله به استخراج شده‏ ها و آهن ‏هاى تصفيه شده شكل مى‏ دهد و آنها را به صورت ماشين ‏ها و ابزارهاى گوناگون در مى‏ آورد و به تكامل مى‏ رساند. ولى مسأله در همين‏ جا خلاصه نمى ‏شود كه پس از شكل گرفتن و به تكامل رسيدن،👈 نوبت رهبرى كردن و جهت دادن به ماشين ‏هاى تكامل يافته مى ‏رسد.
به اين گونه بود كه يافتم انسان براى مسأله ‏اى بالاتر از شكل گرفتن و تكامل يافتن بايد بكوشد؛ چون تنها اين كافى نيست كه شكل بگيريم و در ابعاد وسيع ماده و معنا تكامل پيدا كنيم، زيرا با اين تكامل يافتن، مسأله بن ‏بست و عبث و پوچى1 زودتر پيش مى ‏آيد و عميق‏ تر مطرح مى‏ گردد.
كسى كه بهترين ماشين را و شكل گرفته ‏ترين وسيله ‏ها را و تكامل يافته ‏ترين مركب‏ ها را با خود دارد مسأله بن‏ بست و ترافيك و محدوديت‏ ها را بيشتر احساس مى‏ كند و عميق‏ تر مى‏ فهمد.
👈اين عرفان، خود يك نوع تكامل براى استعدادهاى عظيم‏ تر انسان است كه پس از شكل گرفتن و تكامل يافتن،⬅️ بايد به دنبال راهى بزرگ ‏تر براى حركت كردن و جهتى برتر براى دويدنش بود.
براى اين انسان مسأله جهت و صراط و مركب ‏ها و رهبرى ‏ها و روش حركت و منزل ‏ها مطرح مى ‏شوند و تنها استعدادهاى تكامل يافته در دو بُعد ماده و اخلاق مسأله ‏اى را حل نمى‏ كنند.
👈با اين ديد بود كه آيه‏ هاى‏ «الَيْهِ تُرْجَعُونَ‏ »، «انَّ الى‏ رَبِّكَ الْمُنْتَهى‏ » و و و آيه‏ هاى‏ «اهْدِنَا الصِّراطَ » و «انَّكَ تَهْدى الى صِراطٍ مُسْتَقيمٍ‏ » و آيه‏ هاى مربوط به معاد و اينكه بهشت منزل است نه مقصد؛ «جَنَّات الْفِرْدَوْسِ نُزُلًا » و و و پيام ‏هاى عظيمى همراه مى ‏آوردند و نورهاى بزرگى بر سر راه مى ‏ريختند.
⬅️با اين ديد و پس از اين حركت فكرى وقتى به دنبال جواب سؤال سابقم كه 👈براى چه آفريده شده‏ ام، قرآن را مى ‏كاويدم، آيه ‏هايى از قبيل‏ «أَرادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَداً » و «انّا سَمِعْنا قُرآناً عَجَباً يَهْدى الى الرُّشْد » و يا «وَ لَقَدْ آتَيْنا ابْراهيمَ رُشدَه مِن قَبل‏ » و و و روحم را به گونه‏ اى گرفتند كه تمام عصيانم به تسليم رسيد و يافتم كه چگونه انسان پس از تشهد به تسليم مى ‏رسد.
👈قرآن كتابى بود كه به انسان، نه تكامل كه رشد را هديه مى ‏داد؛ «يَهْدى الى الرُّشْدِ ».
قرآن كتابى بود كه پس از شكل گرفتن، رهبرى كردن را مى ‏آموخت،⬅️ كه رشد، رهبرى كردن استعدادهاى تكامل يافته است.

1). انسان گاهى به بن‏ بست مى ‏رسد، با اينكه نيرو و توان براى رفتن دارد، راهى پيش پايش‏ نيست. اما گاهى راهش هست، جايى براى رفتن دارد، اما توانش نيست.
اين عجز است و آن عبث و پوچى.

@goftomanbesharat

www.tgoop.com/goftomanbesharat/596

72 viewsApr 4, 2021 at 15:33

🌿انسان در يك مرحله خودش را كشف مى ‏كند و در يك مرحله اين معدن را استخراج و تصفيه مى ‏كند و در يك مرحله به استخراج شده‏ ها و آهن ‏هاى تصفيه شده شكل مى‏ دهد و آنها را به صورت ماشين ‏ها و ابزارهاى گوناگون در مى‏ آورد و به تكامل مى‏ رساند. ولى مسأله در همين‏ جا خلاصه نمى ‏شود كه پس از شكل گرفتن و به تكامل رسيدن،👈 نوبت رهبرى كردن و جهت دادن به ماشين ‏هاى تكامل يافته مى ‏رسد.
به اين گونه بود كه يافتم انسان براى مسأله ‏اى بالاتر از شكل گرفتن و تكامل يافتن بايد بكوشد؛ چون تنها اين كافى نيست كه شكل بگيريم و در ابعاد وسيع ماده و معنا تكامل پيدا كنيم، زيرا با اين تكامل يافتن، مسأله بن ‏بست و عبث و پوچى1 زودتر پيش مى ‏آيد و عميق‏ تر مطرح مى‏ گردد.
كسى كه بهترين ماشين را و شكل گرفته ‏ترين وسيله ‏ها را و تكامل يافته ‏ترين مركب‏ ها را با خود دارد مسأله بن‏ بست و ترافيك و محدوديت‏ ها را بيشتر احساس مى‏ كند و عميق‏ تر مى‏ فهمد.
👈اين عرفان، خود يك نوع تكامل براى استعدادهاى عظيم‏ تر انسان است كه پس از شكل گرفتن و تكامل يافتن،⬅️ بايد به دنبال راهى بزرگ ‏تر براى حركت كردن و جهتى برتر براى دويدنش بود.
براى اين انسان مسأله جهت و صراط و مركب ‏ها و رهبرى ‏ها و روش حركت و منزل ‏ها مطرح مى ‏شوند و تنها استعدادهاى تكامل يافته در دو بُعد ماده و اخلاق مسأله ‏اى را حل نمى‏ كنند.
👈با اين ديد بود كه آيه‏ هاى‏ «الَيْهِ تُرْجَعُونَ‏ »، «انَّ الى‏ رَبِّكَ الْمُنْتَهى‏ » و و و آيه‏ هاى‏ «اهْدِنَا الصِّراطَ » و «انَّكَ تَهْدى الى صِراطٍ مُسْتَقيمٍ‏ » و آيه‏ هاى مربوط به معاد و اينكه بهشت منزل است نه مقصد؛ «جَنَّات الْفِرْدَوْسِ نُزُلًا » و و و پيام ‏هاى عظيمى همراه مى ‏آوردند و نورهاى بزرگى بر سر راه مى ‏ريختند.
⬅️با اين ديد و پس از اين حركت فكرى وقتى به دنبال جواب سؤال سابقم كه 👈براى چه آفريده شده‏ ام، قرآن را مى ‏كاويدم، آيه ‏هايى از قبيل‏ «أَرادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَداً » و «انّا سَمِعْنا قُرآناً عَجَباً يَهْدى الى الرُّشْد » و يا «وَ لَقَدْ آتَيْنا ابْراهيمَ رُشدَه مِن قَبل‏ » و و و روحم را به گونه‏ اى گرفتند كه تمام عصيانم به تسليم رسيد و يافتم كه چگونه انسان پس از تشهد به تسليم مى ‏رسد.
👈قرآن كتابى بود كه به انسان، نه تكامل كه رشد را هديه مى ‏داد؛ «يَهْدى الى الرُّشْدِ ».
قرآن كتابى بود كه پس از شكل گرفتن، رهبرى كردن را مى ‏آموخت،⬅️ كه رشد، رهبرى كردن استعدادهاى تكامل يافته است.

1). انسان گاهى به بن‏ بست مى ‏رسد، با اينكه نيرو و توان براى رفتن دارد، راهى پيش پايش‏ نيست. اما گاهى راهش هست، جايى براى رفتن دارد، اما توانش نيست.
اين عجز است و آن عبث و پوچى.

@goftomanbesharat

BY گفتمان انقلاب اسلامی(بشارت)